Πόσο ‘αριστερή’ ήταν η επίσκεψη στην Αμερική;

Κατ αρχάς και μόνο η ερώτηση προκαλεί θυμηδία. Δηλαδή πώς θα ήταν μια «αριστερή» επίσκεψη στην Αμερική; Ενδεδυμένος ο Τσίπρας με αμπέχονο αλά Τσε, με υψωμένη γροθιά και με συνθήματα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», «έξω οι βάσεις του θανάτου» και με την υπέρκομψη και εξαιρετικού ήθους κα Μπαζιάνα να φορά τσόκαρα αντί για τις ωραιότατες γόβες της;

Δεν προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία η Δεξιά και το «ακραίο κέντρο» με τα «κανάλια» τους που έφτασαν στο σημείο να ενδυθούν ακόμα και τον αντιαμερικανισμό; Δεν είναι χυδαιότητα να διαδίδουν ψευδώς ότι ο Τσίπρας είπε πως έχει κοινές αξίες με τον Τράμπ; Προφανώς και αναφέρθηκε στις κοινές αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας των δύο χωρών όπως αυτές συναντώνται, για παράδειγμα, στην αμερικανική επανάσταση, ή στην ομιλία του Ομπάμα στην Αθήνα.

Αλλά δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς με την πλήρη «αδωνοποίηση» του αντιπολιτευτικού λόγου, που δηλητηριάζει την πολιτική ζωή και βρίθει γελοιότητας. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει και στεναχωρεί είναι οι εξ αριστερών «απογοητευμένοι».

Εκείνοι που βολεύονται να αναλύουν ακόμα τον κόσμο στη βάση του δίπολου Δύση-Ανατολή που επικρατούσε πριν την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», ίσως γιατί αυτό το δίπολο τους εξυπηρετεί υπαρξιακά και έτσι εξηγείται η «συνέπεια» τους να ορίζουν ακόμα την αριστερά στη βάση των διεκδικήσεων του πάλαι ποτέ «υπαρκτού». Ίσως αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η κύρια παγκόσμια αντίθεση δεν είναι πλέον η «Δύση» του καπιταλισμού και η «Ανατολή» του «υπαρκτού», ότι τα δίπολα του κόσμου τούτου έγιναν «πολύπολα» και ότι περάσαμε πια σε «πολυπολικές» εποχές που χρειάζονται και αντίστοιχες «πολυπολικές» αναλύσεις και συμμαχίες. Ίσως γιατί, ως ένα άλλο θρησκευτικό ιερατείο, θεωρούν ότι τίποτα δεν αλλάζει στον κόσμο, ότι τα πάντα παραμένουν άφθαρτα και αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων σαν τις πλατωνικές ιδέες που βρίσκονται εκεί ψηλά στον ουρανό και αποτελούν την μοναδική αλήθεια, κάτοχοι της οποίας είναι φυσικά αποκλειστικά οι ίδιοι.  

Είναι όμως και οι άλλοι, ακόμα και ορισμένοι από την κυβερνώσα αριστερά. Αλήθεια, τι περίμεναν;; Δεν τους αρκεί το γεγονός ότι σε τέτοιες επισκέψεις ο κάθε πρωθυπουργός οφείλει να εκπροσωπεί τη χώρα του και την πατρίδα του και όχι το κόμμα του και την ιδεολογική του καθαρότητα; Όμως, θα ρωτούσε κάποιος εξ αυτών όντως καλοπροαίρετα. Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Ότι η ιδεολογία του αριστερού ηγέτη και η πολιτική της παράταξης του είναι δεδομένο ότι δεν υπηρετούν το συμφέρον της χώρας, αλλά αυτό υπηρετείται καλύτερα από μια άλλη πολιτική συμπεριφορά πάντα ίδια και σταθερή, ίσως με δεξιό πρόσημο, που πρέπει να υιοθετείται από κάθε πρωθυπουργό σε τέτοιες επισκέψεις; Δεν αυτοακυρώνονται έτσι πολιτικά και ιδεολογικά οι ιδέες του ηγέτη και του κόμματος του;

