Ο κ. Τσίπρας μεγαλώνει μικραίνοντας την εικόνα του

Ακούω συχνά να λένε ότι η ελληνική Αριστερά είναι το “καινούριο”, ότι είναι συνυφασμένη με τις έννοιες της “προόδου” και της “ανανέωσης” και πολλά από αυτά που παραπέμπουν σε μια εποχή που πέρασε και δεν ακούμπησε. Τη σχέση μπορεί να έχει η Αριστερά των Πολλάκηδων με  την Αριστερά του Μπερλινκγουέρ, του Ναπολιτάνο, του Περτίνι, του Καρίγιο, αλλά και του δικού μας Λεωνίδα Κύρκου και του Ηλία Ηλιού; Αισθητικά, τουλάχιστον, ουδεμία. Αλλά και πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την προσπάθεια που καταβάλλει να εμφανισθεί ως συνέχεια της ανανεωτικής Αριστεράς, είναι ό,τι πιο συντηρητικό και αυταρχικό έχει προκύψει μετά από το ΚΚΕ Εσωτερικού. Είναι ένα… ΠΑΣΟΚ- με όλες εκείνες τις καλτ φιγούρες της δεκαετίας του ’70- που στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα βρήκε το υποκατάστατο του Ανδρέα.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το βρήκε. Μπορεί όλοι αυτοί που φόρτωσαν τα μπαγκάζια της αλλαγής στο ημιφορτηγό του σοσιαλισμού να πιστεύουν ότι ο Αλέξης έχει στόφα Ανδρέα, αλλά η σύγκριση μάλλον προκαλεί τη νοημοσύνη της πλειονότητας της κοινής γνώμης. Προφανώς, γιατί οι στιλιστικές ομοιότητες και το κοπιάρισμα στις κινήσεις καθώς και στο τόνο της φωνής δεν αρκούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει ικανότητες. Κάθε άλλο. Αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι Ανδρέας. Όχι τόσο γιατί δεν έχει την παιδεία και την πολιτική υποδομή, αλλά γιατί όσο περνάει ο χρόνος φαίνεται ότι λειτουργεί σε βάρος του. Μεγαλώνει μικραίνοντας την εικόνα που είχαν σχηματίσει γι αυτόν όσοι πίστεψαν ότι φέρνει το καινούριο.

Εντάξει, ένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να είναι το ίδιο ελκυστικός όπως ήταν από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν μάλιστα είναι αριστερός πρωθυπουργός τότε αναπόφευκτα τελεί υπό την ομηρία του παρελθόντος του. Διότι είναι διαφορετικό να ανεβαίνεις στο τρακτέρ υιοθετώντας τα αιτήματα των αγροτών και διαφορετικό να τους αντιμετωπίζεις ως κακομαθημένους φοροφυγάδες και ακροδεξιούς ταραξίες καθήμενος αναπαυτικά στην πρωθυπουργική πολυθρόνα. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι άλλαξαν οι αγρότες ενώ ο κ. Τσίπρας παρέμεινε συνεπής σε όσα έλεγε τότε στους αγρότες. Πέραν αυτών εκείνο που νομίζω ότι δεν συνάδει με την ηλικία του- εκτός της κραυγαλέας σοβαροφάνειας- είναι ο παλαιοκομματισμός και η συντηρητική νοοτροπία που παραπέμπει σε αριστερό της δεκαετίας του ’60.

Παρακολουθώντας τον διαπιστώνω ότι δεν είναι νέος και δεν είναι το νέο. Δεν είναι το “παλιό” αλλά παλιώνει γρήγορα, με αποτέλεσμα να φαίνεται ολοκάθαρα πόσο πεπαλαιωμένο είναι το κυβερνητικό σχήμα σε ιδέες και προτάσεις, αλλά και πόσο ξεπερασμένος πολιτικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας απέτυχε να φέρει το “καινούριο” γιατί, όπως είχε πει ο Μπρεσόν, “κάτι παλιό γίνεται καινούριο όταν το απομακρύνεις από το περιβάλλον του”. Ο πρωθυπουργός δεν απομακρύνθηκε από το περιβάλλον του και μοιραία δεν θα αργήσει να μετανιώνει αντί να ονειρεύεται.

Για περισσότερες χρήσιμες συμβουλές ο πρωθυπουργός, όπως και οι υπουργοί του, καλό θα ήταν να βρουν χρόνο για να διαβάσουν το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο “Κυκλική Δόξα”. Το ίδιο ισχύει και γι αυτούς που ακόμα νομίζουν ότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν το νέο.    

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος