Πόουλ και Ντέλια: Το reality του IMF…

Πόουλ και Ντέλια: Το reality του IMF…

Μοιάζει με σενάριο αστυνομικής ταινίας, αλλά δεν είναι. Το story Τόμσεν - Βελκουλέσκου έχει όλες τις αρετές ενός καλού θρίλερ και τον αυθεντικό κυνισμό της πραγματικότητας

Διαβάζω πολλούς από προχθές το πρωί, οπότε και “έσκασε” η είδηση των διαλόγων Τόμσεν – Βελκουλέσκου, που εκφράζουν την άφατη κατάπληξή τους για τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε. Κατά τη γνώμη τους, όσα δημοσιοποιήθηκαν παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, αφού το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του για το ελληνικό πρόγραμμα ή για τη βιωσιμότητα του χρέους.

Ωραιότατα! Δύο υπάλληλοι του IMF – ανώτατοι, αλλά υπάλληλοι – στήνουν τηλεφωνικά ένα σενάριο εξαπάτησης δύο τριών χωρών, άλλων τόσων κυβερνήσεων και ορισμένων πολυεθνικών θεσμών, κι εμείς οφείλουμε να το απολαύσουμε.  Αλοίμονο… Υπεράνω όλων ο ρεαλισμός. Μήπως και ο κυνισμός;

Εν πάση περιπτώσει… Η συνέχεια επί της οθόνης…

Τι λένε, λοιπόν, ο Δανός με το θεληματικό πηγούνι και η Ρουμάνα με το μυστηριώδες πρόσωπο; Αυτό που λένε – και το λένε πεντακάθαρα – είναι ότι για να πάρουν τα πράγματα τη φορά που θέλουν, ο μόνος τρόπος είναι να οδηγηθεί η χώρα – project που τους ανατέθηκε, σε συνθήκες χρηματοδοτικής ασφυξίας. Δηλαδή, σε χρεοκοπία!

Τους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα – τους ενώνει μια κοινή φλόγα: να πετύχει η αποστολή! Εκείνος ιδρώνει πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστηρίου της Νέας Υόρκης. Εκείνη χάνεται στη θαλπωρή ενός jacuzzi, στη σουίτα της Αθήνας… Συμφωνούν σε όλα: πράγματι, η μόνη φορά που αυτοί οι μυστήριοι Βαλκάνιοι έκαναν το σωστό, ήταν όταν, πέρυσι το καλοκαίρι, ξέμειναν από λεφτά και έφτασαν μια ανάσα από το grexit.

Η συνταγή είναι δοκιμασμένη… Ποιος παλαβός θα την εγκατέλειπε για να πειραματιστεί με αμφίβολης αποτελεσματικότητας αξιολογήσεις; Ο Πόουλ και η Ντέλια, πάντως, παλαβοί δεν είναι…

Αλλά ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα… Αν οι διάλογοι είναι αυθεντικοί, πράγμα που κανείς δεν αμφισβήτησε μέχρι στιγμής, αυτό που αποδεικνύεται, πλέον, είναι ότι το IMF δεν ανέβαζε διαρκώς τον πήχη των απαιτήσεών του όλο το τελευταίο διάστημα απλώς και μόνον από νεοφιλελεύθερη εμμονή. Αν το σχέδιο του Τόμσεν προβλέπει η Ελλάδα να οδηγηθεί σε ασφυξία, το μπλοκάρισμα της διαδικασίας αξιολόγησης είναι μονόδρομος, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει ότι το Ταμείο δεν εμπαίζει μόνο την Αθήνα, αλλά το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και την ΕΚΤ.

Υπό αυτή την έννοια, σημασία δεν έχει πώς γράφεται το όνομα της Βελκουλέσκου, αλλά πώς γράφονται στις μέρες μας οι εξελίξεις, ζήτημα για το οποίο η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ θα έπρεπε να κινεί γη και ουρανό, καθώς το colpo grosso του Ταμείου προσβάλλει την Ελλάδα και εκθέτει τους ισχυρούς της ευρωζώνης.

Διότι, από όποια πλευρά κι αν θέλεις να το δεις, εκτός φυσικά κι αν προτιμάς να… μη το δεις καθόλου, το θέμα δεν είναι ποιος και πώς διέρρευσε τους διαλόγους. Το κρισιμότερο είναι ότι ο Τόμσεν και κάθε Τόμσεν έχει την άνεση να χειραγωγεί από το παρασκήνιο μια διαδικασία, όπως η αξιολόγηση, που δεν αφορά μόνο το μέλλον μιας ευρωπαϊκής χώρας που στενάζει κάτω από το βάρος της προσφυγικής και οικονομικής κρίσης, αλλά και τη συνοχή της Ένωσης, που αντιμετωπίζει ήδη διαλυτικά φαινόμενα και αποσχιστικές τάσεις.

Και κάτι τελευταίο: οι ταινίες που αξίζουν το εισιτήριο τους, είναι αυτές που σε υποχρεώνουν να σκεφτείς… Να πας ένα βήμα παραπέρα… Κι αν αξίζει το story του Τόμσεν και της Βελκουλέσκου δεν είναι μόνο για την πλοκή και το σασπένς που υπόσχεται απλόχερα να μας προσφέρει, αλλά επειδή ίσως αποκαλύπτει ότι εκείνο το κολασμένο καλοκαίρι του 2015 δεν το έφεραν μόνο οι ψευδαισθήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι εμμονές των στελεχών του. Αν ο Πόουλ και η Ντέλια έχουν δίκιο, έβαλαν κι άλλοι το χέρι τους…

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα