Face Control στο Πολυτεχνείο: Ποιοι έχουν δικαίωμα να καταθέτουν στεφάνι

Face Control στο Πολυτεχνείο: Ποιοι έχουν δικαίωμα να καταθέτουν στεφάνι
Εορτασμός της 43ης επετείου του Πολυτεχνείου την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016. (EUROKINISSI/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ) eurokinissi

Αναρχικοί διώχνουν άλλους αναρχικούς από ένα άσυλο που το προστατεύει η αστυνομία. Λείπει μόνο ο Peter Sellers

Η ωμή αλλά αληθής παραδοχή ότι ο μόνος τρόπος να “ανοίξει” το Πολυτεχνείο ήταν η παρέμβαση “αναρχικών, αριστερών και ελευθεριακών ομάδων” είναι μια a priori ήττα της δημοκρατίας, αντίθετη με το “πνεύμα του Πολυτεχνείου” και μια τρανή απόδειξη ότι η αστική δημοκρατία συμπεριφέρεται ενοχικά απέναντι σε κάθε είδους αριστερίστικη παλαβομάρα.

Ιδίως καθώς οι καταληψίες απειλούσαν ανοιχτά το Κράτος προσκαλώντας σε πανστρατιά μπαχαλάκηδων ώστε «να στελεχώσουμε το εγχείρημα, να κάνουμε την εξέγερση πράξη και να συγκρουστούμε με τις αστυνομικές δυνάμεις». Σε αντίθεση με τους “αναρχικούς”, η αστυνομία δεν ήταν διατεθειμένη να υπερασπιστεί τη νομιμότητα. Ακόμη και αν αυτοί στρέφονταν κατά του συνόλου της κοινωνίας αφού οι μπαχαλάκηδες είχαν στόχο “να σπάσουν την καπηλεία της εξέγερσης και να ακυρώσουν το πανηγύρι των κομματικών οργανώσεων”.

Παρά ταύτα, η Κυβέρνηση παρακολουθούσε διακριτικά, φοβούμενη όχι μόνο τα πιθανά εκτεταμένα επεισόδια που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν μια αστυνομική παρέμβαση αλλά κυρίως την ενδεχόμενη ηρωοποίηση των καταληψιών. Οι τελευταίοι άλλωστε ζουν στην παραζάλη μιας επαναστατικής φαντασίωσης. Στο μυαλό τους η κατάληψη του Πολυτεχνείου αποτελεί μια αναβίωση της εξέγερσης που -λόγω ηλικίας- δεν κατάφεραν να ζήσουν. Τη ζουν τώρα. Με οδηγό το διχαστικό σύνθημα “η χούντα δεν τελείωσε το ’73”, που με τεράστια ευκολία ξεστόμιζαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβουν την εξουσία. Τώρα προφανώς τελείωσε.

Πρόκειται για μια διαστρέβλωση της ιστορίας, που μένει διαρκώς αναπάντητη. Πρώτον θα υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που θα θεωρούν “χούντα” όσα κάνει μια νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνηση και αυτό απεδείχθη από την ίδια την κατάληψη. Δεύτερον, ο καθένας ερμηνεύει κατά το δοκούν και συμφέρον το “νόημα του Πολυτεχνείου”. Οι περισσότεροι ευτυχώς θεωρούν ένα σύμβολο μιας εξέγερσης ανθρώπων που ζητούσαν ελευθερία και μια αστική δημοκρατία όπου δεν θα χρειάζονται τα όπλα για να αλλάξει μια Κυβέρνηση. Άλλοι το ερμηνεύουν ως μια ευκαιρία για επαναστατική γυμναστική και άλλοι βλέπουν τις εκδηλώσεις μνήμης σαν ένα πάρκο αναψυχής για μπαχαλάκηδες. Οι αντιλήψεις αυτές που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά αλλά και μέσω ενός συστήματος “καθοδηγητών”,  έχουν μετατρέψει τις εκδηλώσεις μνήμης της φοιτητικής εξέγερσης για ελευθερία στο “Πάσχα του μπαχαλάκια”.

Η ίδια η Επιτροπή Εορτασμού ανακοίνωσε ότι «η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί πρέπει να λυθεί με πολιτικούς όρους και στη βάση του νοήματος της εξέγερσης του Νοέμβρη, και όχι με μέσα καταστολής». Προφανώς θεωρεί “πολιτικούς όρους” την παρέμβαση της άλλης ομάδας αναρχικών που έβγαλε τους προηγούμενους αναρχικούς εκτός Πολυτεχνείου. Μάλιστα υπάρχουν διαβεβαιώσεις ότι οι εκδιωχθέντες δεν θα κάνουν ρεσάλτο για να ανακαταλάβουν το ίδρυμα. Δεν γνωρίζω όμως αν υπάρχει και τρίτη ομάδα αναρχικών που μέσα στην αναμπουμπούλα θα προσπαθήσει να καταλάβει για λογαριασμό της το ιστορικό κτίριο του  ΕΜΠ.

Μάθαμε να ζούμε μ’ αυτές τις “ιδιαιτερότητες”. Όχι μόνο να τις ανεχόμαστε αλλά και να κυριαρχούν ιδεολογικά στον δημόσιο διάλογο. Η βία έγινε αποδεκτή και όποιος εξέφραζε αντίθετη άποψη κινδύνευε πραγματικά και όχι μόνο από το bullying που ασκούσαν οι κατ’ επάγγελμα “της γενιάς του Πολυτεχνείου”.

Το γεγονός όμως ότι αποδεχόμαστε την επιβολή της τάξης από μια άλλη ομάδα αναρχικών, μεγεθύνει έτι περαιτέρω το πρόβλημα. Έδειξαν ποιος κάνει κουμάντο στην περιοχή, σίγουρα όχι η αστυνομία. Αυτοί θα καθορίζουν εφεξής ποιος θα έχει δικαίωμα να καταθέτει στεφάνι και ποιος όχι. Ποιοι μπορούν να ταμπουρώνονται στο ιστορικό πανεπιστήμιο και κυρίως με ποια αιτήματα. Ειδάλλως θα παρεμβαίνουν. Αυτοί, όχι η αστυνομία. Το κράτος δεν έχει τον έλεγχο μιας ολόκληρης περιοχής στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορεί να προστατέψει τον δημόσιο χώρο αλλά ούτε και τους πολίτες.

Ολ’ αυτά μοιάζουν σουρεαλιστικά. Βγαλμένα από καλή κωμωδία. Αναρχικοί που βγάζουν άλλους αναρχικούς έξω από ένα κρατικό κτίριο. Ένα άσυλο που προστατεύεται από την Κεντρική Κυβέρνηση και την αστυνομία προκειμένου να δίδεται το δικαίωμα σε γκρουπούσκουλα να κάνουν face control σε μια παγανιστικού τύπου γιορτή μίσους, όπου το ζητούμενο είναι να καεί το σύμπαν. Μια πολιτική ηγεσία που ονειρεύεται “ρωμαλέους” φοιτητές οι οποίοι στα διαλείμματα από τα εργαστήρια θα κάνουν και τους σεκιουριτάδες. Ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα όπου ουσιαστικά δεν γίνονται μαθήματα αλλά υπάρχει μόνο σαν ορμητήριο μπαχαλάκηδων.

Κανείς δεν μπορεί με ασφάλεια να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το τι φοβάται η Δημοκρατία μας και ανέχεται τις μειοψηφίες που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση αυτή την γιορτή μνήμης. Πράγματι η καταστολή μπορεί να οδηγήσει στην ηρωοποίηση όσων προκαλούν. Όμως αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα της δημοκρατίας μας. Η τεράστια ιδεολογική σύγχυση οδηγεί πολλούς να πιστεύουν ότι όσοι πολέμησαν ένα ανελεύθερο καθεστώς, το έκαναν για να μπορούν σήμερα οι αυτόκλητοι τιμωροί να αποφασίζουν και να διατάσσουν ποιος δικαιούται να μνημονεύει το Πολυτεχνείο και ποιος όχι.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα