Η φούσκα της ΕΡΤ

Επιτέλους κάποιος αποφάσισε κάτι ουσιαστικό για την αναδιάρθρωση του Δημοσίου , αρχίζοντας από την ΕΡΤ που για μισό αιώνα αποτελεί τον πλέον γνωστό τόπο αδιαφάνειας ,σπάταλης, και κακοδιαχείρισης δημοσίου χρήματος.

Σε όλους αυτούς δε, που υποστηρίζουν ότι θέλουν την αναδιάρθρωση άλλα το κλείσιμο ήταν «κομμάτι απότομο και άδικο», υπενθυμίζω ότι η λέξη αναδιάρθρωση από μέσα στην ΕΡΤ, κυκλοφορεί τα τελευταία σαράντα χρόνια ως ανέκδοτο ενώ οι «γνωστοί συνδικαλιστές» έχουν εκδιώξει κακήν κακώς όποιον σοβαρό πρόεδρο ή πολίτικο αποπειράθηκε πότε με ευθύνη και μεθοδικότητα να βελτιώσει κάτι (Θυμίζω τους πλέον πρόσφατους – τεχνοκράτη Γ. Γαμπρίτσο ή τον πολιτικό Η. Μόσιαλο).

Είναι μονόδρομος πλέον το ότι οιαδήποτε αλλαγή στον Δημόσιο Τομέα είναι αδύνατο να προκύψει εκ των έσω. Πρέπει να γίνεται απαραίτητα BYPASS διότι οι αρτηρίες είναι βουλωμένες πέρα από κάθε θεραπευτική δυνατότητα.

Πρέπει λοιπόν να κλείνει και να  επανιδρύεται δίπλα με ορθολογισμό,  αξιοκρατία, και κυρίως με αποχή του πολιτικού προσωπικού από τις πρακτικές  διαδικασίες  για ευνόητους λόγους.

Παρακολουθώ επίσης με ενδιαφέρον την όψιμη συναδελφική αλληλεγγύη  έγκριτων δημοσιογράφων (ιδιωτικού τομέα) που προσπαθούν ακόμη να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, γράφοντας ότι οι 2.700 υπάλληλοι της ΕΡΤ δικαιολογούνται        από τα πολλαπλά κανάλια τηλεόρασης και ραδιοφώνου που υποστηρίζουν, αγνοώντας ότι ο αριθμός των καναλιών  του είδους που υποστήριζε ο Δημόσιος φορέας δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αναλογία υπαλλήλων διότι απλά οι τεχνολογίες ροής και εκπομπής προγ/τος αυτοματοποιούν χιλιάδες διαδικασίες, ιδίως για το πρόγραμμα «κονσέρβα» που κατά κύριο λόγο μετέδιδαν. Η άλλη ερμηνεία (που δεν θέλω να πιστέψω βέβαια) είναι ότι πολλοί εξ αυτών είχαν επίσης ως οικονομικό καταφύγιο την πάντα φιλόξενη και γενναιόδωρη ΕΡΤ.

Το είδος δε των προγ/των που εξέπεμπαν τα κρατικά κανάλια  στο μεγαλύτερο ποσοστό του χρόνου μετάδοσης αφορούσε  κυρίως πάμφθηνες και κακές ξένες παραγωγές δεύτερης ποιότητας (ιδίως σε ΕΡΤ1,3 στη ΝΕΤ αναγνωρίζουμε φωτεινές εξαιρέσεις), υπερτιμημένες εγχώριες παραγωγές  και πληθωρισμό ενημέρωσης  με μηδαμινά νούμερα θεαματικότητας.

Αρκεί να σας αναφέρω ότι όλα τα κρατικά κανάλια μαζί, με δυσκολία αθροίζουν 9% θεαματικότητα, με 2.700 υπαλλήλους ενώ το MEGA έχει άνω του  23% με λιγότερους από 500 υπαλλήλους.

Είναι γνωστό σε όλη την Ελληνική κοινωνία ότι η ΕΡΤ αποτελούσε ένα κατ εξοχήν στρατόπεδο κομματικών στρατών  οπού εσιτίζοντο  επί δεκαετίες με εναλλαγές πολλοί καλοί πελάτες ψηφοφόροι των γνωστών κομμάτων όλων των αποχρώσεων με χρήματα όλων μας και με τον απαράδεκτο καταναγκαστικό    φόρο υπέρ ΕΡΤ στους  λογαριασμούς  ρεύματος των σπιτιών μας. 

Το συμπέρασμα για την Δημόσια τηλεόραση είναι ότι η χώρα βάσει μεγέθους και δυνατοτήτων χρεωκοπίας μπορεί να συντηρήσει μόνο ένα κανάλι τηλεόρασης με αξιοπρεπές πρόγραμμα ( με στόχο θεαματικότητας άνω του 10%), όπως και να μειώσει δραστικά τα δεκάδες ραδιοφωνικά προγ/τα και κανάλια με ανύπαρκτες ακροαματικότητες.

Ένα τέτοιο σχήμα χρειάζεται γύρω στους 1.000 υπαλλήλους για να εξυπηρετηθεί, που ελπίζουμε να είναι οι καλύτεροι και ικανότεροι.

Το οικονομικό όφελος για τον ευρύτερο πληθυσμό θα είναι το καταναγκαστικό τέλος ΔΕΗ να καταργηθεί στους συνταξιούχους, και να μειωθεί κατά 50% στον υπόλοιπο πληθυσμό.

Αυτή είναι η πλέον δίκαιη λύση που λαμβάνει υπ’ όψιν το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας και όλα τα υπόλοιπα είναι οι γνωστές «μπαρούφες» συντεχνιών και πολιτικάντηδων εμπόρων «λέξεων και δημοκρατίας» που χρόνια τώρα παίζουν με τα χρήματα των άλλων.

Αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια μέρος άρθρου του Η. Μόσιαλου (Ιαν.2012) που θεωρούμε ότι έκανε τη τελευταία σοβαρή προσπάθεια αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ, με αποτέλεσμα τη συντριβή της, όπως πάντα στα γνωστά τείχη των συντεχνιών και των κομματόσκυλων.

Τρείς μύθοι για τα δημόσια ΜΜΕ

«Στην περίπτωση των ελληνικών δημόσιων ΜΜΕ» γράφει ο κ. Μόσιαλος «επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά ο ελληνικός κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο όσα περισσότερα ξοδεύει κανείς στο ελληνικό δημόσιο, τόσο λιγότερα ποιοτικά και ποσοτικά αποτελέσματα έχει».

Στον ελληνικό δημόσιο διάλογο για τα δημόσια ΜΜΕ κυριαρχούν τρεις μύθοι. 

Ο πρώτος μύθος υποστηρίζει πως τα δημόσια ΜΜΕ δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Η στρεψοδικία είναι εμφανής, αφού είναι γνωστό πως οι Έλληνες φορολογούμενοι επιβαρύνονται με το ειδικό τέλος για την ΕΡΤ. 

Η ΕΡΤ εισπράττει από το ανταποδοτικό τέλος ποσό 300 εκατ. ευρώ, ποσό που περίπου αντιστοιχεί στο σύνολο της διαφημιστικής δαπάνης για τα ιδιωτικά ΜΜΕ που είναι και το μοναδικό τους έσοδο.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς να έχει τουλάχιστον το 50% της τηλεθέασης. Εξάλλου αυτό είναι το ποσοστό τηλεθέασης και ακροαματικότητας που διατηρούν, παρά τον μεγάλο ανταγωνισμό που έχουν να αντιμετωπίσουν, τα δημόσια ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολο των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.                                             

Ο δεύτερος μύθος αφορά πως για το κριτήριο της τηλεθέασης δεν ισχύει για τη δημόσια τηλεόραση, γιατί αυτή προσφέρει ποιοτικά προγράμματα σε αντιδιαστολή με την ιδιωτική.

Λες και τα υπόλοιπα δημόσια κανάλια στην Ευρώπη, τα οποία διατηρούν το μισό τηλεοπτικό μερίδιο δεν έχουν ποιοτικά προγράμματα.                                        

Ο τρίτος μύθος αφορά την άποψη που υποστηρίζει πως χρειάζεται να ενισχυθούν με οικονομικούς πόρους τα δημόσια ΜΜΕ για να αντιπαρατεθούν στα ιδιωτικά.

Και όμως οι δαπάνες στα μεγάλα δημόσια ΜΜΕ στις ευρωπαϊκές χώρες αναλογικά δεν είναι καθόλου υψηλότερες από τις δαπάνες των ιδιωτικών, ενώ παραμένουν οι ισχυροί παράγοντες στο τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό τοπίο.  

Η ΕΡΤ χρειάζεται να αλλάξει ριζικά το μοντέλο λειτουργίας της και παραγωγής. (…) Ο καλύτερος δρόμος για να το πετύχει αυτό είναι να επικεντρώσει τις δραστηριότητές της σε δυο μεγάλα κανάλια και να μειώσει με ορθολογικό τρόπο τους περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. (…)

Η ΕΡΤ σήμερα έχει πολλές ποιοτικές εκπομπές, θα έπρεπε να συνεχίσει και να επικεντρώσει την προσπάθεια της στην ενίσχυση των ελληνικών παραγωγών, μειώνοντας ταυτόχρονα τις γραφειοκρατικές και διοικητικές δαπάνες. Χρειάζεται άμεσα να γίνουν ριζικές προσπάθειες για την αναδιάρθρωση του πλαισίου λειτουργίας των δημόσιων ΜΜΕ.

Τέλος Αναδημοσίευσης.

Η υποκρισία δε του συνόλου του πολιτικού συστήματος που δημιούργησε αυτή τη φούσκα τα τελευταία τριάντα χρόνια και τωρα  «κόπτεται» για τους «δημόσιους εργαζόμενους» που πληρώνει με 1,500,000 ανέργους ο ιδιωτικός τομέας, είναι πέρα από κάθε  λογική ανηκουστη και απεχθής.

*Ο Θ. Σιωζόπουλος είναι πρόεδρος της ΕΝΕΔ