Το… 2001 εκδικείται τα κόμματα

Ασχολούνται τα κομματικά επιτελεία με τους «πρωτάρηδες» των επόμενων εκλογών; Με τους νέους ψηφοφόρους που γεννήθηκαν μαζί με την «Οδύσσεια του διαστήματος», το 2001, και σήμερα είναι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης και κάπου στο… διάστημα; Το ερώτημα είναι ρητορικό γιατί κανείς δεν ασχολείται. «Κι εσύ που το ξέρεις», είναι εύλογο να ερωτηθώ. Κόμμα που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, λέει μια παλιά παροιμία. Και όπως είναι τα κόμματα στην Ελλάδα αναμφίβολα έχουν μπόλικους κολαούζους, αλλά εμφανώς δεν τους χρειάζονται αφού… βγάζουν μάτι ότι ο χρόνος γι αυτά έχει σταματήσει στη δεκαετία του 1990.

Ο τρόπος που επιχειρούν να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους, οι πρακτικές που χρησιμοποιούν προκειμένου να περάσουν το πολιτικό τους μήνυμα, καθώς και οι αντιπαραθέσεις των στελεχών τους έχουν μια ρετρό διάσταση. Είναι προφανές ότι τα κόμματα δεν έχουν καταλάβει, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι το κοινό στο οποίο απευθύνονται δεν υπάρχει. Η Νέα Δημοκρατία απευθύνεται στους ηλικιωμένους και σε όσους έχουν γενικώς αλλεργία με την Αριστερά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να απευθυνθεί στους νέους θεωρώντας ότι είναι «ρηγάδες» ξεχασμένοι στο χρόνο κάπου μεταξύ της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του 1990. Βέβαια είναι περιττό να λεχθεί ότι κανένα από τα κόμματα δεν δέχεται ότι οι ιδέες του είναι γερασμένες.

Η Νέα Δημοκρατία γιατί έχει αναγάγει σε δόγμα ότι όταν αντικαθίστανται τα μεγάλα σε ηλικία στελέχη, αυτομάτως επέρχεται η ανανέωση, ως εκ τούτου οι νέοι σπρώχνονται στη σειρά μήπως και δεν προλάβουν να ενταχθούν και να συμπορευθούν, ενώ στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι η Αριστερά είναι πάντα νέα γιατί οι ιδέες της έχουν νικήσει το χρόνο. Λες και δεν είναι αρκετά τα 100 χρόνια από την επανάσταση των μπολσεβίκων, για να καταλάβει κανείς ότι οι ιδέες του Λένιν δεν άλλαξαν την ανθρωπότητα. Κάτι ξέρουν στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τέλος πάντων ό,τι ισχύει για τους ανθρώπους ισχύει για κάθε ζωντανό οργανισμό, εν προκειμένω και στα κόμματα. Καμιά φορά νομίζουν ότι ζουν αλλά μεταξύ των νέων έχουν πεθάνει. Το συμπέρασμα είναι ότι κάποια στιγμή ο πολιτικός κόσμος οφείλει να ενδιαφερθεί για τους νέους. Τα παιδιά που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά.

Εκείνους που δεν τους ενδιαφέρει αν θα βγούμε τον Αύγουστο από τα μνημόνια και θα είναι «μέρα μεσημέρι», ούτε η συζήτηση αν θα είχαμε βγει νωρίτερα από τα μνημόνια αν είχαμε εφαρμόσει σωστά τα μνημόνια. Τα νέα παιδιά θα ενδιαφερθούν για τα κόμματα όταν διαπιστώσουν ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται γι αυτούς. Τώρα εκείνο που βλέπουν είναι ένα ζοφερό μέλλον που κάπου… υπάρχει ανάπτυξη αλλά δεν ξέρουν που. Θέλουν πίσω το μέλλον που τους πήραν. Και επ’ αυτού θα είχε ενδιαφέρον και θα ήταν χρήσιμο στα κομματικά επιτελεία να παραγγείλουν στους δημοσκόπους μια μέτρηση για τους «πρωτάρηδες». Αυτούς που γεννήθηκαν το 2001 και δεν «γουστάρουν» την πολιτική και τα κόμματα. Κάτι ανάλογο έκανε πρόσφατα το ιταλικό εβδομαδιαίο περιοδικό L’ Espresso, με αφορμή τις εκλογές που θα γίνουν τον Μάρτιο στην Ιταλία. Το 40,3% όσων γεννήθηκαν το 2000 δεν θα ψηφίσει τον Μάρτιο στις εκλογές. Στην Ελλάδα μ’ ένα πολιτικό σύστημα που είναι προσανατολισμένο στις παραγωγικές ηλικίες οι «πρωτάρηδες» θα πάνε να ψηφίσουν;

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.