Ξεκινούν στη Νέα Δημοκρατία οι παραστάσεις του “Δελφιναρίου”

Η λέξη “Δελφίνος”(τίτλος που έφερε ο διάδοχος του γαλλικού θρόνου) εισβάλλει στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας- και γνωρίζει δόξες- στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Για την ιστορία, που οφείλουν να γνωρίζουν οι νεότεροι, Δελφίνοι είχαν επονομαστεί επί αρχηγίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Π. Παπαληγούρας, ο Γ. Ράλλης και ο Ε. Αβέρωφ.

Σήμερα οι Δελφίνοι που διεκδικούν την αρχηγία είναι περισσότεροι από τρείς-και μάλιστα μικρότερου διαμετρήματος  εκείνων-  γεγονός που επιβεβαιώνει εμμέσως πλην την παθογένεια της κεντροδεξιάς.

Δεν είναι κακό να έχει ο πολιτικός φιλοδοξίες, αρκεί αυτές να συμβαδίζουν με το γενικότερο συμφέρον. Δεν είναι μόνο θεμιτό αλλά και δημοκρατικό δικαίωμα να θέλει ένα στέλεχος να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Είναι όμως εγωιστικό να προσπαθεί να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του σε βάρος της χώρας. Γιατί αυτή την ώρα εκείνο που  ενδιαφέρει τους πολίτες, είτε ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία είτε ψήφισαν άλλα κόμματα, είναι η Ελλάδα να έχει μια σοβαρή και αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση.

Εν προκειμένω οι επιθεωρησιακού χαρακτήρα παρέλαση ονομάτων αποδυναμώνει το ρόλο της. Το λάθος που κάνουν στη Νέα Δημοκρατία είναι να πιστεύουν ότι η παρακμιακή πορεία οφείλεται στα πρόσωπα.

Αναζητούν μετά από κάθε ήττα τα αίτια της στην ηγεσία, στην οποία και επιρρίπτουν την ευθύνη. Θεωρούν ότι η αντικατάσταση της ηγεσίας-όπως συμβαίνει και με τους προπονητές στο ποδόσφαιρο- θα αλλάξει το κλίμα και το κόμμα με νέο πρόεδρο θα κερδίσει στις επόμενες εκλογές.

Ο επόμενος λάθος συλλογισμός είναι ότι η αναζήτηση του διαδόχου γίνεται με βάσει τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου. Κάποιον που να μοιάζει με τον κ. Τσίπρα.

Άντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχασε από τον κ. Τσίπρα, αλλά γιατί εδώ και χρόνια οι ιδέες της δεν βρίσκουν ανταπόκριση στη κοινωνία. Η κεντροδεξιά άντεξε ως εκλογικός μηχανισμός, κατάφερε να αποφύγει τη κατάρρευση, αλλά κάθε φορά έχανε κι ένα κομμάτι από τη φυσιογνωμία της κι ένα μέρος των ιδεών  της.

Θα περίμενε κανείς η νίκη-ήττα του 2012 να κινήσει τις διαδικασίες ανασυγκρότησης του κόμματος και τη ριζική ανανέωση σε όλα τα επίπεδα. Η Νέα Δημοκρατία προτίμησε να κυβερνήσει και να χάσει την επαφή της με τη κοινωνία.

Προφανώς η εκλογή νέου προέδρου δεν συνεπάγεται αυτομάτως την ανασυγκρότηση της Νέας Δημοκρατίας, πολλώ δε μάλλον την επικράτηση της κεντροδεξιάς έναντι της υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκής αριστεράς του κ. Τσίπρα.

Αυτός που θα εκλεγεί πρέπει να τα αλλάξει όλα-γιατί όχι και το όνομα- αποστολή καθόλου εύκολη με την εικόνα  επιθεώρησης Δελφιναρίου. Θα είναι όμως κρίμα γιατί τους επόμενους μήνες, αυτή η κυβέρνηση, υπό το βάρος των εσωτερικών της συγκρούσεων, δεν θα μπορέσει να διατηρήσει τη συνοχή της.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος