Μίσος τοξικό, τυφλό μίσος

Συγγνώμη. Η συγκατάθεση, η επιείκεια που ζητάει κάποιος για να του συγχωρεθεί ένα σφάλμα που διέπραξε, μια άπρεπη ή άστοχη ενέργεια ή συμπεριφορά. Η συγγνώμη δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας. Το κακό έχει γίνει. Λειτουργεί όμως εξαγνιστικά για τον θύτη και ως δικαίωση για το θύμα. Η δύναμη της συγγνώμης είναι συμβολική. Και με μια συγγνώμη δεν κλείνουν οι πληγές. Απαλύνονται μοναχά. Η συγγνώμη όμως είναι και το ελάχιστο απαραίτητο. Η αναγνώριση του σφάλματος ή αλλιώς η συνειδητοποίηση του από τον ίδιο τον θύτη. Είναι ακόμη, μια απόπειρα αυτοκριτικής.

Οι παραπάνω αράδες θα ταίριαζαν σε πολλά και διαφορετικά κείμενα που αφορούν την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Κοινωνικοπολιτική ζωή ως μία έννοια δηλαδή. Εν προκειμένω αναφέρεται στον τραυματισμό της γυναίκας στα Εξάρχεια, το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου. Το γεγονός από μόνο του, σήκωσε το καπάκι της λεκάνης και η δυσωδία βγήκε έξω. Την ακροδεξιά δυσωδία, τους ακροδεξιούς μισάνθρωπους τους περίμενα να βγουν από το καβούκι τους. Καμία έκπληξη τα σχόλια τους στα κοινωνικά δίκτυα. Τους δεξιούς, το ίδιο. Θα έσπευδαν να καπηλευτούν το γεγονός για να μιλήσουν για το “κράτος των Εξαρχείων” και το “άβατο” και το δόγμα Ασφάλειας και Τάξης. Ένα δόγμα που στη διαχρονική εφαρμογή του έχει αποδειχθεί πως γεννά περισσότερη βία. Περισσότερη καταστολή, και περισσότερη τυφλή βία. Τα περίμενα τα σχόλια αυτά. Επαναλαμβάνονται σχεδόν εθιμοτυπικά κάθε χρόνο. Μόνο η αφορμή αλλάζει.

Αυτά που δεν περίμενα, ήταν τα σχόλια που ήρθαν από άτομα που τολμούν να αυτοαποκαλούνται “αναρχικοί”. Από άτομα που τολμούν να πιάνουν τον όρο “αναρχία” στο στόμα τους και να τον σπιλώνουν με τη χουλιγκάνικη συμπεριφορά τους. Πολλοί ακροδεξιοί είπαν πως “η δικηγόρος των αλληλέγγυων και των αναρχικών” – γιατί στάθηκαν στο επάγγελμα και το βιογραφικό της – “το βρήκε από τους ιδεολογικούς συντρόφους της. Και καλά έπαθε”. Χολή. Μίσος. Εμετός. Κάποιοι όμως από τα μπλογκς του αντιεξουσιαστικού χώρου, τόλμησαν να μιλήσουν για “παράπλευρη απώλεια”, για “πόλεμο που θα έχει θύματα”, για “άτομο που βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή”. Αλλά και για “άτομο που διορίστηκε σαν υπάλληλος του Τόσκα”. Φθηνές δικαιολογίες που βάζουν επιχειρήματα στο στόμα όσων εξισώνουν τα άκρα με απώτερο τους στόχο να επικρατήσει φυσικά το ένα και μοναδικό επί της ουσίας, άκρο. Το ακροδεξιό. Ο φασισμός. Ο ιδεολογικός και οικονομικός εκφασισμός. Η αποσάθρωση κάθε κοινωνικής δομής, κάθε ατομικής ελευθερίας, κάθε αυτοδιάθεσης, κάθε αλληλεγγύης, κάθε αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας που ξεκινά από τα κάτω και πάει προς τα πάνω. Ανάποδα. Αντισυστημικά.

Στα μπλογκς του αντιεξουσιαστικού χώρου, δεν διάβασα ούτε μία υπεύθυνη, ενυπόγραφη “συγγνώμη”. Δεν βρήκα μια ειλικρινή ανάληψη ευθύνης. Σαν εκείνες τις επιστολές με τις οποίες αναλαμβάνεται η ευθύνη για τρομοκρατικά χτυπήματα εναντίον του “αστικού κράτους”, για να διαφημιστεί η “επαναστατική διάθεση”, που εξωτερικεύεται με γκαζάκια, κάψιμο τρόλεϊ, εθιμοτυπικό “πέσιμο” στα ΜΑΤ των Εξαρχείων. Σε αυτά ξεδιπλώνεται η χουλιγκάνικη “αντίσταση”, και πραγματικά προσπαθώ να σκεφτώ και να κάνω τις αναλογίες ανάμεσα σε αυτές τις ανεύθυνες και ατομικίστικες κινήσεις και την ιδεολογία του χώρου που κρύβεται στα βιβλία του Μπακούνιν και του Κροπότκιν. Ο αναρχισμός της ισότητας, της ελευθερίας, της αυτοοργάνωσης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εξάλειψης της ιεραρχίας, της άμεσης δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της συνολικής δράσης, δεν έχει καμία σχέση με τα τυφλά “μπάχαλα” και τη μόδα.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, ο ίδιος ο αντιεξουσιαστικός χώρος πρέπει να βρει και να απομονώσει τους “μπάχαλους” επαναστάτες του Σαββατοκύριακου. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος πρέπει να πλαισιώσει εκ νέου ιδεολογικά το όνομα του και να μην αναλώνεται σε “εύκολες” ψηφιακές μπροσούρες. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο οφείλει να βγει μπροστά και να ζητήσει μια καθαρή συγγνώμη για την αυτοκάθαρση που δεν έχει κάνει τόσο καιρό, αντί να αφήνει κάποιους να περιχαρακώνουν το “Αλφάδι”, πίσω από φθηνές δικαιολογίες. Θα πει κανείς βέβαια, πως ο χώρος, είναι πολυδιασπασμένος και ετεροβαρής. Και θα του απαντήσω, πως και αυτό αποτυχία είναι εν τέλει.

ΥΓ. Το βράδυ της Κυριακής και αφού είχε δημοσιευθεί το παραπάνω άρθρο, η Ροσινάντε καταδίκασε το περιστατικό με μία ανακοίνωση που την τιμά. “Το χτύπημα που δέχθηκε η Νατάσα Τσουκαλά δεν ήταν ένα εκδικητικό χτύπημα από αστυνομικό, δεν ήταν αποτέλεσμα ενέδρας που έστησαν ακροδεξιοί φασίστες. ‘Ήταν αποτέλεσμα μια φωτοβολίδας που έπεσε σε ευθεία βολή μέσα σε κατοικημένη περιοχή, από κάποιο μέλος από τις ομάδες αυτές που εδώ και κάποιον καιρό επιχειρούν με την ανοχή μεγάλου τμήματος του κινήματος να εκκενώσουν τον αναρχισμό από όλο το ανθρωπιστικό, αλληλέγγυο, κοινωνικό και ελευθεριακό περιεχόμενό του”, σημειώνει η Ροσινάντε μεταξύ άλλων.

Ο Χρήστος Δεμέτης είναι αρχισυντάκτης του News 24/7