Η ιδέα για τον “νέο ΣΥΡΙΖΑ” που…θα μείνει

Η συμμετοχή δύο πρώην υπουργών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου στο “εκλογικό” κυβερνητικό σχήμα του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαιώνει, αναμφίβολα, την πρόθεση του πρωθυπουργού να οριστικοποιήσει και να επιταχύνει την στροφή προς την Κεντροαριστερά. Μετά την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και την Μυρσίνη Ζορμπά, οι Θάνος Μωραϊτης και Άγγελος Τόλκας δίνουν στην τελευταία κυβέρνηση Τσίπρα πριν τις εθνικές εκλογές, πινελιές εκείνου του ΠΑΣΟΚ που διαφωνεί με την άποψη περί “στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ” και την δεξιά στροφή του ΚΙΝ.ΑΛ.

To ΠΑΣΟΚ του… ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ο Κοτσακάς ή ο Κουρουμπλής, όπως έλεγαν στην άλλη πλευρά. Είναι πολλά περισσότερα. Και η επιθετική αντίδραση του ΚΙΝ.ΑΛ στον ανασχηματισμό το επιβεβαιώνει.

Τις κινήσεις αυτές πρέπει να τις δει κανείς σε απόλυτη συνάρτηση με τις εντατικές προσπάθειες που γίνονται για την συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου που (καλο)δέχεται την πολιτική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και επιδιώκει να προσδιορίσει με νέους όρους τον διπολισμό μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος και της Ν.Δ.

Τα επόμενα χρόνια και όχι μόνο η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα επηρεαστούν από αυτήν ακριβώς την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Από τους διακριτικώς αλλά δραστήρια δρώντες προς αυτή την κατεύθυνση Νίκο Μουζέλη, Σωτήρη Βαλντέν, Αντώνη Λιάκο, Κωνσταντίνο Τσουκαλά μέχρι τους πιο προβεβλημένους Σπύρο Δανέλλη, Νίκο Μπίστη και Γιάννη Ραγκούση, ένα πλήθος προσωπικοτήτων τείνουν χείρα φιλίας προς τον Αλέξη Τσίπρα. Αρκετοί από αυτούς θα βρεθούν πιθανότατα στα ψηφοδέλτια είτε των ευρωεκλογών, είτε των βουλευτικών εκλογών.

Κατά πόσο αυτή η σύγκλιση είναι προγραμματική και δεν υπακούει μόνο στις ανάγκες της πόλωσης και της αμφίρροπης αναμέτρησης προς τις κάλπες θα φανεί σύντομα. Οι προθέσεις, ωστόσο, του Αλέξη Τσίπρα γίνονται καθημερινά και πιο εμφανείς. Ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να γεννιέται. Και η “ονοματοδοσία” του εκλογικού σχήματος σε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικό Μέτωπο θα δράσει προς επίρρωση αυτών των προθέσεων.

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός όχι μόνο απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το παρελθόν της “τοξικής” συνεργασίας του με τον Πάνο Καμμένο (κάτι που επέδρασε καταλυτικά με πολιτικούς και “ψυχολογικούς” όρους στην προσέγγιση όλων των παραπάνω με τον ΣΥΡΙΖΑ), αλλά δείχνει να μην αδιαφορεί και για ένα σαφές άνοιγμα και προς τον χώρο της ήπιας κεντροδεξιάς. Η παραμονή στην κυβέρνηση της Έλενας Κουντουρά, του Βασίλη Κόκκαλη και του Τέρενς Κουϊκ, αλλά και η παρουσία της Κατερίνας Παπακώστα, αποδεικνύουν πως ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει μια ευρύτερη πολιτική ηγεμονία ή, σε κάθε περίπτωση, να ωθήσει ακόμα δεξιότερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την σκληρή δεξιά πτέρυγα της Ν.Δ.

Προφανώς όλα αυτά συνιστούν μια προσπάθεια υψηλής εκλογικής ετοιμότητας και ίσως φέρνει ακόμα πιο κοντά το σενάριο για διεξαγωγή τριπλών εκλογών (εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές) τον Μάϊο. Όμως, ο σχεδιασμός δεν έχει αυτό τον ορίζοντα αλλά στοχεύει περισσότερο στις πολιτικές εξελίξεις που θα ανοίξουν μετά τις επόμενες κάλπες.

Στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως ακόμα και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τις εκλογές θα κατορθώσει να διατηρήσει ένα υψηλό ποσοστό (μεταξύ 25-30%) που θα επιβεβαιώσει ότι έχουμε εισέλθει σε μια μακρά περίοδο ενός νέου δικομματισμού. Η πολιτικά ηγεμονική φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα και η χειραφέτηση του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ στα νέα δεδομένα, επιτρέπουν τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού αστερισμού με χαρακτήρα κόμματος εξουσίας.

Η ιδέα είναι σχετικά απλή: Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε εγκλωβισμένος στις ιδεολογικές εμμονές του μικρού κόμματος του 4% η πιθανή εκλογική του ήττα θα το μετέτρεπε στον πιο απογοητευτικό διάττοντα αστέρα στην σύγχρονη πολιτική ιστορία. Ό, τι παραμένει συρρικνωμένο νομοτελειακά πεθαίνει. Αντιθέτως, ακόμα και σε περίπτωση εκλογικής ήττας, ο Αλέξης Τσίπρας φροντίζει να μεγαλώσει τον πολιτικό του χώρο. Επεκτείνοντας τα όρια του προς το κέντρο του πολιτικού συστήματος και, μάλλον, χωρίς φόβο ότι θα καταγραφούν σοβαρές απώλειες προς τα αριστερά του.

Εδώ και πολύ καιρό, ο “γκουρού” του Κώστα Καραμανλή, σύμβουλος στρατηγικής Γιάννης Λούλης επέμενε πως “ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει”. Αυτό που φαινόταν λογικό αποδεικνύεται αυτονόητο και υλοποιείται. Με μια προσέγγιση που μοιάζει με τη στρατηγική του “μεσαίου χώρου” που είχε εισηγηθεί ο Γιάννης Λούλης και υλοποίησε ο Κώστας Καραμανλής. Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας ανακαλύπτει τον δικό του “μεσαίο χώρο”, τον περιχαρακώνει και του δίνει χαρακτηριστικά παράταξης. Όλα αυτά θα κριθούν, βεβαίως, στο μέλλον. Όπως και θα κριθεί εάν υπάρχουν ακόμα “θύλακες” που θα προσπαθήσουν να τον κρατήσουν σε αντιλήψεις περί ιδεολογικής “καθαρότητας”.

Εφόσον, δε, η Ν.Δ ενισχύσει το σκληρά δεξιό της πολιτικό αποτύπωμα (ιδιαίτερα εάν κερδίσει τις εκλογές και η νομή της εξουσίας δεν επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιβάλλει τις δικές του φιλελεύθερες απόψεις) ο σχεδιασμός Τσίπρα μπορεί να υλοποιηθεί ευκολότερα και να προσελκύσει και άλλα πρόσωπα και κινήσεις που κινούνται εντός ή πέριξ του ΚΙΝ.ΑΛ που σήμερα τελούν σε αναμονή.