Το φάντασμα της οικουμενικής

Το φάντασμα της οικουμενικής
Συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου με τον πρέοδρο της "Ένωσης Κεντρώων" Βασίλη Λεβέντη την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016. (EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ) Eurokinissi

Γιατί το σενάριο της οικουμενικής κυβέρνησης, παρά τις προσπάθειες να διατηρηθεί στην επικαιρότητα, δεν βρίσκεται καν στο τραπέζι…

Στην πολιτική, κατά το απόφθεγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται. Εσχάτως – ιδίως, μάλιστα, μετά την πρόσφατη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών – μας προέκυψε και μία νέα κατηγορία «πραγμάτων», τα οποία λέγονται, απλώς, για… να λεχθούν! Τυπική περίπτωση αποτελούν τα περί συγκρότησης οικουμενικής κυβέρνησης που κυκλοφορούν στην πολιτική αγορά, παρά την εκπεφρασμένη θέση των άμεσα ενδιαφερομένων ότι… δεν ενδιαφέρονται.

Παρ’ όλα αυτά – παρά το γεγονός, δηλαδή, ότι η οικουμενική ξορκίζεται ως πιθανότητα και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τη Νέα Δημοκρατία – ο Βασίλης Λεβέντης και η Φώφη Γεννηματά την επανέφεραν με ένταση στο τραπέζι του Προέδρου της Δημοκρατίας, πυροδοτώντας ένα νέο γύρο σεναριολογίας, διανθισμένο και με τη σχετική ονοματολογία. Το γιατί το επιχειρούν, για τη μεν Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής ανάγκης, για τον δε Πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων, στη σφαίρα της πολιτικής ενόρασης.

Για τον Λεβέντη το πέρασμα από τη σημερινή κυβέρνηση στην οικουμενική μοιάζει με μετάβαση στους αγίους τόπους της πολιτικής, με εξ ορισμού σωτήρια υπέρβαση, που θα βάλει τη χώρα στην τροχιά μιας δυσδιάκριτης (και δυσεξήγητης) ανάτασης. Για το ΠΑΣΟΚ και την Πρόεδρο του, αντιθέτως, το αίτημα της οικουμενικής ή της κυβέρνησης εθνικής ενότητας λειτουργεί ως όχημα για να ξεφύγει ο χώρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης από τις μυλόπετρες του διπολισμού και να διεκδικήσει έναν διακριτό πολιτικό ρόλο.

Βασική προϋπόθεση, ωστόσο, για να καρποφορήσει η οικουμενική ιδέα, είναι η συγκατάθεση πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ και, κατόπιν, της Νέας  Δημοκρατίας, πράγμα, κατά τα φαινόμενα, απολύτως αδύνατο. Ο σχεδιασμός, άλλωστε, τόσο του ενός όσο και του άλλου κόμματος προβλέπει προσωρινή αποφυγή των πρόωρων εκλογών και ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης από τη σημερινή κυβέρνηση, άνευ συγκολλήσεων και συνεργασιών.

Κατά το σενάριο της Νέας Δημοκρατίας, η κυβέρνηση Τσίπρα θα πρέπει να πιει μέχρι τέλους το ποτήρι του ασφαλιστικού, του φορολογικού και των κόκκινων στεγαστικών και, αφού το πιεί, να καταρρεύσει υπό το βάρος των κοινωνικών αντιδράσεων και της διάψευσης  των προσδοκιών. Τα υπόλοιπα, κατά τους επιτελείς του κ. Μητσοτάκη, θα έρθουν σχεδόν από μόνα τους: η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει ως ώριμο φρούτο και ο Κυριάκος θα γίνει πρωθυπουργός χωρίς δουλείες και ασήκωτες δεσμεύσεις.

Το σενάριο του πρωθυπουργού και των συνεργατών του ξεκινά από παρόμοιο σημείο, από την παραδοχή, δηλαδή, της πάση θυσία ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, άρα και της ανάγκης υπερψήφισής όλων των προαπαιτούμενων. Η εκτίμησή του Μαξίμου είναι ότι η κυβέρνηση, έχοντας αφήσει πίσω της τα δύσκολα της διαπραγμάτευσης, όσο επώδυνα κι αν συμβεί αυτό, θα διαχειρισθεί την αναδιάρθρωση του χρέους, εξέλιξη που θα σημάνει την αρχή του τέλους της κρίσης, και θα προσφέρει ένα νέο πολιτικό αφήγημα σ τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς, κανείς δεν είναι σε θέση να προεξοφλήσει τις εξελίξεις. Σενάρια είναι, άλλα «καίγονται», άλλα επαληθεύονται… Ο καιρός θα δείξει. Το μόνο «σίγουρο», είναι ότι το σενάριο που δεν βρίσκεται καν στο τραπέζι, είναι αυτό της οικουμενικής, επειδή ακυρώνει, εκτός των άλλων, και το κεντρικό δίλημμα που θα τεθεί στο εκλογικό σώμα όποια στιγμή κι αν στηθούν οι κάλπες: το αν, δηλαδή, την έξοδο από την κρίση θα διαχειρισθεί μια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα