Πάμε για δραματικό φινάλε

Ο ξαφνικός έρωτας του Σόιμπλε για τον Τσίπρα, έρχεται απλά να επιβεβαιώσει μια πορεία προδιαγεγραμμένη από το προηγούμενο καλοκαίρι. Μια πορεία η οποία μοιάζει να είναι η μόνη -λογική- επιλογή ακόμη και αν δεχτούμε ότι έχει πολύ σοβαρές ατέλειες. Χάσαμε ακόμη έναν χειμώνα παλεύοντας με φαντάσματα του παρελθόντος για να καταλήξουμε εκεί όπου βρισκόμασταν πέρυσι τον Αύγουστο. Το μόνο που καταφέραμε είναι να συνεχίσουμε την ταλαιπωρία και να κάνουμε τη λύση δυσκολότερη.

Ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας διαπίστωσε δημόσια ότι με την Κυβέρνηση Τσίπρα προχωράει κάπως το κάρο των αλλαγών. Το γνώριζε πιθανότατα από το καλοκαίρι του 2014, όταν η Κυβέρνηση Σαμαρά πανικόβλητη από το επαπειλούμενο (επιπλέον) πολιτικό κόστος, σήκωσε ψηλά τα χέρια. Με την αλλαγή της Κυβέρνησης, χρειάστηκαν έξι μήνες πολιτικού σουρεαλισμού αλλά όταν τα πράγματα ζόρισαν, ο Τσίπρας μοιάζει να αντιλήφθηκε ότι με τις παρούσες συνθήκες θα πάρει ότι του δίνουν.

Το “οικοσύστημα ΣΥΡΙΖΑ” βεβαίως δεν ήταν έτοιμο για κάτι τέτοιο. Ένα μεγάλο μέρος του Υπουργικού Συμβουλίου συνέχισαν να εμμένουν στις ιδεοληψίες τους και άλλοι απολάμβαναν ακόμη την “πρώτη νύχτα γάμου’ με την καρέκλα. Ήταν φυσικό η αξιολόγηση να μετατραπεί σε διαπραγματευτικό σίριαλ και φυσικά να συνεχίζεται για μήνες. Μια αξιολόγηση που βασίστηκε σε μια συμφωνία που υπογράψαμε κυριολεκτικά εν λευκώ και την οποία αποφασίσαμε κατόπιν να διαπραγματευτούμε. 

Πήγαμε μάλιστα στη διαπραγμάτευση διατεθειμένοι να κάνουμε το μίνιμουμ. Οι κόκκινες γραμμές μας, απέκλειαν κάθε είδους συμφωνία. Πολλές είχαν και αρνητικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Η μόνη μας ελπίδα ήταν να κάνουν πίσω “οι θεσμοί”. Όπως ήταν φυσικό δεν έκαναν. Η Κυβέρνηση με την ίδια τακτική που ακολούθησαν και οι προηγούμενοι μετέφερε το βάρος της συμφωνίας στην επιβολή νέων φόρων.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι αποδέχθηκε να εφαρμόσει σχεδόν όλα όσα ακούσατε τις προηγούμενες ημέρες. Αλλαγή στην κλίμακα όπως και των συντελεστών. Ανάλογη αλλαγή και στην έκτακτη εισφορά. Έμμεσους φόρους, όπως αυτός στα καύσιμα αλλά και στα τέλη ταξινόμησης. Πραγματική φοροκαταιγίδα.

“Οι θεσμοί” βεβαίως δεν είναι κουτοί. γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να εισπράξουν όσα λογαριάζει η Κυβέρνηση. Θέλουν όμως ουσιαστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, στη διαχείριση των κόκκινων δανείων αλλά και στην από-πολιτικοποίηση του δημοσίου τομέα με έμφαση στο μακρύ χέρι της εφορίας. Θέλουν επίσης ουσιαστική απελευθέρωση επαγγελμάτων, της αγοράς ενέργειας αλλά και μεγαλύτερη πρόοδο στις αποκρατικοποιήσεις. Θέλουν βεβαίως να κλείσουν με κάποιον τρόπο το Ελληνικό θέμα, μεταθέτοντάς το ουσιαστικά για αργότερα, προκειμένου να ασχοληθούν με το προσφυγικό και τη συνοχή της Ε.Ε.

Όλες οι πλευρές “αναζητούν έναν τρόπο” ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις που πρέπει να υλοποιηθούν μέχρι το καλοκαίρι, είπε ο Σόιμπλε και αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει μερικά ακόμη βήματα, προκειμένου να κλείσει η συμφωνία. Πέρα από το ακανθώδες ασφαλιστικό που χαρακτήρισε “ιδιαίτερα δύσκολο πολιτικά”, υπονοεί και όλες τις άλλες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Όσο και αν κερδίζουν χρόνο με τη διαπραγμάτευση και με το να αντιπροτείνουν φόρους, πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει η Κυβέρνηση να αγγίξει το πραγματικό πρόβλημα.

Εναλλακτική λύση δεν έχει, όπως δεν είχε και πέρυσι το καλοκαίρι. Οι κόκκινες γραμμές θα ακολουθήσουν τις τύχες των προηγουμένων και τελικά θα επικρατήσει μια λύση κοντά σ’ αυτό που προτείνει η τρόικα. Όπως έγινε σε όλα τα μέτωπα μέχρι τώρα. Ακόμη και με ένα μικρό “τράτο” τα μέτρα θα είναι πολύ σκληρά.

Δεν είναι βέβαιο αν η ολοκλήρωση της αξιολόγησης μπορεί να επαναφέρει την πολιτική σταθερότητα, την οποία άλλωστε θα έχει βάλει προηγουμένως σε περιπέτειες. Ούτε καν τα δώρα που θα την ακολουθούν, όπως το περιβόητο waiver (να δέχεται δηλαδή κατ’ εξαίρεση τα χαμηλής πιστοληπτικής διαβάθμισης ελληνικά ομόλογα) αλλά και η εκταμίευση των δόσεων. Ιδίως καθώς οι αλλαγές που απαιτούν “οι θεσμοί” θα αγγίξουν ευαίσθητα σημεία της πελατοκρατείας.

Θα αντισταθούν λυσσαλέα όσοι θα δουν τα συμφέροντα τους να πλήττονται. Από την αγορά ενέργειας μέχρι τα ρετιρέ του συνταξιοδοτικού. Η Κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ξεκαθαρίσει τη θέση της, εισπράττοντας ταυτόχρονα την αποδοκιμασία όσων είχαν λάβει παλαβές προεκλογικές υποσχέσεις. Όσο και να το καθυστερεί δεν θα είναι εύκολο να τους μεταπείσει. Όσο και να συντάσσεται με τον ξεσηκωμό ενάντια στο μνημόνιο, δεν αλλάζει τη στάση των δανειστών. Ακόμη και μια επιστολή από έναν άνθρωπο του πνεύματος όπως ο κος Μπαλτάς, μπορεί να συγκινεί πολλούς αλλά δεν μοιάζει να έχει αποτέλεσμα. Το μόνο που καταφέρνει η Κυβέρνηση καθυστερώντας, είναι να επιδεινώνει τη διαπραγματευτική θέση της. Η κατάληξη -λόγω έλλειψης εναλλακτικής θα είναι πάντα η ίδια ή και χειρότερη αλλά σίγουρα δραματική.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)