Το δίκαιο των πιστών

Το δίκαιο των πιστών

Γιατί η Διαρκής Ιερά Σύνοδος θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα των μητροπολιτών να παρίστανται στις αίθουσες κατά τη διδασκαλία των Θρησκευτικών

Έχει λόγο η εκκλησία στο διδακτικό έργο; Δικαιούται όποιος μητροπολίτης το επιθυμεί να παρακολουθεί δίκην παλαιού σχολικού επιθεωρητή τη διδασκαλία; Και, αν την παρακολουθεί,  γιατί θα το κάνει; Μήπως για να βαθμολογήσει τη μεταδοτικότητα του εκπαιδευτικού ή για να επιτηρεί αν μεταλαμπαδεύονται με τον δέοντα τρόπο τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη στους μικρούς μαθητές;

Προφανώς, κανείς δεν διανοείται να ορθώσει οδοφράγματα μπροστά από τα σχολεία για να αποτρέψει τις επισκέψεις κληρικών. Ευπρόσδεκτοι είναι – και όχι υπό διωγμό, όπως ισχυρίζεται ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος – όπως ευπρόσδεκτοι θα έπρεπε να είναι και οι εκπρόσωποι άλλων θρησκευτικών δογμάτων. Αν ανοίγει και πάλι η συζήτηση για τα αυτονόητα, όπως αυτονόητη είναι για κάθε δημοκρατική πολιτεία η ανεξιθρησκεία, είναι επειδή η Διαρκής Ιερά Σύνοδος «εξέφρασε ομόφωνα τη δυσφορία της» για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι επισκέψεις μητροπολιτών σε σχολεία και η πρόθεσή τους να συμμετέχουν στη διδασκαλία των Θρησκευτικών.

Για όσους δεν έτυχε να παρακολουθήσουν τη νέα «ιερή» κόντρα – προηγήθηκε η αντιπαράθεση για την υποχρεωτικότητα παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών – αφορμή αποτέλεσαν επισκέψεις του μητροπολίτη Νέας Ιωνίας και Φιλαδέλφειας Γαβριήλ σε σχολεία της περιοχής. Ο μητροπολίτης έκανε χρήση αδείας που είχε δοθεί από τον Ιανουάριο του 2015, παρέστη κατά τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, όπου και αναπτύχθηκε – κατά την ιστοσελίδα της συγκεκριμένης μητροπόλεως – «ζωντανός διάλογος των μαθητών με τον σεβασμιότατο».

Μπορεί να θεωρηθεί «λεπτομέρεια», αλλά το Σύνταγμα της Ελλάδος στο άρθρο 13 παράγραφος 2 απαγορεύει τον προσηλυτισμό, για να μη θίγεται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης του θρησκευτικού αισθήματος των πολιτών. Το αποδέχονται, άραγε, όσοι θεωρούν αυτονόητη την παρουσία της εκκλησίας στα σχολεία; Αντιλαμβάνονται τα Θρησκευτικά ως μάθημα που μυεί τον μαθητή στη θρησκειολογία με τρόπο σφαιρικό και επιστημονικό ή αντιμετωπίζουν τη διδασκαλία του ως προέκταση του κατηχητικού; Και, εν πάση περιπτώσει, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η ισότητα των πολιτών, ανηλίκων και ενηλίκων, ή ορισμένοι είναι περισσότεροι ίσοι από τους άλλους;

Ο ίδιος ο μητροπολίτης Γαβριήλ εκφράζει τη λύπη του, επειδή, όπως λέει, «κάποιοι συνειδητά παραβλέπουν την τεράστια προσφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο έθνος μας, στη διάρκεια της ιστορικής του πορείας, αλλά και το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι».  Στις τελευταίες λέξεις βρίσκεται και η καρδιά του ζητήματος: πρόκειται για τη γνωστή και ελάχιστα δημοκρατική αντίληψη του «δικαίου των πολλών» – εν προκειμένω, και «δικαίου των πιστών» – η οποία, με τις ευλογίες των πολιτικών κομμάτων, εμπέδωσε επί δεκαετίες ένα περιβάλλον διακρίσεων και ανισοτήτων.

Προφανώς – κι αυτό ισχύει σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες –  στα ζητήματα συνείδησης δεν χωρούν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Μια ισχυρή μερίδα της εκκλησίας  παριστάνει ότι το αγνοεί, ενθαρρυμένη από την ασυλία που ιστορικά – αλλά και μεταπολιτευτικά – της παρέχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.  Γιατί είναι αλήθεια ότι, από την εποχή των ταυτοτήτων μέχρι το Σύμφωνο Συμβίωσης, είναι ελάχιστοι οι πολιτικοί εκείνοι που δεν δίστασαν να αντιπαρατεθούν με την εκκλησία, όταν διεκδικούσε ρόλο σε μη εκκλησιαστικές υποθέσεις. 

Οι υπόλοιποι υποκλίθηκαν στην ισχύ της. Γνώριζαν και γνωρίζουν, άλλωστε, ότι, συγκρουόμενοι μαζί της, συγκρούονται με έναν ισχυρό ψηφοσυλλεκτικό  μηχανισμό… Ποιος θέλει το κακό του;

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα