Τι δεν μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός και τι πρέπει να κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Όσοι ασχοληθούν στο μέλλον με τη χρονική περίοδο που διανύει η χώρα και μελετήσουν τα δεδομένα, αναλύοντας στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές, θα διαπιστώσουν ότι πολλά θα είχαν αποφευχθεί εφόσον οι πολιτικές δυνάμεις επεδείκνυαν σοβαρότητα ανάλογη της κρισιμότητας των στιγμών. Οι ευθύνες δεν βαρύνουν αποκλειστικά και μόνο την παρούσα κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Αφορούν και την προηγούμενη που ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν μερίμνησε να εξασφαλίσει το ελάχιστο δυνατόν συναίνεσης και πολιτικής συνεννόησης.

Με κορυφαία στιγμή την προσπάθεια, που έγινε πριν από το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, από τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη Νέα Δημοκρατία. Προσπάθεια η οποία τελικά απέβη άκαρπη γιατί κάποιοι και στα δύο κόμματα δεν ήθελαν τον “μεγάλο συνασπισμό”. Αν τότε επικρατούσε ειλικρίνεια και πολιτική συνεννόηση, όπως συνέβη σε χώρες που βρέθηκαν στην ίδια δεινή θέση με την Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαμε φθάσει στο δεύτερο και στη συνέχεια στο τρίτο μνημόνιο.

Και τότε και σήμερα η συναίνεση δεν αξιολογήθηκε με τη δέουσα υπευθυνότητα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Οι ευθύνες, όμως, όσο κι αν επιμερίζονται δεν μοιράζονται ισομερώς μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση φέρει μεγάλη ευθύνη για τη κατάσταση. Προσωπικά μάλιστα ο πρωθυπουργός δεν πείθει ότι την επιθυμεί. Το έδειξε σε δύο περιπτώσεις: Στη τελευταία σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και πρόσφατα όταν επετέθη σε προσωπικό επίπεδο στον Κ. Μητσοτάκη.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσπαθεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα να εντάξει τη συναίνεση στο δικό της αφήγημα που κινείται μεταξύ δημιουργικής ασάφειας και πολιτικής αφασίας. Δεν έχει κανείς παρά να μετρήσει πόσες φορές έχει αυτοδιαψευσθεί και πόσες άλλες έχει πατάξει τη μπάλα στη κερκίδα-είτε κατηγορώντας εκδότες και ΜΜΕ για διαπλοκή είτε τραβώντας από το καπέλο υποθέσεις διαφθοράς είτε με προσωπικές επιθέσεις κατά των αντιπάλων της- υπονομεύοντας τη συναίνεση. Γιατί θα πρέπει άραγε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να εμπιστευθούν τον πρωθυπουργό και τη κυβέρνηση ότι θέλουν  τη συναίνεση όταν την ίδια στιγμή συκοφαντούνται;

Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και ο πρωθυπουργός να εννοούσε τη συνεργασία με τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μπροστά στο προδιαγραφόμενο εθνικό αδιέξοδο. Δυστυχώς όμως οι ανάγκες της χώρας δεν φαίνεται να είναι ταυτόσημες με τις ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί ο πρωθυπουργός δεν έχει διάθεση να υπερβεί τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Και ως προς αυτό οφείλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας  υπερβαίνοντας(αυτό άλλωστε είχε πει ότι θα πράξει) τα συνταγματικά του όρια, με προσήλωση στα συμφέροντα της χώρας και της Δημοκρατίας, να συστήσει στον πρωθυπουργό να νουθετήσει εκείνους τους υπουργούς που συστηματικά μετέρχονται ακραίων μεθόδων προκειμένου να πολώσουν το πολιτικό κλίμα.

Η χώρα σήμερα όσο ποτέ έχει ανάγκη τη συναίνεση και την εθνική συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει το διαπιστωμένο έλλειμμα συνεννόησης να το αντιμετωπίσει άμεσα, ακόμα κι αν αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον πρωθυπουργό που τον επέλεξε γι αυτό το αξίωμα. Αναμφισβήτητα το πρόσωπο Παυλόπουλος έχει υποχρέωση στον πρωθυπουργό, αλλά ο θεσμός που υπηρετεί έχει υποχρέωση έναντι της Ελλάδας και των πολιτών να διασφαλίσει τη συναίνεση και διαμέσου αυτής την εθνική ομοψυχία.       

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος