Διάβασα το μανιφέστο των 53+. Να τι έμαθα!

Ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις πρακτικές του Πρωθυπουργού, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι εφαρμόζει με σχετική επιμέλεια τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας. Άλλωστε πανηγυρίζει για το αποτέλεσμα τους σε κάθε ευκαιρία. Και ενώ η αντιπολίτευση δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εφαρμόζει πολιτικές που θα επέλεγαν και οι ίδιοι, βρέθηκαν οι 53+ να κάνουν αντιπολίτευση εκ’ των έσω με τον πλέον σκληρό τρόπο. Αν όλο αυτό δεν σας μοιάζει αρκούντως σουρεαλιστικό, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι παρά την επαναστατική γυμναστική τους, οι 53+ σιωπούν όταν τα επιφανή μέλη τους ψηφίζουν όλ’ αυτά για τα οποία αντιδρούν με στόμφο…

Το πολυσέλιδο και -ας μου επιτραπεί- ολίγον φλύαρο μανιφέστο τους, φέρει τον ακατανόητο τίτλο “δύο χρόνια μετά, δύο χρόνια πριν”. Αναζητώ μετά μανίας το τι συνέβη τον Δεκέμβρη του 2015 ώστε να θεωρηθεί ορόσημο άξιο αναφοράς φέτος, όπως επίσης τι προβλέπουν ότι θα συμβεί τον Δεκέμβρη του 2019, με δεδομένο ότι η τετραετία ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους.

Βάλθηκαν λοιπόν να χαλάσουν το αφήγημα του Πρωθυπουργού περί επιτυχούς πορείας της οικονομίας που βασίζεται στο πρόγραμμα που επέβαλαν οι δανειστές. Οι 53+ κάνουν λόγο για πάλη, με στόχο να προκληθούν “ρωγμές στο σύστημά τους”. Δεν σταματούν εκεί. Μιλούν για “υπονόμευση του προγράμματός τους”. Θα περίμενε κανείς από τους μονίμως καταγγελτικούς βουλευτές της συγκυβέρνησης να ζητήσουν το λόγο από τους 53+ που απαξιώνουν όσα πέτυχε η Κυβέρνηση. Για να είμαστε ειλικρινείς, με την στάση τους φέρνουν σε δύσκολη θέση τον Πρωθυπουργό που πασχίζει να πείσει για την πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Αυτός όμως είναι ο σκοπός τους.

Οι ίδιοι πιστεύουν ωστόσο ότι δεν υπονομεύουν την Κυβέρνηση αλλά την βοηθούν! “Η κριτική στάση σε πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής μόνο θετικά αποτελέσματα έχει”. Δεν είμαι βέβαιος ωστόσο αν η δριμεία επίθεση για την συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, εντάσσεται στα πλαίσια της κριτικής. Μιλούν για “υποχρεωτική και σε ορισμένες περιπτώσεις οδυνηρή συμμαχία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. – και όσο αυτή θα διαρκέσει”. Ζητούν μάλιστα να μην υπαναχωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ και αναφέρονται σε “συγκυβέρνηση που πολλές φορές μετατρέπεται σε ομηρία”. Το χοντραίνουν ακόμη περισσότερο ζητώντας με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να ακυρωθούν “στην πράξη δεξιόστροφες «παρά φύσιν» συμπράξεις”. Φέρνουν ξανά σε δύσκολη θέση τον Πρωθυπουργό που πασχίζει να διατηρήσει τις ισορροπίες με τον σύντροφο Πάνο. ισορροπίες οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολες.

Θα είχε νόημα ωστόσο η προτροπή για ρήξη με τους ΑΝΕΛ αν πρότειναν μια εναλλακτική λύση. Όχι. Πιστοί στην πρακτική της κριτικής των 360 μοιρών, οι 53+ υποστηρίζουν ότι “απάντηση δεν είναι η συνάντηση της Αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία εν γένει (η αριστερά με κεφαλαίο, η σοσιαλδημοκρατία με πεζό στο πρωτότυπο κείμενο). Η τελευταία, ας μην το ξεχνάμε, βαρύνεται με την νεοφιλελεύθερη πορεία της Ευρώπης, με την ξενόφοβη πρακτική της, με το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η γηραιά ήπειρος”. Για δεξιούς και φιλελεύθερους ούτε λόγος. Προτιμούν να μείνουν μόνοι τους και να κάνουν κουμάντο στις ιδέες τους…

Από την φουλ επίθεση δεν γλιτώνουν ούτε οι “ΠΑΣΟΚογενείς” υπουργοί. Το εμπνευσμένο μανιφέστο καταλήγει λέγοντας: “Δεν σημαίνει ότι σε θέσεις κλειδιά πρέπει να τοποθετούνται πρόσωπα, που στο παρελθόν ανήκαν στο παλαιό σύστημα και που σήμερα, προσαρμοζόμενοι ως ένα βαθμό, συνεχίζουν να υπηρετούν το αντίπαλο πολιτικό σχέδιο”. Δεν ονοματίζουν βεβαίως όσους ανήκαν στο παλαιό πολιτικό σκηνικό αλλά είναι βέβαιο ότι Κουρουμπλής, Σπίρτζης και λοιπές σοσιαλιστικές δυνάμεις δεν πρέπει να είναι χαρούμενοι με την επίθεση των “αριστερών των ορθόδοξων”…

Στον σχεδόν παραληρηματικό λόγο του κειμένου συμπεριλαμβάνονται όλα τα αριστερά κλισέ της μεταπολίτευσης. Μέχρι και η συμπαράσταση στους λαούς της Βενεζουέλας και της Κούβας που “δίνουν μάχη υπερασπιζόμενοι κατακτήσεις χρόνων”. Όπως η φτώχεια και η δυστυχία υποθέτω. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να γίνει ένα κεντρώο κόμμα που θα εκφράζει μέρος της κεντροαριστεράς, οι 53+ δείχνουν ότι δεν συμφωνούν. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν είχαν επιλέξει να φύγουν μαζί με τη Ζωή και τον Λαφαζάνη.

Το παράδοξο είναι ότι παρά τον πύρινο επαναστατικό λόγο τους, ψηφίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη όλες τις μνημονιακές υποχρεώσεις. Δικαιολογούνται στη συνείδησή τους με το γεγονός ότι “είναι υποχρεωμένοι”. Ουδείς τους υποχρέωσε βέβαια. Ούτε να ψηφίσουν υποχρεώθηκαν, ούτε να χαίρονται με τις υλικές απολαύσεις του καπιταλισμού. Όπως έκανε ο ηγέτης τους, ο Ευκλ. Τσακαλώτος που έδειχνε να απολαμβάνει τη στιγμή που χαμογελώντας χτυπούσε το σφυράκι στη Wall St.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)