Η απάντηση είναι απλή. Όσο αντίθετες και χαώδεις και αν είναι αν είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ δύο ηγετών με τις οποίες ο καθένας εκφράζει το συμφέρον της χώρας του, υπάρχει και η λεγόμενη αδήριτη ανάγκη που είναι ο σκοπός της συνάντησης τους. Και ο σκοπός αυτός δεν είναι η παράθεση και αντιπαράθεση των διαφορών τους, αλλά η προώθηση των συμφερόντων των χωρών τους, με αμοιβαίο όφελος φυσικά.

Το ερώτημα δηλαδή πόσο «αριστερή» είναι μια επίσκεψη στην Αμερική, απαντάται με το ερώτημα πόσο «αριστερά» ή «δεξιά» είναι τα εθνικά μας θέματα, από την οικονομία, το ΔΝΤ και τους δανειστές έως το Αιγαίο, αν είναι «αριστερή» ή «δεξιά» η θετική συγκυρία που λόγω της νέας «ματιάς» της αμερικανικής πολιτικής στην ευρύτερη περιοχή προσφέρεται προς όφελος των εθνικών συμφερόντων μας. Αν λοιπόν ήταν απλώς να παρατεθούν οι ιδεολογικές διαφορές, γιατί τότε να επισκεφθεί ο πρωθυπουργός μιας χώρας (εν προκειμένω της Ελλάδας) την αμερικανική υπερδύναμη και να μην παραθέσει τις απόψεις του από το «κάστρο» του εις τας Αθήνας;

Η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης για ότι αφορά στις σχέσεις με την Ευρώπη, με το ΔΝΤ και τούς δανειστές μας, με την Τουρκία και την γεωπολιτική θέση της χώρας μας στην ευρύτερη περιοχή, είναι ήδη καθορισμένη και διακηρυγμένη πολύ πριν την επίσκεψη στην Αμερική. Η διαφορά αυτής της επίσκεψης από όλες των άλλων Ελλήνων πρωθυπουργών, είναι ότι για πρώτη φορά μεταπολεμικά διαφοροποιείται ο τρόπος που η αμερικανική πολιτική (και αυτό δεν σημαίνει Τράμπ) βλέπει την Ελλάδα και την Τουρκία του Ερτογάν. Παραδοσιακά έβλεπε τις σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας ως μία διαρκή ενόχληση μέσα στο πακέτο που λέγεται ΝΑΤΟ δίνοντας σαφώς το προβάδισμα στην Τουρκία λόγω των συνόρων της με την πρώην Σοβιετική Ένωση -τώρα Ρωσία και τη Μέση Ανατολή.

Η βασική αναβάθμιση δεν είναι τα F16 που έπρεπε ήδη να είχε γίνει, αλλά ο αναβαθμισμένος γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας που σχετίζεται κυρίως με αυτήν τη νέα «ματιά» της αμερικανικής πολιτικής και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί καμία ελληνική κυβέρνηση επιμένοντας σε παραδοσιακές και φθαρμένες από τις εξελίξεις «αριστερές» διεκδικήσεις, άφθαρτες και αναλλοίωτες σε κάθε εποχή και πολιτισμό, του τύπου έξω η «σούδα του θανάτου», «ναι στο ψωμί και όχι στα F16». Τα ζητήματα αυτά δεν είναι αριστερά ή δεξιά, αλλά πρωτίστως εθνικά.  

Η χώρα έχει ανάγκη από μία σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά και οι διεθνείς σχέσεις της δεν διαμορφώνονται με παράλληλους μονολόγους κωφών προς τέρψιν των «καθαρών» και «κανονικών» (κατά Άδωνη) αριστερών, την επίλυση του υπαρξιακού τους ζητήματος και από εκεί και πέρα «γαία πυρί μιχθήτω»..

* Ο Τάκης Ψαρίδης είναι δημοσιογράφος.