Δεν είναι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει

Δεν είναι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει
Μετανάστες συμμετέχουν στη συγκέντρωση για τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, την Παρασκευή 1 Μαΐου 2009. ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ένα κείμενο για την επικείμενη κατάργηση της διπλής ιθαγένειας, την αυξανόμενη ρατσιστική βία στα σχολεία της χώρας και τη χαμένη αθωότητα

Βία, Χρυσή, Αυγή, Ρατσισμός. Κεφάλαιο πρώτο. Λέξεις που μέχρι πρότινος ήταν “ταμπού”, τώρα τείνουν να γίνουν κλισέ.

Ή αν μη τι άλλο, έχουν κατοικοεδρεύσει για τα καλά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Περισσότερο από το πόσο χρησιμοποιούνται στα κανάλια και στα δελτία ειδήσεων, οι παραπάνω λέξεις εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση στις γειτονιές.

Κεφάλαιο δεύτερο. Κατηχητικά μίσους λένε οι μεν, μαθήματα αρχαίας ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας οι δε. Πίσω από όλα αυτά, αποδέκτες των μηνυμάτων είναι ανήλικα παιδιά.

Η βία δεν προϋπάρχει στο άτομο. Ο ρατσισμός και ο φασισμός το ίδιο. Για την ακρίβεια, όλα τα εις “-ισμός”.

Η ρατσιστική συμπεριφορά που εκφράζεται από ένα δεκάχρονο παιδί, μπολιάζεται, γαλουχείται και τρυπώνει στο μυαλό του από κάποιους τρίτους. Γονείς, φίλους, συγγενείς και πάει λέγοντας. Τα λεγόμενα πρότυπα συμπεριφοράς για την παιδική και την προεφηβική ηλικία.

Το ίδιο ισχύει και για τον μέσο έφηβο που θέλει να ομαδοποιηθεί.

Πριν από 15 χρόνια, ο μέσος έφηβος και ανήλικος της γενιάς μου, είχε την ίδια ανάγκη. Του να ενταχθεί σε μια ομάδα. Τότε, οι “αντίπαλοι” ήταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, η ροκ και η χιπ χοπ, οι Active Member και οι TXC. Θα έλεγε κανείς πως τα πράγματα ήταν ακόμα πιο “αθώα”. Ο μέσος μαθητής του 2013, πέραν των υπολοίπων, καλείται να ανταποκριθεί και σε ένα νέο δίλημμα. “Είμαι Χρυσαυγίτης” ή “αντιφασίστας”. Και η ένταξη του σε μια ομάδα, εξαρτάται από τα οικογενειακά του πρότυπα αλλά και από τον “αρχηγό” της εκάστοτε ομάδας που θα τον προσεγγίσει.

Το να λες ότι εντάσσομαι σε μια αθλητική ομάδα από μικρή ηλικία είναι θεμιτό (δεν αναφερόμαστε στα κρούσματα χουλιγκανισμού που συνοδεύουν τον οπαδισμό τα τελευταία χρόνια). Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο.

Πρόκειται για ένταξη σε κοινωνικοπολιτική συμπεριφορά και στάση, από άτομα που ακόμα δεν έχουν διαμορφώσει κοινωνικοπολιτική αντίληψη.

Δεν επιρρίπτω μόνο ευθύνες στις κομματικές ηγεσίες σχετικά με το ποιοι είναι εκείνοι που προσεγγίζουν τα παιδιά και τα γαλουχούν αναλόγως και γιατί αφήνονται να δρουν αυτοβούλως. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι “ιδεολογικοί” ηγέτες, το ίδιο συμβαίνει και σε περιπτώσεις χουλιγκανισμού, όπου προεξάρχοντες των “επιθέσεων” είναι συχνά στρατευμένοι ανήλικοι. Η Πολιτεία έχει σαφέστατα ευθύνη και πρέπει να κάνει επιτόπια “βουτιά” μέσα και όχι γύρω από την κοινωνία, για να βρει αυτά τα άτομα – καθοδηγητές και να τα περιορίσει.

Έχει όμως και μια μεγαλύτερη ευθύνη. Ποια είναι αυτή;

Όταν η κοινωνία σου νοσεί από την έκρηξη της ρατσιστικής βίας, ο μόνος τρόπος για να την απομονώσεις και να την εκτονώσεις, είναι να σπείρεις καρπό αλληλεγγύης και αποδοχής της διαφορετικότητας. Ο ρατσισμός, ναι, ξεκινάει από τα σχολεία. Τα παιδιά μεταφέρουν εκεί, αυτό που θεωρούν σωστό.

Α ο μέσος μαθητής αποδεχτεί σαν ίσο και ομοεθνή τον συμμαθητή του που δεν έχει τα ίδια χρώματα, την ίδια θρησκεία πολλές φορές, τότε θα το θεωρήσει μελλοντικά παράλογο το να τον χτυπήσει. Θα θεωρήσει παράλογο το να επιτεθεί στον φίλο του, στον κολλητό του.

Ο μόνος τρόπος δημιουργίας συνοχής στις τάξεις των Δημοτικών, των Γυμνασίων και των Λυκείων της χώρας, είναι το να δίνεται αυτομάτως η ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.

Πρόκειται για παιδιά που μιλάνε ελληνικά, πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία, λαμβάνουν την ελληνική εκπαίδευση και κουλτούρα και εν τέλει, είναι καλύτεροι γνώστες της νεοελληνικής κοινωνίας από τους Συνταγματολόγους. Της νέο – ελληνικής κοινωνίας επαναλαμβάνω.

Και κυρίως, είναι Έλληνες. Θέλουν να νοιώσουν Έλληνες και να αισθανθούν αυτή τη χώρα πατρίδα τους, γιατί εδώ μεγάλωσαν και εδώ χτίζουν τα όνειρα τους.

Μιλάμε για νόμιμους μετανάστες, μιλάμε για ανθρώπους των οποίων οι γονείς πληρώνουν φόρους στην ελληνική Πολιτεία και εργάζονται σε αυτή τη χώρα. Τα παιδιά τους, πρέπει να είναι ομότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας, διαφορετικά η περιθωριοποίηση τους είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη.

Είναι οι Έλληνες, που μέχρι τώρα δεν έχεις, δεν έχουμε, συνηθίσει. Και εμείς τους περιθωριοποιούμε εκ νέου. Πως;

Κατάργηση διπλής ιθαγένειας και “ελληνόμετρα”

Σε ότι αφορά τον νόμο Ραγκούση που πάει προς τροποποίηση, αξίζει να σημειωθεί ότι  η κατάργηση της διπλής ιθαγένειας, θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα και σε Έλληνες μετανάστες που αποκτούν δεύτερη ιθαγένεια.

Σύμφωνα μάλιστα με το νέο νόμο που υπάρχει στα σκαριά, ετοιμάζεται “ελληνόμετρο” για τη χορήγηση ιθαγένειας, καθώς δεν θα αρκεί το να έχει γεννηθεί ένα παιδί μεταναστών, στην Ελλάδα.

Στο υπό διαμόρφωση νομικό πλαίσιο -ένα από τα αυστηρότερα στην Ευρώπη- καθίσταται ακόμη πιο δύσκολη η απόκτηση ιθαγένειας για παιδιά και ενήλικες. Και, μάλιστα, τίθεται ως προϋπόθεση για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας η αποποίηση της αλλοδαπής.

Πλέον, για να πάρει ένα παιδί την ελληνική ιθαγένεια, προτείνεται η αύξηση της νόμιμης διαμονής των γονιών του στη χώρα μας από 5 σε 7 ή 8 χρόνια. Προστίθεται ακόμη η προϋπόθεση τουλάχιστον ένας από τους δύο γονείς να έχει συγκεκριμένο τύπο άδειας διαμονής, αποδεικνύοντας ότι διαμένει επί μακρόν νομίμως στην Ελλάδα.

Για την απόκτηση ιθαγένειας λόγω της φοίτησης σε ελληνικό σχολείο προτείνονται δύο εκδοχές: 

– Αύξηση των τάξεων επιτυχούς παρακολούθησης από 6 σε 9 χρόνια.

– Διατήρηση των 6 τάξεων, προσθέτοντας την προϋπόθεση το παιδί να αποκτήσει τίτλο αποφοίτησης σχολείου υποχρεωτικής εκπαίδευσης, δηλαδή να ολοκληρώσει με επιτυχία την Γ’ Γυμνασίου.

Τα παραπάνω αποδεικνύουν, τα όσα γράψαμε και νωρίτερα. Οι Συνταγματολόγοι, δυστυχώς, βρίσκονται ακόμα (και φέροντας πολύ μεγάλη ευθύνη για αυτό και για όσα γίνουν), πολύ μακριά από τη νέο – ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση αφενός καταδικάζει κάθε κρούσμα ρατσιστικής βίας, και από την άλλη η εισήγηση του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Χ. Αθανασίου, ρίχνει “λάδι στη φωτιά”, ικανοποιώντας αιτήματα του ακροδεξιού χώρου.

Την ίδια ώρα, στα σχολεία, τα αντίπαλα στρατόπεδα “βαθαίνουν”.  Μένει να δούμε ποιος θα αφουγκραστεί τα ίδια τα παιδιά.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα