Η ΧΑ εκτός νόμου, στο όνομα του Παύλου

Στις 25 Ιουλίου 2013, από αυτό εδώ το βήμα, είχε τεθεί το εξής ερώτημα: “Πόσα περιστατικά βίας πρέπει να σημειωθούν, πόσες θλιβερές στιγμές στο κοινοβούλιο, πόσες παραστάσεις «μόνο για Έλληνες» είναι αρκετές για να μπει τέλος στην ιστορικά δοκιμασμένη και αποτυχημένη τακτική του κατευνασμού”;

Δυο μήνες μετά έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, ο Παύλος Φύσσας, βάζοντας με το αίμα του τέλος στις θεωρίες που διακινούσαν συγκεκριμένα ΜΜΕ, περί μιας πιο “σοβαρής Χρυσής Αυγής”. Η θυσία του δεν πρέπει να πάει χαμένη.

Τίποτα δεν άλλαξε από τότε, εκτός από το ότι οι φασίστες κούρνιαξαν, λόγω της δίκης, περιμένοντας τη νέα ευκαιρία και διατηρώντας την πρόσβασή τους στη δεξαμενή του μικροαστισμού, απ’ όπου στρατολογούν οπαδούς.

Το περιστατικό με τον νεαρό αντιφασίστα, που πριν λίγες μέρες ξυλοκοπήθηκε άγρια, είναι ενδεικτικό. Απλώς περιμένουν και εκμεταλλεύονται τους αργούς ρυθμούς της Δικαιοσύνης και την αδράνεια των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου.

Όποιοι νομίζουν ότι η δίκη και τα μέτρα που έχει λάβει μέχρι στιγμής η Βουλή επαρκούν, κάνουν τεράστιο λάθος. Μια εγκληματική οργάνωση, που χρησιμοποιεί το μανδύα πολιτικού κόμματος, δεν την αντιμετωπίζεις με αστική ευγένεια, την βγάζεις εκτός νόμου.

Η ίδια η Χρυσή Αυγή με τη δράση της και τα λόγια των στελεχών της, είναι ξεκάθαρο ότι συνιστά απειλή για τη Δημοκρατία, κάτι που σημαίνει ότι η Δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί. Και πρέπει να αμυνθεί όχι μόνο κινητοποιώντας τους πολίτες ενάντια στον φασισμό, αλλά και θεσμικά.

Η Δημοκρατία δεν μπορεί να χώνει το κεφάλι στο χώμα, ελπίζοντας ότι οι εχθροί της θα κοιμηθούν ναζιστές και θα ξυπνήσουν δημοκράτες.

Πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αρκετοί υποστήριζαν ότι δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, ναζιστές. Ότι ίσως κάποιοι δεν γνώριζαν, ότι παραπλανήθηκαν και οργισμένοι από τις συνέπειες της κρίσης, οδηγήθηκαν στον φασισμό. Έκαναν λάθος.

Οι ψηφοφόροι της οργάνωσης, γνωρίζουν τι ψηφίζουν και τι προσδοκούν. Αρκετοί νοικοκυραίοι των εύκολων λύσεων προ κρίσης, αναζήτησαν εξίσου εύκολες λύσεις στα ψέματα και τον ακροδεξιό ακτιβισμό των νεοναζί. Από τον μικροαστισμό των διακοποδανείων, πέρασαν στα συσσίτια “μόνο για Έλληνες”, ενισχύοντας αυτούς που “μοίραζαν πατάτες μαζί με τις πατρίδες”.

Για να θυμηθούμε τον Βασίλη Ραφαηλίδη “ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων, ένα άγος κι ένα όνειδος που ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο το ταξικό φάσμα, αλλά που εγκαθίσταται με εντελώς ιδιαίτερη προτίμηση στο κέντρο του, δηλαδή στην περιοχή που καλύπτεται από τον ποικιλότροπο ερμαφροδιτισμό των μικρομεσαίων, απ’ όπου εκπορεύονται ακτινωτά όλες οι συμφορές του κόσμου τούτου”.

Η μάχη λοιπόν θα είναι δύσκολη και διαρκής, γιατί ο φασισμός κρύβεται στην καθημερινότητά μας και καταπατά όσο χώρο του δίνουμε. Εμφανίζεται ως “πολιτική άποψη”, αλλά είναι έγκλημα.

Οι νεοναζί και οι φασίστες στην Ελλάδα, πρέπει να ηττηθούν στο δρόμο και στη Βουλή, στη δημόσια σφαίρα και στην καθημερινότητα. Η συζήτηση για το πώς η Δημοκρατία θα αντιμετωπίσει θεσμικά, αποφασιστικά και οριστικά την νεοναζιστική οργάνωση, πρέπει να γίνει εδώ και τώρα.