Μια γουλιά νερό

Μια γουλιά νερό
facebook

«Ένα κοριτσάκι στην Αργεντινή πίνει τα βρομόνερα του δρόμου, σαν σκυλάκι, ενώ την ίδια στιγμή 500 άτομα, απο τα επτά δισεκατομμύρια του πλανήτη, κατέχουν περί τα πεντέμισι τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό είναι λογικό, αυτό είναι νόμιμο και ηθικό...»

Στις 14 Δεκεμβρίου ένας εθελοντής της Unicef στην Αργεντινή, ο Μίγκουε Ρίος, ανάρτησε στον τοίχο του στο Φέισμπουκ μια φωτογραφία που έκανε το γυο του κόσμου: ενα τρίχρονο ή τετράχρονο κοριτσάκι, που ανήκει στη φυλή των ιθαγενών Γκουαρανί, είναι γονατισμένο πάνω από μια λιμνούλα με βρομόνερα του δρόμου, στην πόλη Ποσάδας της επαρχίας Μισιόνες, προσπαθώντας να σβήσει τη δίψα του, από τον αφόρητο καύσωνα που πλήττει την περιοχή.  «Ενώ η χώρα ‘καίγεται’, αυτό το μικρό κορίτσι Guarani ξεδιψάει από το έδαφος. Κάτι λάθος πρέπει να κάνουμε σαν κοινωνία, έτσι δεν είναι;», αναρωτιέται ο εθελοντής.

Συγνώμη, αλλά δεν κάνουμε κανένα λάθος.  Ο κύριος Ρίος θα έπρεπε να έχει υπόψη πως ζούμε σε μια παγκόσμια κοινωνία, η οποία διέπεται γενικώς από το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό σημαίνει, πως το πάμφτωχο κοριτσάκι, που δεν διαθέτει, (το ίδιο ή γονείς του, εάν υπάρχουν), ούτε καν το ευτελές αντίτιμο ενός μικρού μπουκαλιού με νερό για να ξεδιψάσει, είναι άξιο της τύχης του.

Είναι ένα σκουπιδάκι, είναι μια παράπλευρη απώλεια και δεν αξίζει τίποτα – ή μάλλον, η ζωή του αξίζει όσο και τα χρήματα που έχει στην τσέπη του, δηλαδή τίποτα. Ίσως να έπιανε κάτι εάν πωλούνταν, ολόκληρο, όπως είναι, σαν σκλαβάκι, ή για υιοθεσία, ή για τα όργανά του, όπως ευρέως συμβαίνει. Τότε, ίσως το νήπιο να άξιζε κάτι, σύμφωνα με τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης, όπως προβλέπει το καπιταλιστικό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.

Ο καπιταλισμός, πέρα από τις ωραιοποιήσεις και τα ψιμύθια, είναι απλός, ανατριχαστικά απλός στην ουσία του: το υψηλότερο αγαθό, το μόνο που έχει αληθινή σημασία, το μόνο όμως, είναι το χρήμα. Ούτε η ανθρώπινη ζωή, ούτε η ηθική, ούτε το δίκαιο, ούτε τα αισθήματα, ούτε οι ιδέες, ούτε τίποτα – τα πάντα υπόκεινται στο Κέρδος.

Να, για παράδειγμα, εγώ που γράφω, κι εσείς που διαβάζετε αυτό το άρθρο με την ιστορία του παιδιού: σε καμιά ωρίτσα, άντε δύο, θα την έχουμε ξεχάσει, θα την έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας, κυρίως για λόγους αυτοάμυνας. Για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τη φρίκη της, διότι εάν μας καρφωθεί στο μυαλό, τότε αυτό το ανθρωποφαγικό σύστημα θα μπορούσε να κινδυνεύσει – εάν βέβαια μας έχει μείνει λίγη ανθρωπιά.

Έτσι λοιπόν, για να μην τινάξουμε την ζωή μας στον αέρα, χρονιάρες μέρες, δίνουμε την προσοχή μας σε μια άλλη είδηση, που διάβασα, όπως κι εσείς, σε ένα ρεπορτάζ του news 24/7:  «Οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον πλανήτη κατάφεραν να αυξήσουν την περιουσία τους κατά ένα τρισ. δολάρια το 2017, 4 φόρες περισσότερο δηλαδή σε σχέση με την αντίστοιχη επίδοση πέρυσι….Ο δείκτης Bloomberg Billionaires Index, που μετράει την περιουσία των 500 πιο ισχυρών ανθρώπων στον κόσμο, σημείωσε αύξηση 23%…. Συνολικά μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου, οι 500 ζάπλουτοι έλεγχαν 5,3 τρισ. δολάρια σε σχέση με τα 4,4 τρις δολάρια στις 27/12/2016».

Ένα κοριτσάκι στην Αργεντινή πίνει τα βρομόνερα του δρόμου, σαν σκυλάκι, ενώ την ίδια στιγμή 500 άτομα, απο τα επτά δισεκατομμύρια του πλανήτη, κατέχουν περί τα πεντέμισι τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό είναι λογικό, αυτό είναι νόμιμο και ηθικό, αυτό είναι σωστό, αυτό είναι η ουσία του καπιταλισμού.  Ίσως, μετά από χρόνια, αυτή η γουλιά νερό, που ο Καπιταλισμός στέρησε από τη μικρή Γκουαρανί στην Αργεντινή, να γίνει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής. Κι αυτή, από σταγόνα και γουλιά να γίνει ποτάμι, και μετά θάλασσα, και μετά ωκεανός, μπας και ξεπλυθεί ποτέ από την επιφάνεια του πλανήτη αυτή η σκουριά, αυτή η γάγγραινα, αυτό το λάθος που κάνουμε σαν κοινωνία, που λέει κι ο Μίγκουε Ρίος.

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα