Όχι, δεν τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε

Στη Λέσβο ένας 25χρονος δολοφόνησε με καραμπίνα την εν διαστάσει σύζυγο του και ενώ η 2,5 ετών κορούλα τους κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Στο Μοσχάτο ένα 14χρονο κορίτσι, θύμα ασέλγειας ενός 43χρονου άντρα, αυτοκτόνησε. Κι όμως πάλι κάποιοι μιλάνε για “ερωτικές τραγωδίες” και υποστηρίζουν ότι “η αγάπη όπλισε το χέρι του”.

Κάποια ΜΜΕ βάζουν τίτλους ασύλληπτου σεξισμού χωρίς κανένα σεβασμό στα θύματα και κάποιοι γείτονες βγήκαν πάλι να μας ενημερώσουν πόσο καλό παιδί ήταν ο φονιάς και πόσο αγαπούσε τη γυναίκα που δολοφόνησε. Κάποιοι έπαιξαν με φονικά στερεότυπα για φτηνό δράμα και κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα, κατηγορώντας πάντα τη γυναίκα γιατί ο άντρας πάντα είναι για εκείνους εξ ορισμού αθώος.

Είναι σεξισμός ή βλακεία στο κυνήγι των “κλικ”; Καταρχήν το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Κατά δεύτερον οι δημοσιογράφοι (ή για να είμαστε πιο ακριβείς ορισμένοι “δημοσιογράφοι”) μέρος της κοινωνίας είναι, άνθρωποι (όσο και εάν υπάρχουν ενδείξεις περί του αντιθέτου για πολλούς) με τις προκαταλήψεις μίας σεξιστικής, πατριαρχικής κοινωνίας. Αλλά το λειτούργημα του δημοσιογράφου δεν συνεπάγεται να χαϊδεύει τα φτηνά ένστικτα ενός μέρους του αναγνωστικού κοινού- κι εξάλλου η πλειοψηφία των πολιτών πια ευτυχώς αντιδρά με οργή σε τέτοιους σεξιστικούς στερεοτυπικούς τίτλους.

Όχι, δεν τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε. Δεν είναι προφανές και αυτονόητο ότι η αγάπη δε σκοτώνει; Τη σκότωσε γιατί η πατριαρχία του είχε μάθει πως η γυναίκα του ανήκει ψυχή τε και σώματι, ότι δεν μπορεί να του πει όχι, να τον αφήσει ή να έχει δική της αυτόνομη ύπαρξη, ότι η απόρριψη από μία γυναίκα είναι προσβολή στον εύθραυστο αντρικό εγωισμό. Γιατί είναι συντριπτικά περισσότερες οι περιπτώσεις που άντρας δολοφονεί τη σύζυγο ή σύντροφο του και όχι το αντίθετο; Η πατριαρχία θέλει να πιστέψουμε ότι οι άντρες έχουν εκ φύσεως ροπή στη βία, είναι γεννημένοι δολοφόνοι. Ο (συκοφαντημένος) φεμινισμός εξηγεί την αλήθεια: Είναι η πατριαρχία που δολοφονεί.

Αλλά οι φεμινίστριες είμαστε τρελές και υπερβολικές όταν φωνάζουμε για τον καθημερινό σεξισμούλη που κανονικοποιεί τη βία ενάντια στις γυναίκες. Γιατί κανονικοποίηση της βίας είναι να αντιμετωπίζεις μία δολοφονία ως “οικογενειακή τραγωδία”.

Και κανονικοποίηση του σεξισμού είναι να επιρρίπτεις πάντα την ευθύνη στη γυναίκα. Βιάστηκε; Δολοφονήθηκε; Αποπλανήθηκε όντας ανήλικη; Έφταιγε. Κάπως θα ντυνόταν, κάπως θα φερόταν, του είπε όχι, του είπε ναι, δεν είπε τίποτα. Και δυστυχώς τα λένε αυτά ακόμη και γυναίκες- εσωτερικευμένος σεξισμός αυτή η μάστιγα. Αλλά υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία για ένα σύστημα καταπίεσης, από το να έχει κάνει πλύση εγκεφάλου στον καταπιεζόμενο ώστε να υποστηρίζει τις προκαταλήψεις του;

Τέτοια αισχρά διαβάσαμε πάλι με αφορμή την τραγωδία στο Μοσχάτο, που δεν ήταν ερωτική τραγωδία.

Ένα 14χρονο κορίτσι δεν μπορεί να έχει ισότιμη και ουσιαστικά συναινετική σχέση με έναν 46χρονο ενήλικα. Δύο έφηβοι μεταξύ τους μπορεί να συναινέσουν, όμως ένας ενήλικος χειρίζεται εξ ορισμού ένα ανήλικο άτομο. Η άτυχη κοπέλα πήδηξε στις γραμμές του τρένου, γιατί μέσα στην αθωότητα της νιότης της πίστεψε ότι ήταν αγάπη η εκμετάλλευση του παντρεμένου παλιάνθρωπου που είχε μία κόρη στην ηλικία της και είχε ασελγήσει και σε άλλα ανήλικα κορίτσια. Δεν ήταν ερωτική σχέση, δεν ήταν ερωτική τραγωδία. Το στερεότυπο του ώριμου άντρα που διδάσκει τη ζωή και τον έρωτα σε ένα ανήλικο κορίτσι είναι ακριβώς αυτό, ένα φρικτό στερεότυπο μίας πατριαρχικής κοινωνίας, που αναγάγει τη νεότητα της γυναίκας σε αντικείμενο. Και μαθαίνει στον άντρα να εκτιμά τη νεότητα και την απειρία, μία έφηβη ως ρόλο και όχι ως αληθινή ύπαρξη, τη γυναίκα ως ρόλο και όχι ως άνθρωπο. Συχνά εξιδανικευμένο ρόλο, γιατί ένας πολύ καλός τρόπος για να στερήσεις από κάποιον την ανθρώπινη υπόσταση του είναι να τον εξιδανικεύσεις.

Αλλά ο κόσμος προχωρά, έστω και με αργά βήματα. Για κάθε έναν που είπε “τη σκότωσε γιατί τηιν αγαπούσε” υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που δεν δικαιολογούν τα εγκλήματα της πατριαρχίας πια. Για αυτό ο σεξισμός δεν είναι καλό clickbait αγαπητοί.