Τα λιοντάρια και οι ζέβρες του κ. Μητσοτάκη

Τα λιοντάρια και οι ζέβρες του κ. Μητσοτάκη
Meeting of Prime Minister Alexis Tsipras with the leader of the New Democracy Kyriakos Mitsotakis in the context of meetings with the political leaders, in Athens, on June 20, 2017. / , 20 2017. Sooc

Ο νεοφιλελευθερισμός, στην ακραία και βάρβαρη μορφή του κοινωνικού Δαρβινισμού, ουσιαστικά συγγενεύει επικίνδυνα με τον φασισμό

(Φωτογραφία: Sooc)

Αυταπάτη λοιπόν το σύνθημα της γαλλικής επανάστασης «ελευθερία ισότητα αδελφότητα» εφόσον η  κοινωνική «ισότητα» είναι αυταπάτη κατά τον κο Μητσοτάκη, γιατί δεν είναι στη φύση του ανθρώπου!! Ολοταχώς επιστροφή στον «φεουδαλικό νεοφιλελευθερισμό» δηλαδή. Φαίνεται ότι η νεωτερικότητα δεν υπήρξε ποτέ για την ελληνική νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά που με τον πλέον επίσημο τρόπο, δια στόματος του αρχηγού της, αποκαλύπτει την πεμπτουσία της ιδεολογίας της και μάλιστα με απίστευτη έπαρση και κυνισμό.

Δεν θα αναφερθώ στα πολιτικά και κοινωνικά συμβόλαια των Χομπς, Λοκ, Ρουσσώ τα οποία στηρίζονται σε διαφορετικές μεταξύ τους προσεγγίσεις της ανθρώπινης φύσης. Ούτε θα φιλοσοφήσω αν η ανθρώπινη φύση είναι εγωιστική όπως έλεγε ο Χομπς, ή αλτρουιστική όπως έλεγε ο Ρουσσώ, ή διαλογική όπως έλεγε ο Μαρξ, ή απλώς μία tabula rasa που διαμορφώνεται από την κοινωνία όπως έλεγε ο εμπειριστής Λοκ με το οποίο και συμφωνώ προσωπικά. Άλλωστε οι περισσότεροι νεοφιλελέδες είναι τόσο αμόρφωτοι, όπως αποδεικνύεται, που αγνοούν ακόμα και τον Λοκ (που θεωρείται ο πατέρας του φιλελευθερισμού φυσικά και όχι του νεοφιλελευθερισμού), όπως αγνοούν και το έργο του Ανταμ Σμιθ «περί ηθικών συναισθημάτων» και απλώς μηρυκάζουν για το «αόρατο χέρι της αγοράς» χωρίς ούτε και αυτό να το καταλαβαίνουν.. Θέλω λοιπόν να σταθώ στα δικά τους «επιχειρήματα» για τα «λιοντάρια που τρώνε τις ζέρβες» και να προσπαθήσω να κατανοήσω, όχι την άγνοια τους, αυτή εξηγείται, αλλά την απίστευτη τυφλότητα και ηλιθιότητα τους.

Γιατί υπάρχει λόγος σοβαρός. Η βλακεία και ηλιθιότητα των νεοφιλελεύθερων επιχειρημάτων πως η κοινωνική ανισότητα είναι φυσική, ουσιαστικά είναι απολύτως κοινή με την φασιστική βλακεία ακόμα και τον ναζισμό. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο νεοφιλελευθερισμός, στην ακραία και βάρβαρη μορφή του κοινωνικού Δαρβινισμού, ουσιαστικά συγγενεύει επικίνδυνα με τον φασισμό και τον ναζισμό. Άλλωστε η πεμπτουσία της ναζιστικής ιδεολογίας θεμελιώνεται στην θέση ότι η ίδια η φύση απεχθάνεται την ισότητα. «Εφόσον το Λιοντάρι τρώει την Ζέβρα  και ο Ελέφαντας πατάει την Τίγρη, ποια κοινωνία με ισότητα σύντροφοι;» Ρωτά ρητορικά ο κος Ανδριανόπουλος, εις εκ των αρχιερέων του νεοφιλελευθέρου δόγματος.

Θα μας τρελαίνουν στην βλακεία αυτοί οι «άριστοι». Είτε λοιπόν είναι απολύτως ηλίθιοι, είτε όντως η νεοφιλελεύθερη θρησκεία τους οδηγεί στο να εξομοιώνουν τον ανθρώπινο είδος με το ζωικό, την ζούγκλα με τις κοινωνίες των ανθρώπων. Μόνο που στην ζούγκλα τα λιοντάρια συνεργάζονται μεταξύ τους για να τρώνε ζέβρες και όχι το δικό τους είδος, δηλαδή άλλα λιοντάρια. Χώρια δε, που τα ζώα σκοτώνουν μόνο για να φάνε και ποτέ από μίσος και πολλώ δε μάλλον από μισαλλοδοξία. Αλλά ακόμα και έναν μαθητή του δημοτικού να ρωτήσεις θα σου πει ότι και στην ζούγκλα, όταν ένα είδος ζώων συγκροτείται σε μια μορφή κοινωνίας -και αυτό δεν αφορά μόνο τους πιθήκους που κατατάσσονται στα ανώτερα θηλαστικά, τότε οι αγέλες αυτές-κοινωνίες, παραπέμπουν σε μια πρωτόγονη μορφή «ισότητας» και «αδελφότητας» μεταξύ των μελών τους.

