Τα μυαλά στο χυτήριο

Οι μισοί υπερασπιστές της ελευθερίας πάλι έπεσαν από τα σύννεφα και οι άλλοι μισοί  πάλι έσκιζαν τα ρούχα τους με αφορμή το περιστατικό στο θέατρο Χυτήριο. Με τη συχνότητα αυτή σε λίγο το μισό έθνος θα γκρεμοτσακιστεί ενώ  το άλλο μισό θα μείνει ολόγυμνο μέσα στο καταχείμωνο… Για άλλη μια φορά η υποκρισία περίσσεψε – είναι ίσως το μόνο προϊόν που παράγει η χώρα μας σε αφθονία (α, και οι ντομάτες, όπως είπε ο Πρωθυπουργός πέρυσι στη ΔΕΘ).

Το συμβάν στο  Χυτήριο δεν είναι σημείο των καιρών, δεν είναι δημιούργημα της χρυσαυγίτικης στρατηγικής, ούτε σημάδι του τι μας περιμένει αν δεν χτυπήσουμε τα άκρα. Όχι παιδιά, δεν είναι σκηνές από το μέλλον μας αλλά από το «είναι» μας, είναι έμφυτη τάση της κοινωνίας μας, είναι κομμάτι της εθνικής ψυχής, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από εθνικούς μύθους κι αγωνιστικά κλισέ.

Θυμηθείτε πως ο “Μακαριστός” γέμιζε το Σύνταγμα με κάθε καρυδιάς καρύδι για τις ταυτότητες και πώς οι ρασοφόροι χούλιγκανς κατέστρεφαν τα σινεμά του Τελευταίου Πειρασμού για να στανιάρετε με τη διαχρονικότητα, την έκταση και το βάθος του φαινομένου και μάλιστα εν καιρώ σοσιαλιστικής και αριστερής παντοδυναμίας. Το χθεσινό ήταν σφηνάκι.

Αυτό που έκανε εντύπωση είναι ότι πολλοί επικριτές του σκοταδιστικού ντου, μίλησαν για “μικρές ομάδες” που επιβάλλουν τη θέλησή τους. Κι εδώ φαίνεται η σύγχυση και η σοβαρότητα του δημοκρατικού μας βέρτιγκο. Διότι στη Δημοκρατία, ούτε οι πλειοψηφίες δεν έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν τη θέλησή τους εις βάρος ιδεών και ομάδων που μειοψηφούν. Υπάρχει απόλυτος σεβασμός της ελευθερίας της έκφρασης και ο Νόμος είναι ο εγγυητής ότι δεν θα επιβάλλει ο δυνατός τη γνώμη του. Απλά πράγματα, βασικά. Άκουσα και από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να απορεί πώς τόσοι λίγοι άνθρωποι μπορούν να ματαιώσουν μια παράσταση. Δηλαδή αν ήταν πολλοί; Στο ίδιο μήκος και ο υπουργός Πολιτισμού μίλησε για μειοψηφίες που δεν έχουν δικαίωμα να προσπαθούν να εξαλείψουν με τη βια την αντίθετη άποψη. Το πιάσατε το υπονοούμενο; Οι πλειοψηφίες μπορούν, οι μεγάλες ομάδες μπορούν. Βρες κι εσύ τη μεγάλη ομάδα στην οποία θα ανήκεις και άσε την ελληνική τζακούζα της συντεχνίας σου να καθαρίσει για σένα.

Είναι ο φασισμός του “έτσι γουστάρω”. Γιατί απλά δεν μάθαμε να σεβόμαστε το διαφορετικό. Γιατί ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ τραβάει το αυτί της Καθημερινής επειδή δεν τους άρεσε ένα άρθρο, γιατί ένα συνδικάτο κλείνει ένα χώρο εργασίας επειδή μια φατρία αποφάσισε ότι “ νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”, γιατί είκοσι φοιτητές αποφασίζουν να κλείσουν μια σχολή ψηφίζοντας μόνοι τους, έτσι και η μαντάμ με τον εσταυρωμένο αποφασίζει τι δεν θα δεις φέτος το φθινόπωρο. Τα είδε και τα κάνει.

Οπότε φίλοι, μείνετε στα σύννεφα που ‘χει και θέα κι εσείς οι άλλοι με τα ρούχα, αφήστε, μην τα χαραμίζετε, έρχεται χειμώνας και θα ‘ναι και βαρύς…

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.