Νέα Δημοκρατία: επιστροφή στα πάτρια εδάφη

Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία συνοδεύτηκε από την πεποίθηση ότι ο νέος αρχηγός θα μετακινήσει το κόμμα προς το κέντρο και θα διευρύνει τα όρια της επιρροής του. Ο ίδιος, μάλιστα, επιχείρησε να μεταδώσει από την αρχή την αίσθηση ότι η μετεξέλιξη αυτή δεν πρέπει να γίνει βεβιασμένα και δοκίμασε να αναδείξει αντιπολιτευτικές πρακτικές, συμβατές με το μοντέλο της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.

Η αλήθεια είναι ότι οι πρώτες κινήσεις του Κυριάκου και η εικόνα που επιχείρησε να καλλιεργήσει, εμπέδωναν αυτή την αίσθηση. Παρά τον τυπικά νεοφιλελεύθερο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα οικονομικά ζητήματα, η ενσωμάτωση στο λόγο του στοιχείων αυτοκριτικού χαρακτήρα, η συναινετική διάθεση που εξέπεμπε στη διαχείριση του προσφυγικού και η ανάδειξη της φιλελεύθερης οπτικής του σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα, δημιουργούσαν την εντύπωση  ότι η Νέα Δημοκρατία δεν άλλαξε μόνο χέρια, αλλά και μυαλά.

Ήταν η εποχή των προσεκτικών βημάτων, που συνοδεύτηκε από ανοίγματα στον μεσαίο χώρο και σήκωσε κύματα πίεσης, που χτύπησαν πρωτίστως το Ποτάμι και δευτερευόντως το ΠΑΣΟΚ. Αλλά στην πολιτική – όπως αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά – τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα γραμμικά: η μετάβαση σταμάτησε στη μέση, η «κεντρώα ΝΔ» δεν δείχνει ικανή να κόψει τον ομφάλιο λώρο από την εποχή Σαμαρά, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης αναδεικνύονται σε εγγυητές του παρελθόντος της Δεξιάς.

Τι συνέβη, όμως, και από την εποχή του «δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός», τη φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη που συμπύκνωνε την ανάγκη να δοθεί χρόνος για την κομματική ανασύνταξη και απέδιδε την προτίμηση του στην αντιπολιτευτική τακτική του «ώριμου φρούτου», περάσαμε πλέον στη φάση του «εδώ και τώρα εκλογές»; Πρόκειται, άραγε, για αλλαγή τακτικής, επιβεβλημένη από τις πολιτικές εξελίξεις, ή μήπως για επιστροφή στα πάτρια εδάφη της Δεξιάς, μετά το σύντομο κεντροδεξιό ταξίδι;

Προφανώς, όπως συμβαίνει και με το ταγκό, στο χορό της πόλωσης, χρειάζονται δύο. Κι αν η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει να υιοθετεί πλέον τους πιο έντονους ρυθμούς του σκληρού ροκ στην αντιπαράθεσή της με την κυβέρνηση, είναι και η στάση της ίδιας της κυβέρνησης που το επιβάλει.

Παρ’ όλα αυτά και πέραν της ακραίας πόλωσης που σφραγίζει πια τη δημόσια ζωή, η συνολική εικόνα που μεταδίδει η αξιωματική αντιπολίτευση το τελευταίο διάστημα, είναι εικόνα μεταστροφής σε μοντέλα του παρελθόντος και σε απόψεις που σημάδεψαν ιστορικά την ατζέντα και το προφίλ της ελληνικής δεξιάς, όπως είναι η αντίληψη του «νόμου και της τάξης», που επιστρέφει θριαμβευτικά στα μεταναστευτικό.

Η μετατόπιση ενός  δεξιού κόμματος στο χώρο της ευρωπαϊκής  κεντροδεξιάς απαιτεί πολύ περισσότερα από τη συγκατοίκηση στο κομματικό ρετιρέ  τυπικών δεξιών και δεξιών που βλέπουν προς το κέντρο. Στην πραγματικότητα, απαιτεί επανίδρυση, διαζύγιο με τα κομματικά στερεότυπα, ρήξη με τις κομματικές καθηλώσεις. Ούτως ή άλλως, η πολιτική δεν είναι… «σέικερ». Για να πετύχει το κοκτέιλ της κεντροδεξιάς, δεν αρκεί να βάλεις δυο δόσεις δεξιά και δυο δόσεις κέντρο. Αν το κάνεις, απλά θα «σβήσεις» το κέντρο.  Η τελική γεύση, θες δεν θες, θα είναι δεξιά.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος