Ο φασισμός που κάνεις πως δεν βλέπεις…

Τους λες “προσοχή, φασίστες…” και σου απαντούν “ναι, αλλά ο Ρουβίκωνας…”.

Βλέπουν το φως της δημοσιότητας βίντεο και φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι είχε εκπονηθεί οργανωμένο σχέδιο εισβολής ακροδεξιών τραμπούκων στο Κοινοβούλιο κι’ αυτοί στρέφουν αλλού το βλέμμα και κάνουν πως δεν πρόσεξαν ότι οι κάμερες δείχνουν τον Χρυσαυγίτη βουλευτή Λαγό να βγαίνει από τα τάγματα εφόδου που είχαν μετατρέψει σε πεδίο μάχης τον Άγνωστο Στρατιώτη.

Εξεγείρονται για την αναμφίβολα υπέρμετρη (και κατακριτέα) χρήση χημικών από την αστυνομία αλλά ουδείς διατυπώνει -ως…ειδήμων- άποψη για το πως επιχειρησιακά έπρεπε να αντιμετωπιστεί η προσπάθεια κατάληψης του Κοινοβουλίου.

Αφήνουν ασχολίαστο το γεγονός ότι η Αστυνομία είχε καμιά τριανταριά τραυματίες, όπως ασχολίαστες είχαν μείνει τα προηγούμενα χρόνια οι αλόγιστες χρήσεις χημικών σε διαδηλώσεις κατά των μνημονίων, αν και τότε ουδείς είχε διανοηθεί να εισβάλλει στη Βουλή. Τα ίδια πρόσωπα δεν έβγαλαν κιχ όταν τα ΜΑΤ έριχναν δακρυγόνα μέσα στον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα.

Και, βεβαίως, καμία απολύτως ανακοίνωση καταδίκης του βίαιου χρυσαυγιτισμού, ούτε, φυσικά, των προτροπών κατά του κοινοβουλευτισμού ( και επ΄ αυτού υπάρχουν σχετικά βίντεο) ακόμα και από πρόσωπα μεταξύ των διοργανωτών του συλλαλητηρίου.

Κανένα κόμμα του δημοκρατικού τόξου (πλην ΚΚΕ για να είμαι δίκαιος) δεν έσπευσε να διατυπώσει την ανησυχία του για την επίθεση στο δημοκρατικό μας πολίτευμα. Για τα τρικάκια του Ρουβίκωνα, ωστόσο, πλήθος ανακοινώσεων και κατηγοριών περί ανομίας με συνοδευτικό πάντοτε αίτημα για παραίτηση του εκάστοτε υπουργού Προστασίας του Πολίτη.

Δεν θα επιχειρήσω να υποβαθμίσω το αναμφισβήτητο πρόβλημα με τους αυτόκλητους υπερασπιστές των συμφερόντων των πολιτών που πετούν μπογιές στις προσβείες ή εισβάλλουν σε δημόσια κτίρια.

Όποιος εξομοιώνει, ωστόσο, ακόμα και τον πιο απαράδεκτο ακτιβισμό συλλογικοτήτων του αντιεξουσιαστικού χώρου με τους ακροδεξιούς δολοφόνους (του Παύλου Φύσσα) και τους φασιστοεθνικιστές που έστειλαν στο νοσοκομείο τον Θωμά Ιάκομπι και τον Κώστα Νταντάμη, όχι μόνο προσβάλλει τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης αλλά -ακόμα χειρότερα- στρώνει το έδαφος ώστε οι πρόβες φασισμού να καταλήξουν σε μια οπερετική παρέλαση των νεοναζί.

Στην ενδιαφέρουσα και τολμηρή εκδήλωση που οργάνωσε το πολιτικά “ημιθανές” Ποτάμι για τη στήριξη στη Συμφωνία των Πρεσπών στο Ζάππειο, ο Σταύρος Θεοδωράκης είπε τα εξής απλά:

«Κάποιοι δεν θέλουν να ακούν σε αυτή τη χώρα. Το έχουμε ζήσει έντονα και το 2014, στο αντιμνημονιακό αμόκ. Τότε, σκηνοθέτης ήταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ζούμε σήμερα με αυτό το εθνικιστικό αμόκ, σε σκηνοθεσία αυτή τη φορά της ΝΔ. Και βεβαίως, όταν δεν θες να ακούς, σιγά-σιγά δεν θέλεις και οι άλλοι να μιλάνε και φτάνεις μέχρι το σημείο να πιέζεις για να διαλυθεί μια κοινοβουλευτική ομάδα”.

