Η ευαισθησία βάλτωσε στις λάσπες της Ειδομένης

Η ευαισθησία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού φιλελευθερισμού. Αυτό μάθαμε από το χρονικό της Γαλλικής επανάστασης. Αυτό μας δίδαξε η πολιτική ευπρέπεια του Λεωνίδα Κύρκου και ο στοχαστικός λόγος του Ηλία Ηλίου. Και παρά τις σημαντικές ιδεολογικές διαφορές με την Αριστερά οι περισσότεροι από τη δική μου γενιά αναγνώριζαν την ευαισθησία ως ένα εκ των βασικών  χαρακτηριστικών της γνωρισμάτων.  Μια έννοια που λόγω ολέθριων σφαλμάτων της αστικής παράταξης οικειοποιήθηκε από την Αριστερά.

Αυτή η έννοια, με κυβέρνηση της Αριστεράς, βαλτώνει στις λάσπες της Ειδομένης. Θα περίμενε κανείς ότι η καταρρακτώδης βροχή θα ξέπλενε τη ντροπή που λογικά θα έπρεπε να αισθάνονται οι υπουργοί. Και αυτό είναι που γεννά απορίες ως προς τις προθέσεις τους σε συνδυασμό με την απουσία του κρατικού μηχανισμού. Πρόκειται για αδιαφορία, ή μήπως για εσκεμμένη ενέργεια;

Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση υπέπεσε σε σωρεία σφαλμάτων αγνοώντας γεωπολιτικές παραμέτρους. Εστίαζε σε μια από τις πολλές όψεις του ζητήματος με ιδεολογική εμμονή. Απολύτως κατανοητή για  μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Ακατανόητη όμως η κατάργηση της “Αμυγδαλέζας” που φέρει την υπογραφή της αρμοδίας υπουργού, αποτελεί ωστόσο κορυφαία επιλογή της κυβέρνησης.

Προφανώς το πρόβλημα δεν το δημιούργησε η κυβέρνηση. Δεν θα ήταν δίκαιο και λογικό να επιρριφθούν ευθύνες στη κυβέρνηση για την ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών. Ωστόσο η κυβέρνηση  ελέγχεται γιατί αδιαφόρησε για τις υπόλοιπες όψεις του ζητήματος.

Όταν ανακάλυψε τις αθέατες γι αυτήν(αντικειμενικά δυσδιάκριτες για ένα αριστερό κόμμα) πλευρές ήταν αργά. Το ζήτημα είχε αποκτήσει εθνικές διαστάσεις που επηρεάζουν τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην  ευρύτερη περιοχή. Όταν λοιπόν η κυβέρνηση αντελήφθη αυτή την πτυχή, αντί να κινηθεί με εθνικά αντανακλαστικά, αντέδρασε επικοινωνιακά αξιοποιώντας τη δύναμη της εικόνας.

Διέπραξε το λάθος να παίξει με το συναίσθημα, στέλνοντας τις θλιβερές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εικόνες να κάνουν το γύρο του κόσμου θεωρώντας ότι ασκώντας πίεση, μέσω της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, οι δανειστές θα χαλαρώσουν τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.

Συνήθως μετά από ένα λάθος ακολουθεί ένα ολέθριο. Και θα είναι ολέθριο το λάθος η κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους χιλιάδες εγκλωβισμένους στην Ειδομένη ως “εργαλείο” απεγκλωβισμού από το  χρέος. Οφείλει, επιδεικνύοντας πολιτικό ρεαλισμό και σταθμίζοντας τα δεδομένα σε σχέση με το συμφέρον της χώρας, να αποφύγει τον πειρασμό να εμφανίσει την εθνική αξιοπρέπεια ως ανταλλάξιμο είδος.

*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος