Δικαιοσύνη και Κοινοβούλιο

Δικαιοσύνη και Κοινοβούλιο
Ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Αθλητισμού και Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας κατα τη συζήτηση επικαιρων ερωτησεων στην Βουτλή την Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012. (EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ) Eurokinissi

Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις "Γνώμες" του NEWS 247) για την ανατροπή του πελατειακού κράτους με συναίνεση και αμοιβαίο σεβασμό, κάτι που ισχύει τόσο στο ελληνικό κοινοβούλιο όσο και στο ευρωπαϊκό

Το επάγγελμα του δικηγόρου σου επιτρέπει να γνωρίσεις από πολύ κοντά την πραγματική οικονομία και κοινωνία γύρω σου. Ο πελάτης σπάνια σου λέει ψέματα. Σε εμπιστεύεται γιατί θέλει την καλύτερη δυνατή εκπροσώπηση έναντι των αντιδίκων του, και ξέρει ότι με μισές αλήθειες ή χωρίς αμοιβαία εμπιστοσύνη ή με εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, δεν θα την έχει. Έτσι γνώρισα την Αγγλία. Την γνώρισα από την δικηγορία που άσκησα τα τελευταία οκτώ χρόνια, όχι από το πανεπιστήμιο, που – ευτυχώς – είναι ένας ξεχωριστός κόσμος αξιοκρατίας, σοβαρότητας και απόλυτης εντιμότητας.  Δεν είναι όμως έτσι όλος ο κόσμος, ούτε στην Αγγλία ούτε αλλού. Η πραγματική ζωή είναι πολύ πιο πολύχρωμη και απαιτεί άλλες γνώσεις από τις επιστημονικές.

Άσκησα την δικηγορία μόνο σε ειδικά θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσίου και ευρωπαϊκού δικαίου. Δεν περίμενα ότι η εμπειρία μου θα ήταν τόσο απρόβλεπτη.  Κατά καιρούς εκπροσώπησα ή συμβούλευσα, μόνος ή με συναδέλφους, κατασκευαστές, γαιοκτήμονες, οικογένειες, δήμους, μικρομεσαίες εταιρείες, έναν οδηγό της φόρμουλα ένα, μια τηλεοπτική εκπομπή για αυτοκίνητα, ταξιτζήδες, παράνομους μετανάστες, καθώς και πρώην ναρκομανείς και κλέφτες, γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες, πλούσιους και φτωχούς, ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων. Βγήκα και πέραν των στενών ορίων της Ηπείρου μας, όταν γνωμοδότησα για το δίκαιο των αδειών αλειίας σολωμού στον Ατλαντικό Ωκεανό (υπάρχει διεθνής σύμβαση). Σε όλα αυτά έκανα πάντα σύμφωνα με τον κώδικα των δικηγόρων ό,τι απαιτούσε η σωστή και με παρρησία εκπροσώπηση των δικαιωμάτων των πελατών μου.

Ως δικηγόρος έμαθα να ακούω. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και παρόμοιοι ταυτόχρονα, αλλά κανείς μας δεν ξέρει για κάποιον άλλον ποιο είναι το διαφορετικό και ποιο το παρόμοιο. Πριν λίγα χρόνια κέρδισα μια δίκη διοικητικής κράτησης για έναν Αλγερινό παράνομο μετανάστη, επειδή μου είπε ότι ήταν αναλφάβητος. Ο λόγος κράτησής του ήταν ότι είχε παραβιάσει τις γραπτές εντολές που του είχε στείλει η υπηρεσία συνόρων. Ο φάκελος δεν έλεγε πουθενά ότι ο πελάτης μου έμαθε να διαβάζει μόνο στην φυλακή. Δύο δικηγόροι που τον είχαν εκπροσωπήσει στο παρελθόν – δωρεάν, όπως και εγώ – δεν τους πέρασε από το μυαλό να τον ρωτήσουν.