Αυτήν την χαοτική διαφορά λοιπόν μεταξύ της ζούγκλας και της κοινωνίας, είναι που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι τυφλωμένοι πιστοί της νεοφιλελεύθερης θρησκείας. Ίσως πολλοί να πιστεύουν κιόλας ότι «δεν υπάρχει κοινωνία» όπως έλεγε η Θάτσερ.   Αλλά ποια φύση; Εφόσον ούτε τα λιοντάρια τρώνε το δικό τους είδος, δηλαδή τα άλλα λιοντάρια, ούτε τρώνε τα «κατώτερα» λιοντάρια και τα «λιγότερο» λιοντάρια, τα επιχειρήματα τους όχι μόνο δεν είναι «φυσικά» αλλά είναι και εντελώς «παρά φύσιν». 

Δηλαδή πως το αντιλαμβάνονται;; Ότι είναι φυσικό να τρώνε οι άνθρωποι τους ανθρώπους;; Οι επιχειρηματίες τους υπαλλήλους; Προφανώς και δεν μιλάμε για κανιβαλισμό. Θεωρούν όμως ότι είναι φυσικό να «τρώνε» μεταφορικά οι ισχυρότεροι τους αδύναμους, δηλαδή να τους εκμεταλλεύονται ακόμα και με τους πλέον βάρβαρους και ζωώδεις τρόπους. Χρησιμοποιούν τις φυσικές ανισότητες, είτε μεταξύ των ζώων, είτε μεταξύ των ανθρώπων αναφερόμενοι στα διαφορετικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά ότι όντως υπάρχουν ομορφότεροι, ψηλότεροι, εξυπνότεροι κλπ, για να δικαιολογήσουν τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτές που δημιουργούν «ανώτερους και κατώτερους» ανθρώπους, «λιγότερο» ανθρώπους από τους άλλους, ανθρώπους ενός «κατώτερου θεού», όπως για παράδειγμα οι μετανάστες, οι μαύροι, οι αδύναμοι και κοινωνικώς αποκλεισμένοι, οι φτωχοί που είναι και βλάκες και γιαυτό δεν είναι «πετυχημένοι» και δεν ξέρουν να ψηφίζουν όπως λέει και η νεοφιλελεύθερη κα Λυμπεράκη.

Και είναι τόσο ηλίθιοι, τυφλωμένοι και μισαλλόδοξοι που δεν καταλαβαίνουν πως όταν θεωρούν ότι η κοινωνική ανισότητα είναι φυσική και ευλογημένη, αποδέχονται έτσι τις διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων, φυλετικές, κοινωνικές κλπ, ως κάτι το φυσικό και θεμιτό και  α μη τι άλλο αποκαλύπτουν όχι μόνο τον κοινωνικό δαρβινισμό τους, αλλά και τον λανθάνοντα ναζισμό τους.

Ποτέ δεν με εξέπληξε λοιπόν το πάντρεμα και η όσμωση των «Αδώνηδων» ακροδεξιών του κ. Καρατζαφέρη με τους νεοφιλελέδες του κ. Μητσοτάκη που τελικά συγκροτούν αυτό που λέμε νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά και όλοι αυτοί μαζί παρουσιάζονται ως οι «άριστοι» της κοινωνίας και επομένως είναι φυσικό να «άρχουν» μόνο αυτοί και ποτέ οι άλλοι.  Στην πολιτική επιστήμη η «αδελφότητα» αυτή παραπέμπει στο πάντρεμα του νεοσυντηρητισμού του Ρήγκαν με τον νεοφιλελευθερισμό της Θάτσερ. Από τότε όμως πέρασαν χρόνια πολλά. Σήμερα αυτό που κατάφερε ο νεοφιλελευθερισμός, εκτός των άλλων, είναι να οξύνει στο έπακρο τις ανισότητες, να δημιουργήσει τις πιο βαθιές πληγές στην μεταπολεμική ιστορία και να στρέψει τον κόσμο προς ακροδεξιές κατευθύνσεις τις οποίες ουδέποτε πολέμησε ιδεολογικά γιατί κατά βάθος στηρίζεται στο ίδιο ιδεολογικό θεμέλιο ότι η κοινωνική ανισότητα είναι φυσική. Στην Ελλάδα, όπου ως συνήθως όλα μεταφέρονται ως κακέκτυπα και πολύ καθυστερημένα, ο κ. Μητσοτάκης και τα «λιοντάρια» της διαπλοκής, πολλά-πολλά χρόνια μετά την περίοδο Ρήγκαν – Θάτσερ, ομολογούν κυνικά και αδίστακτα ότι «η κοινωνική ισότητα είναι αυταπάτη» και μας επιστρέφουν πολλές δεκαετίες σε αυτό που το μεγαλύτερο μέρος της πολιτισμένης Δύσης το ‘ζησε στην πλάτη του και ήδη το αφήνει πίσω του..

* Ο Τάκης Ψαρίδης είναι δημοσιογράφος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Έθνος του Σαββατοκύριακου (23 και 24/09)

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα