Οι Ηγέτες της Μικρής Ελλάδας

Η ομιλία του πρωθυπουργού στην Κ.Ο. του κόμματός του την Τρίτη το μεσημέρι σημαίνει το τέλος της καλόπιστης διαπραγμάτευσης. Παρουσίασε την ΕΕ και το ΔΝΤ για άλλη μια φορά ως νεοφιλελεύθερους εκβιαστές και «εγκληματίες» που επιδιώκουν την «λεηλασία» της «μικρής» – όπως είπε – Ελλάδας που δίνει μάχη με πανίσχυρους εχθρούς.

Έτσι κατέστρεψε κάθε ίχνος εμπιστοσύνης που μπορεί να είχε κτίσει με τις προσωπικές του επαφές με τους ηγέτες της ΕΕ. Έδωσε αντίθετα επιχειρήματα στους Σταλινικούς αντιευρωπαϊστές του κόμματός του όχι μόνο για να αρνηθούν τη συμφωνία, αλλά και για να προτείνουν την ίδια την έξοδο της «μικρής» Ελλάδας από μια δήθεν αντιδημοκρατική και δήθεν νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και αν υπάρξει συμφωνία της τελευταίας στιγμής, πώς θα διαχειριστεί την σχέση του με την ΕΕ μετά από αυτά τα λόγια;

Οι αμαθείς αυτές ασυναρτησίες,  που αναβλύζουν καθημερινά από την κυβέρνηση και μεταδίδουν το τοξικό τους περιεχόμενο προς όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης – σχεδόν πάντα χωρίς αντίλογο – συνεχίζουν να δηλητηριάζουν την ελληνική κοινή γνώμη και ενισχύουν την εχθρότητα προς την ΕΕ. Η ΕΕ όμως ούτε αντιδημοκρατική είναι, ούτε και νεοφιλελεύθερη. Είναι μια ένωση δημοκρατικών κρατών που από κοινού προσπαθούν να σχεδιάσουν το μέλλον τους ως ανοικτές κοινωνίες, με κράτος δικαίου, ίσες ευκαιρίες και κοινωνικό κράτος. Μέσα στην ένωση αυτή η Ελλάδα μέχρι τώρα στεκόταν ως ίση, ως  αυτεξούσια δημοκρατική χώρα που εθελοντικά μοιράζεται την κυριαρχία της, τις αγορές της και το νόμισμά της για το κοινό καλό, στη βάση νομικά δεσμευτικών συνθηκών που ισχύουν το ίδιο για όλους. Δεν ήταν ποτέ, ως τώρα, η «μικρή» Ελλάδα.

Ο κ. Τσίπρας όμως ποτέ δεν έχει μιλήσει αληθινά για το τι είναι η ΕΕ. Προτιμά να τη δαιμονοποιεί για να καλλιεργεί τον φόβο και την οργή και να προσεταιρίζεται τα πιο ακραία συλλογικά ένστικτα της κοινωνίας μας. Την Τρίτη έχασε την τελευταία του ευκαιρία να ταχθεί υπέρ της Ευρώπης και πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του είχαν δείξει προσωπικά οι ηγέτες της. Με παρεμβάσεις της κας Μέρκελ και του κ. Ολάντ η Ελλαδα είχε εξασφαλίσει ένα νέο μνημόνιο με πιο ευνοϊκούς όρους απ’ ό,τι είχε στο παρελθόν όσον αφορά τους δημοσιονομικούς στόχους για τα επόμενα τρία χρόνια. Στο θέμα των στόχων η κυβέρνηση Σαμαρά είχε πολύ χειρότερη μεταχείριση το περασμένο φθινόπωρο. Το δυστύχημα για την Ελλάδα είναι ότι η ανίκανη διαχείριση της οικονομίας από τον κ. Βαρουφάκη τους τελευταίους μήνες έχει δημιουργήσει νέα ύφεση και τεράστια αβεβαιότητα, άρα οι χαμηλότεροι δημοσιονομικοί στόχοι χρειάζονται πολύ μεγαλύτερη προσαρμογή.

