Το Stress Test του κυρ Γιάννη

Χθες το πρωί κατέβηκα στο κοντινό καφενείο να πάρω αέρα, και έναν καφέ. Ελληνικό διπλό σκέτο, γιατί το καφενείο της γειτονιάς τον πετυχαίνει καλύτερα από εμένα και γιατί αρέσκομαι στο να πιάνω στα πεταχτά, κουβέντες της γειτονιάς.

Εκεί, ο κυρ Γιάννης, καθημερινός θαμώνας, μιλούσε για τα stress test που πέρασαν οι ελληνικές τράπεζες. Χαρές και πανηγύρια. Για τις τράπεζες. Ο κυρ Γιάννης συνεχίζει να έχει στρες.

Τον κυρ Γιάννη δεν τον αγχώνει το τί θα έχουμε μετά το μνημόνιο, αν θα έχουμε μετα-μνημόνιο, επιτροπεία, αυστηρό έλεγχο ή μια έξοδο καθαρή και αστραφτερή.

Τον αγχώνουν οι νέες μειώσεις των συντάξεων. Τον καίει που ο εγγονός του πάτησε τα τριάντα και ακόμα ψάχνει για σταθερή δουλειά. Τον πληγώνει το ότι ο γιος του ζει με περικοπές μισθού και η γυναίκα του γιου του δουλεύει κι εκείνη κάτω από επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Τον προβληματίζει καθημερινά ο ΕΝΦΙΑ δύο οικογενειών που πρέπει να πληρώσει. Τον στεναχωρεί που ίσα που βγαίνει να κατέβει μέχρι το καφενείο της πλατείας να πιει τον δικό του ελληνικό με την παρέα.

Τον κυρ Γιάννη δεν τον νοιάζουν τα stress test. Τον νοιάζει να ανοίξει μια θέση αξιοπρεπούς, πλήρους εργασίας για να δουλέψει ο εγγονός του, να μην ψάχνει δεξιά κι αριστερά για δουλειές του ποδαριού που θα κρατήσουν τέσσερις – πέντε μήνες κι ύστερα πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Μετά, θα μπορεί να πίνει τον καφέ του και να αισθάνεται λίγο, έστω λίγο, καλύτερα. Για την ώρα, κάθε μέρα που περνά, ξεφυσά, απογοητεύεται και βρίζει. Και δυστυχώς, αυτή είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της κρίσης. Αντί να βοηθάει το παιδί τον συνταξιούχο γονιό του, ο συνταξιούχος γονιός, βοηθά, ή ζει το παιδί του.

Αυτά έλεγε ο κυρ Γιάννης.

Οποία σύμπτωσις. Γυρνώντας από το μικρό καφενείο, είδα ότι στην τηλεόραση μιλούσε ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης του ΣΥΡΙΖΑ και δήλωνε πως τον πολίτη δεν τον ενδιαφέρουν τα spreads, και πως το εκλογικό αποτέλεσμα θα κριθεί από την ηθική διαφορά και το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης.

Πράγματι, η ηθική διαφορά και δια-φθορά, θα κρίνουν πολλά. Όμως, τα περισσότερα θα κριθούν από την πραγματική μείωση της ανεργίας, από το πώς θα ανοίξουν αυτές οι θέσεις εργασίας και από τις συλλογικές συμβάσεις. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από την επαν-ενεργοποίηση του εργατικού δυναμικού που επιβιώνει με τις ψαλιδισμένες συντάξεις του σπιτιού, από τον πολίτη που ζητάει ανάπτυξη εδώ και τώρα με αξιοπρεπείς συνθήκες, από τον πολίτη που κουράστηκε να ταΐζει την ελπίδα του με νέες υποσχέσεις. Θα κριθεί και από εκείνους, που θα αποφασίσουν να επιστρέψουν στην μεταμνημονιακή Ελλάδα γιατί βλέπουν μια προοπτική. Ή να μη φύγουν.

Στο δια ταύτα, ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στην πιο κρίσιμη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας του. Ή θα εκμεταλλευτεί το μομέντουμ ενεργοποιώντας το κοινωνικό πρόγραμμα με πράξεις ουσίας, με ειλικρίνεια και αυτοκριτική, ή θα ηττηθεί έναντι του παλιού, γνωστού συστήματος.