Εάν είχαμε υπηρεσιακή κυβέρνηση;

Είναι υπαρκτή η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στην κυπριακή ΑΟΖ, τέτοια, μάλιστα, που να συνηγορεί υπέρ της άμεσης διπλωματικής κινητοποίησης στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, ή “η Κύπρος κείται μακράν” και όλα αυτά αποτελούν ένα επικοινωνιακό σώου με πολεμικά εμβατήρια για να κερδίσει ψήφους ο ευρισκόμενος σε πολιτική αποδρομή Αλέξης Τσίπρας;

Καθένας “αγοράζει” ότι θέλει. Ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Άδωνις Γεωργιάδης, για παράδειγμα, υιοθέτησε, αρχικώς, την άποψη περί σκόπιμης προεκλογικής δραματοποίησης.

Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ισορρόπησε μεταξύ υπαρκτού κινδύνου και “πολιτικού παιχνιδιού”, λέγοντας πως “εδώ και μήνες η Τουρκία δείχνει περιφρόνηση στο Διεθνές Δίκαιο και παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι αναγκαίο να υπάρχει εθνική ενότητα και αποφασιστικότητα. Όμως η κρισιμότητα της κατάστασης δεν δικαιολογεί την ανεύθυνη δραματοποίησή της”.

Ο αρμόδιος τομεάρχης Εξωτερικών -και, πιθανότατα, εφόσον κερδίσει το κόμμα τους τις εκλογές αυριανός υπουργός Εξωτερικών- Γιώργος Κουμουτσάκος κινήθηκε με εγκράτεια, γράφοντας στο twitter: “Ψύχραιμες εκτιμήσεις γεγονότων. Καλός σχεδιασμός επόμενων βημάτων. Προβλεψιμότητα συνεπειών. Αξιόπιστες αποφάσεις.Και βέβαια, εθνική ενότητα”.

Την ίδια ώρα, μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για “στημένο ΚΥΣΕΑ για επικοινωνιακούς λόγους”, και κάποια εθνικιστικά site οργίαζαν γράφοντας για “μετακινήσεις στρατευμάτων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου” και “πολεμική ετοιμότητα”.

Άπαντες σχεδόν παρέβλεψαν ότι ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης έσπευσε στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων να θέσει σε υψηλούς τόνους το θέμα, πως ο Νίκος Αναστασιάδης -σε συνεννόηση με την Αθήνα- ζητά από τη Σύνοδο Κορυφής (20,21 Ιουνίου) να λάβει μέτρα κατά της Άγκυρας και να σκεφτεί σειρά κυρώσεων, ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στη Λευκωσία κάνει λόγο για “εισβολή της Τουρκίας στην θάλασσα” και “επίθεση κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας” και πως άπαντες ερευνούν εάν ο “Πορθητής” έχει ήδη τρυπήσει τον βυθό της κυπριακής ΑΟΖ, κάτι που θα ισοδυναμούσε με ευθεία προσβολή εδάφους ανεξάρτητης (ευρωπαϊκής) χώρας.

Το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ που στέλνει ευθέως μήνυμα στον Ερντογάν, ο Μακρόν που εξεγείρεται κατά της Άγκυρας, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που συγκροτούν κοινή επιτροπή με την κυβέρνηση της Λευκωσίας για το ζήτημα, το Ισραήλ που παρεμβαίνει και άλλα πολλά συνιστούν προφανώς συμπαιγνία των πάντων σε αθηναϊκό προεκλογικό φόντο;

Ας αφήσουμε στην άκρη και τους “θερμοκέφαλους” που δηλώνουν έτοιμοι να σπάσουν τις ραφές των γεμιστήρων στις στρατιωτικές μονάδες “δια παν ενδεχόμενο”, αλλά και τους ολιγωρούντες που θεωρούν ότι “ο Τσίπρας παίζει πόλεμο”.

Μια ανάγνωση των κυπριακών εφημερίδων ίσως τους πείσει. Κι ας κρατήσουμε την προτροπή Μητσοτάκη- Κουμουτσάκου για “εθνική ενότητα”. Κάτι που πρέπει να αποδειχθεί και στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής (εάν είχε επισπεύσει η κυβέρνηση και τη συγκρότηση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας θα ήταν καλύτερα), και στις επαφές του Γιώργου Κατρούγκαλου με τους πολιτικούς αρχηγούς.

Και, εν κατακλείδι, ας σκεφτούν και ας αναρωτηθούν δυο φορές ορισμένοι: είναι καλύτερο που αυτή την μέτρια αλλά έντονα κλιμακούμενης έντασης κρίση την χειρίζονται ο Τσίπρας, ο Αποστολάκης και ο Κατρούγκαλος ή μια υπηρεσιακή κυβέρνηση που θα “ψαχνόταν” και θα αναζητούσε τηλέφωνα και ανθρώπους στην Ουάσιγκτον, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες αλλά και την Άγκυρα για να μιλήσει. Διότι κατά την εκδοχή αυτή υποτίθεται πως το Μαξίμου έπρεπε να είχε κατεβάσει ρολά από τη νύχτα της 26ης Μαϊου…