Ηχηρή ήταν και η παρέμβαση του συγγραφέα (και σκληρού αντι- ΣΥΡΙΖΑ) Νίκου Δήμου, ο οποίος με περίσσια τόλμη, στηλίτευσε τη στάση των πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που για να χτίσουν τις προσωπικές τους καριέρες απέρριψαν λύσεις – όπως το πακέτο Πινέιρο – που θα ήταν συμφέρουσες για τη χώρα μας.

Αλλά και ο ακαδημαϊκός Μιχάλης Σταθόπουλος υποστήριξε πως στην ιστορία μένουν αυτοί που βάζουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό ή το προσωπικό. Και τόνισε πως αν είχαν συμφωνήσει η Ν.Δ και το ΚΙΝΑΛ, κάνοντας συγχρόνως και κριτική στη συμφωνία για κάποια μειονεκτήματα που υπάρχουν, δεν θα είχε φανατιστεί τόσο πολύ ο κόσμος, όπως είδαμε και με τα επεισόδια. «Είναι τεράστια η ευθύνη τους που διχάζουν με την πολιτική τους τον ελληνικό λαό», είπε, δείχνοντας προς την Πειραιώς και την Χαριλάου Τρικούπη.

Το σήμα κινδύνου που εξέπεμψαν οι ομιλητές στην εκδήλωση του Ποταμιού δεν έτυχε, βεβαίως, σχεδόν καμιας αναμετάδοσης.

Επί τρεις δεκαετίες παρακολουθούμε το ίδιο μοτίβο εσωστρέφειας και περιχαράκωσης σε ιστορικές ανακρίβειες (“Η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική”) και εγωπαθή στερεότυπα. Μόνο που τώρα δεν έχουμε δίπλα μας τον ήπιο και συμπαθητικό (έτσι τον αποκαλούσαν παλαιότερα ορισμένοι) σωβινισμό μας. Έχουμε απέναντί μας την πιο εχθρική εκδοχή του εθνικού εαυτού μας και πολλές αποχρώσεις του εθνικισμού. Οι φασίστες νοιώθουν, πλέον, ασφαλείς να κάνουν το επόμενο βήμα και περιμένουν απλώς τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές για να αποκτήσουν (ξανά) νομιμοποίηση. Για να διαπομπεύσουν και να λιντσάρουν (ηθικά, ψυχολογικά, πολιτικά αλλά και κυριολεκτικά) αυτούς που έχουν ήδη καταγγείλει ως τμήμα της “Δημοκρατίας που ξεπουλά τη Μακεδονία”.

Το Ποτάμι μπορεί να μην σταθεί εφικτό να κατέλθει στις επόμενες εθνικές εκλογές. Το γιατί τα πράγματα έφθασαν εδώ που έφθασαν με το φιλόδοξο προ πενταετίας εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη θα είναι αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος. Ωστόσο, μετά τα όσα είδαμε τις προηγούμενες μέρες, έχει αξία η επισήμανση του επικεφαλής του Ποταμιού για το “εθνικιστικό αμόκ σε σκηνοθεσία της Ν.Δ”.

Ακόμα κι αν πριν μερικά χρόνια κάποιοι έσπερναν διχασμό στην αντίθεση μνημόνιο- αντιμνημόνιο (και αναμφισβήτητα πολλοί -άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο κι άλλοι απόλυτα- έχουμε ευθύνη γι αυτό), τι είναι εκείνο που εμποδίζει τους σημερινούς κήνσορες του διχασμού να αντιληφθούν ότι διαπράττουν ένα (νέο) έγκλημα εις τη νιοστή;

Αυτοί που κινήθηκαν παρασκηνιακά -ή έστω επιχαίρουν στο προσκήνιο- για τη διάλυση του Ποταμιού και τον εξοβελισμού του μετριοπαθούς λόγου είναι οι ίδιοι που χασκογελούν όταν παρατηρούν τα δημοσκοπικά ποσοστά των γραφικών της Νέας Δεξιάς ή αφελώς αδιαφορούν για τις μετρήσεις σχετικά με τα ποσοστά του Κασιδιάρη για τον Δήμο Αθηναίων και της Χρυσής Αυγής για τις βουλευτικές εκλογές.

