Εορτασμός της 25ης-Αυτό το πικρό φοβικό σύνδρομο

Εορτασμός της 25ης-Αυτό το πικρό φοβικό σύνδρομο
Στιγμιότυπο από την αθητική παρέλαση για την 25Η Μαρτίου στο Σύνταγμα, την Κυριακή 24 Μαρτίου 2013. (EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ) Eurokinissi

Διαβάστε ένα άρθρο (Συμμετοχή στις Γνώμες του NEWS 247) για την αντιμετώπιση των παρελάσεων από το ελληνικό κράτος και τον αποκλεισμό των πολιτών για το φόβο επεισοδίων

“ Οι Δειλοί πεθαίνουν πολλαπλά, ο Γενναίος….. μία !’’     

Σαίξπηρ  Ιούλιος Καίσαρ

Η επαναληπτική ρυθμική τυμπανοκρουσία από τη μπάντα του Δήμου Αθηναίων αντηχεί στην Πλατεία Συντάγματος και δίνει τον τόνο για τον βηματισμό των μαθητών των σχολείων της πρωτεύουσας που παρελαύνουν για να αποτίσουν φόρο τιμής στην 25η Μαρτίου.

Τις προηγούμενες μέρες οι δάσκαλοι στο σχολείο ενημέρωσαν τα παιδιά για  την σημασία της Επανάστασης ως ιστορικό φαινόμενο αλλά και ως καθοριστικό παράγοντα της καθημερινότητά τους, εφ όσον ζουν ελέυθερα σε ένα ανεξάρτητο κράτος.

Γι αυτό και πλησιάζοντας την εξέδρα των επισήμων τα χτυποκάρδια επιταχύνονται. Τα παιδιά βλέπουν τους διευθυντές των σχολείων και τους επίσημους , όρθιους,  να τους ανταποδίδουν τον χαιρετισμό.  Μια κλεφτή ματιά στο απέναντι πεζοδρόμιο και ο ενθουσιασμός υπερχειλίζει:  Το συγκεντρωμένο πλήθος ζητωκραυγάζει. Άνδρες με μικρά παιδιά στους ώμους, γυναίκες με  καρότσια,υποβασταζόμενοι  ηλικιωμένοι  και άλλοι, σκαρφαλωμένοι στις κολόνες της ΔΕΗ, χαιρετάνε κουνώντας σημαιάκια.

Πρόκειται για Αθηναίους από όλες τις γειτονιές,  που έχουν έρθει από νωρίς να πιάσουν θέση, να δουν τους αξιωματούχους να τιμούν τα παρελαύνοντα παιδιά τους και να τα καμαρώσουν. 

Σε μια έξαρση ευφορίας υπό τους ήχους της μπάντας, όλοι μαζί σιγοντάρουν  τα λόγια των εμβατηρίων που μάθανε όταν οι ίδιοι πήγαιναν σχολείο και παρήλαυναν στη θέση των παιδιών τους. 

Πρόκειται για το ραντεβού μιας κοινωνίας με την Ιστορία της. Η πεμπτουσία του όρου Εθνική Εορτή. Μόνο που η  περιγραφή ανταποκρίνεται σε παλαιότερες παρελάσεις.

Σίγουρα όχι στον φετινό Εορτασμό που χαρακτηρίστηκε από έρημα πεζοδρόμια και ένα Κέντρο τυλιγμένο στον φόβο και την καχυποψία. Τα μπλόκα της Αστυνομίας παρέπεμπαν σε κατάσταση πολιορκίας, με τους γονείς εξωστρακισμένους από την πατροπαράδοτη συμμετοχή.

Υπό το καθεστώς απόλυτης περιφρούρησης και την ιδιότητα τους ως δημόσια πρόσωπα οι επίσημοι θεωρήθηκαν από τα όργανα ασφαλείας ως το μοναδικό μέλημα της Πολιτείας. Η απαιτούμενη συμμετοχή του κόσμου ώστε ένα γεγονός να μετατραπεί σε εορτασμό θεωρήθηκε επικίνδυνη. 

Επικίνδυνη για τους επισήμους που σε μεγάλο βαθμό δεν προσήλθαν. Μια απούσα εξουσία, τουλάχιστον στα υψηλοβάθμα στελέχη της, με την μπάντα να μας υπενθυμίζει ειρωνικά ότι την ‘Ελλάδα δεν σκιάζει φοβέρα καμιά’.

Όμως, η παρουσία επισήμων επιβάλλεται για να αναδεικνύει τον χαρακτήρα της  παρέλασης. Χωρίς την εξέδρα των επισήμων οποιαδήποτε πομπή χαρακτηρίζεται ως διαδήλωση. Έτσι αντιμετωπίστηκε η μαθητική παρέλαση από το Κράτος.

Καθήκον του επισήμου είναι να αποτίνει φόρο τιμής στους παρελαύνοντες μαθητές. Μερος των υποχρεώσεων του είναι να γίνεται αποδέκτης των αντιδράσεων του κόσμου που τον τοποθέτησε στη θέση που βρίσκεται.

Αναγκαία η παρουσία των γονέων που σφραγίζει την κοινωνική συνοχή του εορτασμού.

Η συμμετοχή δημιουργεί εγγραφές στην συνείδηση των παιδιών ενισχύοντας τον δεσμό τους με τον τόπο τους. Ένα παιδί που έχει παρελάσει μπροστά απ τον Άγνωστο Στρατιώτη παρουσία περήφανων γονέων  και επισήμων  δύσκολα θα σπάσει βιτρίνες στο Σύνταγμα. Γι αυτό το λόγο και η συμμετοχή πρέπει να επιζητάται από την Πολιτεία και όχι να ακυρώνεται .

Οποιαδήποτε αντίθετη  απόφαση γίνεται βαθύτατα αντικοινωνική και παραδίδει την πόλη σε φοβικό σύνδρομο.

* Ο Μιχάλης Μουσσού είναι Κοινοτικός Σύμβουλος της Α’ Δημοτικής Κοινότητας του Δήμου Αθηναίων και Πρόεδρος του Πολιτιστικού και Εξωρραϊστικού Συλλόγου “Ο Λυκαβηττός”. Αρθρογραφεί στην Huffington Post για ελληνικά θέματα μείζονος σημασίας και δραστηριοποιείται στον τομέα της αγοράς ακινήτων.
 

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα