Ο πόλεμος μέσα απ’ τα μάτια μιας έφηβης

Ο πόλεμος μέσα απ’ τα μάτια μιας έφηβης
Ένα κορίτσι στέκει μπροστά από το μνημείο "The Poppy Memorial" στην Ουάσιγκντον, το οποίο δημιουργήθηκε από περισσότερες από 645.000 παπαρούνες, κάθε μια από τις οποίες συμβολίζει έναν από τους πεσόντες στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο AP

Οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο απόμακροι, καχύποπτοι, πιο σκοτεινοί. Το πάρκο που ήταν απέναντι απο το σπίτι μου δεν υπάρχει πια. Θυμίζει πιο πολύ πεδίο μάχης παρά παιδική χαρά.

Αγαπητή Λούσυ,

όσο περνούν οι μέρες, η κατάσταση επιδεινώνεται. Δεν καταλαβαίνω πολύ τα πολιτικά, αλλά είμαι σίγουρη οτι αυτά ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση. Έχω πολύ καιρό να δω την φίλη μου την Μαρία και μου έχει λείψει το σχολείο. Η σκόνη, ο πόνος και η μυρωδιά του πολέμου έχουν αντικαταστήσει την ομορφιά, τον καθαρό αέρα και την κάποτε όμορφη πόλη μας. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο απόμακροι, καχύποπτοι, πιο σκοτεινοί. Το πάρκο που ήταν απέναντι απο το σπίτι μου δεν υπάρχει πια. Θυμίζει πιο πολύ πεδίο μάχης παρά παιδική χαρά. Οι άλλοτε ζωντανοί δρόμοι, με τα χαρούμενα πρόσωπα και τις γελαστές ψυχές, μοιάζουν με το κείμενο της λογοτεχνίας της Β’ γυμνασίου που καταδίκαζε την ασχήμια του πολέμου.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Αλλά και μέσα στο σπίτι η κατάσταση είναι ίδια και απαράλλακτη. Η μαμά δεν φοράει πια το κόκκινο κραγιόν της που ταιριάζει πάντα με το καλοστρωμένο φόρεμά της. Δεν τραγουδάει μαγειρεύοντας. Δεν παίζει πια μαζί μας κρυφτό, αλλά κρύβεται η ίδια. Τα μάτια της είναι κουρασμένα. Μάλλον έχει ημέρες να κοιμηθεί. Την ακούω που κλαίει μόνη της τα βράδια. Ο αδερφός μου, φαίνεται αναστατωμένος παρόλο που δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Ρωτάει συνέχεια που είναι ο μπαμπάς. Χθες δεν ήρθε κανένα γράμμα. Τα νεα που περιμέναμε δεν έφτασαν ποτέ. Ο μπαμπάς μας συνήθως κάθε Κυριακή μας στέλνει γράμμα για να διαβεβαιώσει ότι όλα είναι καλά. Δεν είναι;

Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο, είναι η ειρήνη.

Αναπολώ. Αναπολώ την καθημερινότητά μου. Αναπολώ το σχολείο. Τις φίλες μου, τον Κώστα, την κα Ελένη. Αναπολώ τα οικογενειακά τραπέζια. Ουράνιο τόξο. Αναπολώ και την βροχή όμως. Μου λείπουν οι καβγάδες και οι τσακωμοί του ποιος θα φαει το τελευταίο κομμάτι γλυκού. Μισώ αυτή την κατάσταση. Μισώ την πολιτική. Μισώ τον πόλεμο…. Όμως δεν είμαι παρά ένα κομμάτι αυτού του κύκλου και δεν έχω την δύναμη να τον σπάσω. Είμαι αδύναμη. Ο πόλεμος μου πήρε τον μπαμπά μου, την οικογένειά μου, την καθημερινότητά μου, την ζωή μου… ΑΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη της γης,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

***Έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματα του ποιήματος “ΕΙΡΗΝΗ” του Γιάννη Ρίτσου

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα