Η μάχη του Μητσοτάκη είναι πρώτα για τη Δημοκρατία

Είναι κακό να είσαι αριστερός; Προφανώς όχι. Κακό, όμως, είναι να λες ότι είσαι, να παρουσιάζεις την Αριστερά περίπου ως «τρόπο ζωής», αλλά να έχεις τον «τρόπο» να περνάς καλά κάνοντας «ζωάρα». Την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός κατέβαλε φιλότιμη προσπάθεια προκειμένου να εξηγήσει τα ανεξήγητα, πάντα στο πλαίσιο που ο ίδιος έχει ορίσει για τον ιδεολογικό χώρο που εκπροσωπεί. Εν μέρει, αν και δυσκολεύθηκε, τα κατάφερε αφού ένα αρκετό υπολογίσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μισεί τον πλούτο, εφόσον βέβαια ο πλούτος είναι των άλλων. Υπό αυτή την έννοια ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο «δικό» του γήπεδο, αξιοποιώντας στον καλύτερο δυνατό βαθμό αντιλήψεις και στερεότυπα που ακολουθούν έναν ιδεατό κόσμο.

Έναν κόσμο κι έναν «τρόπο ζωής» που βοήθησε και η κεντροδεξιά με τον τρόπο της να δημιουργηθεί ο μύθος του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς. Και βοήθησε έχοντας αποδεχθεί την ήττα του φιλελελευθερισμού στην Ελλάδα, χωρίς καν να έχει χάσει στο πεδίο της μάχης των ιδεών. Ένα από τα πολλά παραδείγματα που κατέστησαν τις ιδέες της Αριστεράς ακαταμάχητες, υπήρξε η προσέγγιση ορισμένων που υποτίθεται ότι εκφράζουν τις αρχές του αστικού τρόπου ζωής, οι οποίοι εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους για τη στάση που κράτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Φθάνοντας στο σημείο μάλιστα, να εξομοιώσουν τον επιτιθέμενο με τον αμυνόμενο. Και να δυσφορήσουν κατά μια έννοια, γιατί ο αμυνόμενος ανταπέδωσε στα ίσια τα χτυπήματα που δέχθηκε ο ίδιος και η οικογένεια του. Κατ’ επέκταση και το σύστημα αρχών και αξιών που εκφράζει διαχρονικά η παράταξη του.

Κακό, λοιπόν, δεν είναι να είσαι αριστερός. Όπως δεν είναι κακό να είσαι δεξιός, ή κεντρώος, ή ό,τι άλλο θεωρείς ότι σε εκφράζει. Είναι κακό όμως για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, να είσαι ακραίος και κρυπτόμενος πίσω από το μύθο να χρησιμοποιείς τις ιδέες της Αριστεράς υπό μορφή πολεμικού όπλου. Προφανώς αυτό ισχύει και για την άλλη πλευρά, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία, δεν έστησε λαϊκά δικαστήρια ώστε να καταδικάσει τους πολιτικούς αντιπάλους της. Πράγματι, όπως παραδέχθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν ο πολιτικός διάλογος στη βουλή διεξάγεται σε λασπωμένο πεδίο, όπως συνέβη με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, το θέαμα δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν.

Αυτό το παραδέχθηκε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι στις προκλήσεις θα απαντά. Όχι γιατί του αρέσει και ταιριάζει στην αγωγή του, αλλά γιατί τον υποχρεώνει η θέση του. Γιατί, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό. Kαι ως τέτοιο, αποτελεί υποχρέωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιας παράταξης που εκπροσωπεί το μεγαλύτερο φάσμα των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας, να απαντήσει σε φασίζουσες συμπεριφορές και πρακτικές που ανοίγουν την όρεξη για χειρότερες καταστάσεις στο μέλλον. Σε τελευταία ανάλυση μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να σταματήσει τον Αλέξη Τσίπρα να πετύχει το στόχο του. Γι αυτό η μάχη που δίνει είναι πρωτίστως για τη Δημοκρατία και μετά για τη Νέα Δημοκρατία.