Και τι έγινε, θα αναρωτηθούν; Φεύγει ένας Θεοδωράκης αλλά έρχεται ένας Βελόπουλος ή κάποιος σαν αυτόν. Πιθανώς και έφιππος στον Βουκεφάλα.

Διαλύεται το Ποτάμι αλλά έρχονται οι Βαλκυρίες του “καθαρού αίματος”.

Άκουγα στο News 24/7 στους 88,6 τον νεαρό αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ να υποστηρίζει πως το κόμμα του είναι οπαδός της “Ρεάλ Πολιτίκ” και αυτό σημαίνει πως πρέπει να ακούς τι σου ζητάει ο κόσμος. Και τρόμαξα, πραγματικά, ακούγοντας ένα νέο πολιτικό να υποστηρίζει κάτι τόσο καταφανώς λαϊκιστικό.

Πρώτον, γιατί ο κόσμος (του συλλαλητηρίου) επιμένει πως “η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική”, πετώντας στα σκουπίδια και την Ιστορία, και την γεωγραφία, και το Διεθνές Δίκαιο, και τον ευρωπαϊκό πραγματισμό, αλλά και όσα έχουν διαπραγματευτεί οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 30 χρόνια. Άρα, “υπακούοντας” στο κοινό αίσθημα της ημιμάθειας ταϊζεις το θηρίο και διαψεύδεις τον εαυτό σου και ότι έχεις πράξει μέχρι σήμερα. RealPolitik, δεν το λες.

Δεύτερον, διότι RealPolitik (από το Γερμανικό “real” που σημαίνει ρεαλιστικό, ενεργό και πρακτικό και Politik που σημαίνει πολιτική) είναι η πολιτική ή η διπλωματία που βασίζεται στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων, παραγόντων και ευκαιριών που σου παρουσιάζονται κατά “παράβαση” των ιδεολογικών, εθιμοτυπικών κανόνων και στερεοτύπων. Πάντοτε προς υπεράσπιση του εθνικού και κρατικού συμφέροντος (στην κατά Λόρδου Πάλμερστον εκδοχή).

Και όχι στην θώπευση του ενστίκτου του πλήθους που χειραγωγείται από πολλούς και με πολλούς τρόπους.

Υπενθυμίζω, απλώς, τι είχε πράξει ένα πρόσωπο που …λάμπει δια της απουσίας του αυτό τον καιρό σχετικά με το Μακεδονικό. Ο Κώστας Σημίτης.

Η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, το 2003, υλοποιήθηκε -στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου- σε πείσμα των λαοσυνάξεων του Μακαριστού Χριστοδούλου και των λογής λογής Αμβρόσιων που αφόριζαν όποιον είχε αντίθετη άποψη. Ο τότε πρωθυπουργός πήγε κόντρα στο κοινό αίσθημα των συλλαλητηρίων της εποχής και στην Ν.Δ που συνυπέγραφε τα αιτήματα για δημοψήφισμα ως αξιωματική αντιπολίτευση. Τότε ο εχθρός ήταν ο “666”, τώρα είναι οι “προδότες” που μαζί με τη…Δημοκρατία ξεπουλούν τη Μακεδονία.

Όλα αυτά που βλέπουμε στις μέρες μας πόρρω απέχουν και από την RealPolitik και από τον ευρωπαϊκό πραγματισμό. Στρώνουν, δε, το έδαφος για την επόμενη καταδρομική επιχείρηση στη Βουλή, το επόμενο λιντσάρισμα ανθρώπων των ΜΜΕ, βουλευτών και οιουδήποτε βλέπει το θηρίο ως Θηρίο και όχι ως pet για το σαλόνι της πόλωσης και του δημοσκοπικού ναρκισσισμού.