Είναι λάθος λοιπόν ότι οι εταίροι δεν ανταποκρίθηκαν στα ελληνικά αιτήματα. Το έκαναν με την διάθεση  να πετύχουν συμφωνία. Ο κ. Τσίπρας όμως αντί να ξοδεύει πολιτικό κεφάλαιο για να παρουσιάζει τα θετικά στοιχεία της συμφωνίας, που σε κάθε περίπτωση θα είναι κάτι πολύ καλύτερο για τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία, το ξοδεύει τονίζοντας τα αρνητικά, λέγοντας ακόμα και ψεύδη για τις δήθεν χαμηλές συντάξεις και τον δήθεν αυξημένο ΦΠΑ στην ενέργεια (που δεν ζητά η ΕΕ, όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος της Κομισιόν με τις εκρηκτικές του δηλώσεις το απόγευμα της Τρίτης σύμφωνα με τις οποίες ο

Έλληνας πρωθυπουργός δεν λέει την αλήθεια για την διαπραγμάτευση). Γιατί λοιπόν ο κ. Τσίπρας επιλέγει την σύγκρουση με την ΕΕ και, τελικά, την χρεοκοπία; Η απάντηση είναι σε δύο φράσεις που είπε χθες. Η πρώτη είναι η «μικρή» Ελλάδα. Η δεύτερη είναι ότι «θα κριθούμε στο τέλος της τετραετίας». Σκοπός του Σύριζα δεν είναι να λύσει το σημερινό πρόβλημα της ρευστότητας, να κάνει την Ελλάδα μια ισχυρή,  ανταγωνιστική οικονομία, και σταθερό μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να πάρει σήμερα επώδυνα διαρθρωτικά μέτρα που θα έχουν βραχυπρόθεσμα πολιτικό κόστος, που θα κοστίσουν την υποστήριξη των συντεχνιών, αλλά είναι αναγκαία για να αποκαταστήσουν την ισορροπία και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, μετά από δεκαετίες διαφθοράς, σπατάλης και ελλειμμάτων.

Αντίθετα, στόχος του Σύριζα είναι, ανεξαρτήτως της κατάστασης της οικονομίας, να μακροημερεύσει ως ένα νέο πολιτικό καθεστώς, ως κάτι εντελώς διαφορετικό από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Η έξοδος από το ευρώ θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, να προσλάβει όσους δημοσίους υπαλλήλους θέλει, να αγοράσει όλα όσα σαράβαλα αεροπλάνα θέλει, να  φτιάξει τα πανεπιστήμια και τα σχολεία της μετριότητας που θέλει και εν τέλει να εγκαθιδρύσει μια ιδιότυπη οικονομία χωρίς επενδύσεις και ανάπτυξη αλλά υπό τον απόλυτο έλεγχο των κυβερνώντων κομμάτων.

Έχοντας αποφύγει όλους τους ελέγχους και τους περιορισμούς που απαιτεί η ανοικτή οικονομία και η συμμετοχή στην Ευρωζώνη, το νέο πελατειακό κράτος θα είναι ακόμα πιο ακραίο από αυτό του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας, διότι θα κτιστεί πάνω στα συντρίμμια της οικονομίας, στον υπερπληθωρισμό, στην εξαθλίωση των φτωχών, στην απελπισία των νέων και στον τρόμο όλων των διαφωνούντων – που κατηγορούνται ήδη ως «προδότες» και ως μη «εθνικόφρονες» από μια κυβέρνηση που θα είναι διαρκώς σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Με τη γνωστή μιλιταριστική ρητορική των κκ. Τσίπρα, Λαφαζάνη, Βαρουφάκη και Καμμένου η κυβέρνηση θα συνεχίσει την σύγκρουση με την ΕΕ, στην οποία θα αποδίδει καθημερινώς από τις τηλεοράσεις το φταίξιμο για οικονομική καταστροφή που θα ζήσουμε. Η αντίσταση στην «υποτέλεια» θα δικαιολογεί – ή τέλος πάντων θα προσπαθεί να δικαιολογεί – την εξαθλίωση.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η κυβέρνηση αποδέχεται πλήρως το σχέδιο της «μικρής» Ελλάδας. Μιας αυταρχικής, φτωχής και άδικης Ελλάδας στο περιθώριο του σύγχρονου κόσμου. Όπως μας είπαν ευθαρσώς την Τρίτη, είναι έτοιμοι θυσιάσουν ακόμα και την ίδια τους τη χώρα, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους. 

Ο Παύλος Ελευθεριάδης διδάσκει δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και είναι πολιτικός υπεύθυνος Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Ποτάμι.