Οι ‘αδιάβαστοι’ μας στέλνουν αδιάβαστους

Αυτή η ιστορία με τους πολιτικούς και τις off shore, που πότε απαγορεύονται λίγο, πότε πολύ, πότε συγκεκριμένα, και πότε γενικώς και αορίστως, με τη συζήτηση να γίνεται μέχρι χτες στα μουλωχτά, εν κρυπτώ και παραβύστω, ενώ αγγίζει τον βαθύ πυρήνα της διαπλοκής που η κυβέρνηση έχει κάνει σημαία, έδειξε προφανώς τις ανεπάρκειες των στελεχών που κρατούν το τιμόνι της χώρας αλλά έχει και ένα καλό, μπορεί και δύο.

Το πρώτο καλό είναι ότι καταλάβαμε όλοι πλέον, εκτός από αυτούς που καθ΄έξιν και κατ’ επάγγελμα αρνούνται να καταλάβουν, ότι ο Χρυσοχοΐδης, που ομολόγησε ότι αν και πρωτοκλασάτος υπουργός πολλών κυβερνήσεων του Πασόκ δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει το Μνημόνιο, ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Όπως αποδείχτηκε, ο μέσος βουλευτής “διαβάζει” μόνο όταν συζητιέται νομοσχέδιο ή τροπολογία που τον ενδιαφέρει προσωπικά και για όλα τα υπόλοιπα περιμένει το “χαρτάκι” που θα του δώσουν για να ξέρει τσάτρα πάτρα τι τρέχει και σηκώνει το χεράκι του όταν το σηκώσει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματός του.

Μετά παίρνει το non paper που ετοίμασε ο μηχανισμός του κόμματος με τις γνωστές ετοιματζήδικες εκφράσεις του στιλ “δώσαμε μια μεγάλη μάχη”, “είμαστε υπερήφανοι για την διαπραγμάτευση”, “πρέπει να καβαντζάρουμε και αυτόν τον κάβο” και “απαιτείται εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο” και “έρχεται η ώρα της πραγωγικής ανασυγκρότησης” και “σε τρία τέρμινα θα ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη” και περιφέρεται από μικρόφωνο σε μικρόφωνο προσπαθώντας να μας πείσει ότι έχει μελετήσει τα ζητήματα και έχει άποψη.

Το δεύτερο καλό, και είναι καλό γιατί οι αυταπάτες δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν, είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι οι κυβερνώντες, όλοι οι κυβερνώντες, ανεξαρτήτως… χρώματος και εκλογικού προγράμματος, καταρτίζουν επίτηδες τερατώδη πολυνομοσχέδια, έτσι ώστε να μπορούν μέσα στις εκατοντάδες διατάξεις και τα χιλιάδες επισυναπτόμενα να χώνουν ό,τι αποφασίσουν. Η “πολιτική” επιλογή τους δηλαδή είναι -κυριολεκτικά- αφού βρήκαμε παπά, θα θάψουμε πέντε – έξι.

Βολεύει αυτό το “ρίξε τα όλα μέσα κι όποιον πάρει ο χάρος”! Αυτοί που κινούν τα νήματα κάνουν έτσι πιο εύκολα την δουλειά τους, αποφεύγοντας ακόμα και τον στοιχειώδη, και επιδερμικό τις περισσότερες φορές, έλεγχο των μελών μιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Βολεύονται επίσης και οι βουλευτές, που έτσι κι αλλιώς είναι “ταγμένοι” να σηκώνουν απλώς το χέρι, καθώς μετά θα δηλώνουν ότι δεν πήραν είδηση την μια ή την άλλη διάταξη λόγω φόρτου… εργασίας.

Δεν βολεύονται βέβαια οι απλοί πολίτες, που λογικά θα περίμεναν ότι οι εθνικοί μας αντιπρόσωποι γνωρίζουν σε κάθε περίπτωση τι κάνουν και ποιες είναι οι συνέπειες της στάσης τους. Ένα σύστημα όμως που επί της ουσίας προτιμά να είναι “αδιάβαστοι” οι βουλευτές και επιβραβεύει ποικιλοτρόπως αυτούς που όντας αδιάβαστοι παριστάνουν τους γνώστες και τους διαβασμένους, αδιαφορεί παντελώς για τους απλούς πολίτες.

Και δυστυχώς αυτό το έλλειμμα ουσιαστικής δημοκρατίας δεν μπορεί να καλυφθεί με την υπερψήφιση κάποιας… τροπολογίας. Γιατί ακόμα κι αν ήταν δυνατόν να λυθεί έτσι το πρόβλημα, τα συστημικά επιτελεία θα διατύπωναν την ‘τροπολογία’ με τέτοιο τρόπο ώστε να παραμείνει ανεφάρμοστη!

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.