Το μεγάλο τρολάρισμα

Αυτές τις μέρες συμβαίνει κάτι το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά, που αν δεν συνέτρεχαν συγκεκριμένοι λόγοι που το κάνουν να φαίνεται ως «κανονικό», σοβαρό, και δημοκρατικό και επομένως αποδεκτό, θα μπορούσε κάλλιστα να εκληφθεί ως το μεγάλο τρολάρισμα, ακόμα και ως το πολιτικό τρολάρισμα του αιώνα.

Γιατί, πώς θα μπορούσε, ένας σοβαρός και δημοκράτης πολίτης, να πάρει στα σοβαρά τις τρέχουσες διεργασίες στους κόλπους της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» για την εκλογή του αρχηγού ενός ανύπαρκτου φορέα, χωρίς θέσεις και πρόγραμμα, ενός αρχηγού χωρίς κόμμα και χωρίς μέλη, αλλά με ..δύο κοινοβουλευτικές ομάδες στη βουλή;

Και όμως το ζούμε και αυτό. Ίσως γιατί η πολιτική ζωή της χώρας περιδινίζεται μέσα σε έναν αντιπολιτευτικό λόγο πλήρως εξαχρειωμένο και «αδωνοποιημένο», που δηλητηριάζει καθημερινά την κοινή γνώμη και την εθίζει στο ψεύδος, στις ακρότητες και στο μίσος, έτσι ώστε αυτά που κάποτε φαινόταν ως απαράδεκτα και απίθανα τώρα να φαίνονται ως φυσικά και θεμιτά. Ο λόγος αυτός δεν εκπέμπεται μόνο από τη δεξιά, αλλά και από το λεγόμενο «ακραίο κέντρο» και μάλιστα σε μορφή copy paste ώστε πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αν οι προσωπικές ύβρεις προς τον πρωθυπουργό της χώρας, εκτοξεύονται από τον κ. Λοβέρδο και την κυρία Γεννηματά, ή από τον Άδωνι και τον κ. Μητσοτάκη.

Ίσως γιατί το Αντισύριζα μένος τελικά συγκαλύπτει κάθε γελοιότητα, σκάνδαλο και ανομία σαν να μην έγινε τίποτα, σαν κανείς να μην είδε και να μην άκουσε τίποτα. Ίσως γιατί σε τούτη τη χώρα τα διαπλεκόμενα «κανάλια» της, αντί για ενημέρωση, έχουν επιβάλει έναν ιδιότυπο αντιπολιτευτικό ολοκληρωτισμό που καταπνίγει κάθε αλήθεια και μη αρεστή φωνή και θεωρούν ως είδηση μόνο αυτό που μπορεί να βλάψει την κυβερνώσα αριστερά και ας είναι συνειδητό ψεύδος.

Πίσω από αυτήν την κατάσταση λοιπόν αποκρύπτονται και συγκαλύπτονται πολλά. Όπως ο παλαιοκομματισμός που βρίσκεται στο απόγειο του και μάλιστα στον χώρο της «κεντροαριστεράς» που υποτίθεται ότι τον καταγγέλλει μετά βδελυγμίας. Γιατί είναι το λιγότερο παλαιοκομματισμός ο ασυγκράτητος αρχηγισμός του «αποφασίζουμε και διατάσσομε» που καταργεί κομματικά όργανα και δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι το λιγότερο παλαιοκομματισμός τα ξύλινα συνθήματα της κας Γεννηματά «τολμάμε, ενώνουμε, αλλάζουμε, προχωράμε» που, αν δεν εξηγηθεί, τι «τολμάμε» και τι «αλλάζουμε», παραμένουν απλώς κούφιες λέξεις που ταιριάζουν με όλα, από την αλλαγή μιας σερβιέτας έως και την εφαρμογή των ιδεών οποιουδήποτε κόμματος. Είναι τουλάχιστον παλαιοκομματισμός ο ξύλινος και κούφιος λόγος της διαφήμισης και του μάρκετινγκ που παρουσιάζει ως σύγχρονο ο κ. Θεοδωράκης αλλά ουσιαστικά αντικαθιστά τα μπαλκόνια του πονηρού πολιτευτή. Ακόμα και ο κ. Καμίνης έφτασε να δηλώσει ότι «ο Σταύρος δεν μπορεί να ηγηθεί μιας παράταξης διότι δεν ηγείσαι με το λάιφ στάιλ και την εικόνα αλλά πρέπει να έχεις ένα βαθύ περιεχόμενο..» Είναι τουλάχιστον παλαιοκομματισμός τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια για να μοιραστούν σε ψηφοφόρους «πρόβατα», γεγονός που κατήγγειλε ο ίδιος ο κ. Αλεβιζάτος.

Αποκρύπτεται επίσης το γεγονός ότι εννέα υποψήφιοι στηρίζουν την ενότητα έχοντας μεταξύ τους εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, όπως για το κορυφαίο θέμα της απλής αναλογικής, ή της συνεργασίας με την δεξιά, με την οποία μόνο ο κ. Ραγκούσης και ο κ. Τζιώτης ξεκαθάρισαν εξ αρχής ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν μαζί της και να γίνουν υπουργοί και αντιπρόεδροι της..

Αλλά σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουν και το θράσος να ζητούν από τους άγνωστους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν για την συγκρότηση ενός νέου φορέα της Κεντροαριστεράς που να μισεί την αριστερά(!) Πού να είναι παρατρεχάμενος της δεξιάς αδιαφορώντας θανάσιμα για την ιστορία ότι η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη, συρρικνώθηκε εξ αιτίας της διάβρωσης της από τον νεοφιλελευθερισμό και την συνεργασία της με την δεξιά. Δεν είναι τυχαία η υποστήριξη στον εκκολαπτόμενο νέο φορέα από τον κ. Στέφανο Μάνο. Αναμένεται ο κ. Ανδριανόπουλος και η κα Ξαφά.

Τους ζητούν να αποδεχτούν ότι είναι σύγχρονο, σοβαρό και δημοκρατικό να εκλέξουν τον αρχηγό ενός ανύπαρκτου κόμματος χωρίς θέσεις και πρόγραμμα και μετά την εκλογή του, οι θέσεις αυτές να διαμορφωθούν αναλόγως φυσικά την βούληση του αρχηγού. Τους ζητούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά να εκλέξουν έναν αρχηγό χωρίς κόμμα και μέλη, αλλά όμως με ..δύο κοινοβουλευτικές ομάδες στη βουλή γιατί οι αρχηγοί των υπαρχουσών κοινοβουλευτικών ομάδων δεν τους συμφέρει να τις διαλύσουν(!)

Πραγματικά είναι κρίμα που συμβαίνουν όλα αυτά και μάλιστα ενδεδυμένα τον μανδύα της σοβαρότητας, γιατί το λεγόμενο πολιτικό «κέντρο» και η αληθινή σοσιαλδημοκρατία είναι άκρως απαραίτητα σε κάθε δημοκρατική πολιτεία και σε κάθε χώρα και πολιτισμό. Δικαίως λοιπόν κάθε σοβαρός και δημοκράτης πολίτης, τσιμπιέται αν είναι ξύπνιος και αναρωτιέται αν όλα αυτά είναι όντως σοβαρά, «κανονικά» και δημοκρατικά, ή αν γίνεται πλάκα και ζει το μεγάλο τρολάρισμα του αιώνα σε μια ελληνική αποκλειστικότητα που ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα πολιτική φαντασία.-

* Ο Τάκης Ψαρίδης είναι δημοσιογράφος.