Κυβερνητική πολιτική στα μέτρα της… Γιουροβίζιον;

Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον ούτως ή άλλως είναι της πλάκας. Δεν αφορά παρά μόνο κάτι λίγους που δεν έχουν κάτι άλλο καλύτερο να κάνουν, ή μερικούς βαρεμένους που χαίρονται να ακούν αυτά που δεν… ακούγονται. Και η εξαίρεση ενός δυο κομματιών κάθε χρόνο που ίσως λένε κάτι, απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Έχει όμως και ένα… καλό το πανηγυράκι. Μας θυμίζει κάθε χρόνο ότι πέρυσι ήταν… καλύτερα και ότι τα χειρότερα έρχονται. Αυτό φαίνεται ότι το έχουν ενστερνιστεί βαθιά μέσα τους οι προύχοντες της ΕΡΤ, που επέλεξαν χωρίς καν διαγωνισμό τη φετινή συμμετοχή της χώρας μας, για να μας πείσουν ότι σίγουρα κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας του… νότου.

Λίγο χιπ χοπ, λίγο λύρα, δυο λέξεις για την προσφυγιά, άλλες δυο για την ουτοπία, μια εσάνς ποντιακής διαλέκτου για εσωτερική κατανάλωση κι ένας μαντράχαλος που πότε τρέχει να προλάβει το τρένο και πότε αράζει και ντύνεται Πόντιος που ετοιμάζεται να καλύψει ένα δεκάλεπτο σε πρωινάδικο.

Καλύτερο άσμα για να συνοδεύει το πολιτιστικό τους… όραμα δεν θα μπορούσαν να βρουν. Όπως, ακόμη και αν χτυπιόντουσαν έξω από το Μαξίμου, δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν καλύτερο βίντο κλιπ για την κυβερνητική πολιτική στο προσφυγικό. Με αυτά τα δεδομένα ίσως η επιλογή τους να μην είναι και τόσο για τα μπάζα, αλλά πολύ συγκροτημένη και βαθύτατα πολιτική. Αντάξια του κ. Τσακνή, του κ. Ταγματάρχη, του κ. Παππά που τους επέλεξε και του κ. Τσίπρα που επέλεξε τον κ. Παππά και τους συν αυτώ.

Γιατί η κυβερνητική πολιτική είναι ακριβώς ίδια, τάλε κουάλε που λένε, με τη φετινή συμμετοχή μας στη Γιουροβίζιον. Όπως το “Utopian Land” παριστάνει ότι είναι τραγούδι ενώ δεν είναι, και όπως το βίντεο κλιπ παριστάνει -και αυτό- ότι είναι καλλιτεχνικό δημιούργημα ενώ δεν είναι, και όπως το συνολικό “έργο” εμφανίζεται ως προϊόν μελέτης, έμπνευσης και εργασίας πολλών που κοπίασαν για την ολοκλήρωσή του, ενώ μόλις το ακούσεις καταλαβαίνεις ότι τίποτε από αυτά δεν ισχύει, και απλώς κάποιοι μας κάνουν πλάκα και μάλιστα άγαρμπα, έτσι και η κυβερνητική πολιτική: προσπαθεί να εμφανιστεί μελετημένη, προσεκτικά σχεδιασμένη, με γνώση των συνθηκών, αντίληψη των συσχετισμών, και κυρίως παρεμβατική και ρηξικέλευθη, αλλά πριν περάσουν δυο τρία 24ωρα από τη Σύνοδο Κορυφής λόγου χάριν, αποκαλύπτεται μια ακόμη φούσκα που έσκασε, και ότι απλώς -άλλη μια φορά- κάποιοι μας κάνουν πλάκα και μάλιστα άγαρμπα.

Ο πρωθυπουργός βέβαια εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι “απομονώθηκαν αυτοί που ήθελαν να μας απομονώσουν”, αν και η πικρή αλήθεια είναι, όπως μας αποκάλυψε ο υπουργός Εσωτερικών της φίλης Πορτογαλίας, ότι δυστυχώς “η Ελλάδα είναι τρομακτικά απομονωμένη”. Προφανώς λοιπόν και ο κ. Τσακνής εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι η ελληνική συμμετοχή έχει “ελληνικό στιλ και ταυτότητα” αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι ούτε στιλ έχει ούτε ταυτότητα.

Ίσως πάλι το πρόβλημα να βρίσκεται στο “σεβασμό και την πίστη στο θεσμό της Γιουροβίζιον” που έχει ο κ. Τσακνής, όπως στην κυβερνητική πολιτική το πρόβλημα βρίσκεται και στην “πίστη” που έχει ο κ. Τσίπρας στις (ανύπαρκτες) “κοινές ευρωπαϊκές αξίες”.

Με κάτι τέτοια, το μόνο πλέον που μπορούμε να περιμένουμε από τους Ευρωπαίους “εταίρους” μας είναι η “οικονομική στήριξη”, αλλά και αυτή -αν συνυπολογίσουμε την τρόικα που σφίγγει τη θηλιά- δεν φαίνεται να είναι στο ύψος που επιβάλλουν οι διαστάσεις της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας. Όπως ακριβώς δηλαδή γίνεται και στον διαγωνισμό της… Γιουροβίζιον, όπου οι “εταίροι” μας ψηφίζουν ο ένας τον άλλον κι εμείς περιμένουμε ένα “δωδεκάρι” από την Κύπρο και κάτι λιμά, για ξεκάρφωμα, από τις άλλες χώρες.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.