Θα ήθελα να εφαρμόσω αυτά που έμαθα στη δικηγορία στην πολιτική και γι αυτό είμαι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Ποτάμι. Η εκπροσώπηση και στους δύο χώρους θέλει μελέτη και σκέψη με βάση τα συγκεκριμένα δεδομένα. Δεν έχω έτοιμες όλες τις απαντήσεις για το τι πρέπει να κάνουμε, όπως δεν τις έχει και το Ποτάμι, και όπως δεν τις έχει ένας δικηγόρος που πρωτοδιαβάζει έναν φάκελο.

Και όμως, θα πει κάποιος, η πολιτική δεν είναι δίκη. Σε ποιο δικαστήριο θα κριθούν οι τύχες της χώρας; Πώς θα εξισορροπηθούν τα αντικροουόμενα συμφέροντα στην κοινωνία και οικονομία; Για μια αρκετά διαδεδομένη άποψη– που συχνά αυτοαποκαλείται «αριστερή» – πολιτική είναι η αδυσώπητη αναμέτρηση συμφερόντων που κρίνεται πάντα από την ισχύ και την εξασφάλιση της πλειοψηφίας. Διαφωνώ. Δεν είναι σωστή αυτή η αντίληψη περί πολιτικής.

Οι πολιτικές δυνάμεις που διαφωνούν πάντα μοιράζονται κοινές βασικές αξίες και παραδοχές, ακριβώς όπως και οι αντίδικοι μοιράζονται την έννομη τάξη. Ακόμα και στην πιο ταξική κοινωνία δεν υπάρχουν ποτέ δύο ή τρεις παρατάξεις στεγανά διαχωρισμένες, χωρίς σημεία συμφωνίας ή επικοινωνίας. Οι ιδεολογίες, αν υπάρχουν, δεν μας αποκόπτουν από τις αξίες των άλλων. Η ελευθερία, η ισότητα, η ασφάλεια, η ευημερία, η αξιοπρέπεια, η γενναιοδωρία, η συγχώρεση είναι αξίες που όλοι οι άνθρωποι και όλες οι έννομες τάξεις του κόσμου, μοιραζόμαστε. Το ίδιο και στο εσωτερικό μια πολιτικής κοινωνίας.

Η πολιτική είναι μια διαρκής συζήτηση. Στην δημόσια ζωή αναζητούμε φωναχτά μαζί με όλους τους άλλους, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν, μια κοινή πορεία.  Άρα η βουλή, είτε η εθνική είτε η ευρωπαϊκή είναι πάντα ο χώρος όπου μπορούμε να δοκιμάσουμε να πείσουμε. Αν δεν μπορούμε καν να δοκιμάσουμε, τότε δεν υπάρχει πολιτική αλλά κάτι άλλο. 

Η ρητορική της μεταπολίτευσης δυστυχώς καλλιέργησε την αντίθετη άποψη, όπου όλοι οφείλουν να διαλέγουν παράταξη και να γίνονται «αγωνιστές» κάτω από τη σημαία της δεξιάς ή αριστεράς. Αυτό έχει πια τελειώσει και νομίζω όλοι βλέπουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τέτοιους παραταξιακούς στρατιώτες.

Υπάρχει διάχυτη σήμερα η διάθεση να σπάσουμε την γηπεδική λογική, να ακούσουμε την προσωπική ηθική μας πυξίδα είτε ως πολίτες είτε ως πολιτικοί, να μελετήσουμε πρακτικές προτάσεις από όπου και αν προέρχονται, να λύσουμε με μέθοδο και υπομονή τα προβλήματα μας. Έτσι θα ανατρέψουμε το πελατειακό κράτος με συναίνεση και αμοιβαίο σεβασμό. Αυτό ισχύει τόσο στο ελληνικό κοινοβούλιο όσο και στο ευρωπαϊκό. Για αυτό είμαι υποψήφιος.

Ας ξεκινήσουμε από τις αξίες και τις αρχές που ήδη μοιραζόμαστε. Ας ακούσουμε με προσοχή τι λένε οι άλλοι. Αν εκλεγούμε, ας ακούσουμε  πολύ προσεκτικά τους εντολείς μας. Ας γίνουμε ξανά μια δημοκρατία που σκέφτεται από κοινού.

* Ο Παύλος Ελευθεριάδης είναι δικηγόρος στο Λονδίνο, αναπληρωτής καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Ποτάμι, www.pavloseleftheriadis.com

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα