Ο Έλληνας ξεπέρασε την εκλογική του ανασφάλεια

Την τελευταία 15ετία είχαμε συνηθίσει τον Έλληνα ψηφοφόρο να στέλνει μηνύματα στους κυβερνώντες. Να ταρακουνάει το σύστημα αλλά να μην τολμάει να το αλλάξει με την ουσιαστική ψήφο του, αυτή των βουλευτικών εκλογών.

Κάθε «ανώδυνη» για το Κοινοβούλιο εκλογική αναμέτρηση ήταν καταστροφική για το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Στις Ευρωεκλογές του 2009 η κάλπη έδωσε ένα μήνυμα στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2010 ταρακούνησαν και τα δύο κόμματα. Όπως άλλωστε συνέβαινε σε κάθε εκλογή εκπροσώπων στο Ευρωκοινοβούλιο ή δημάρχων, νομαρχών και έπειτα περιφερειαρχών.

Στις «ανώδυνες» εκλογικές αναμετρήσεις ο κόσμος έστελνε μήνυμα. Δεν άλλαζε το πολιτικό γίγνεσθαι.

Το ίδιο και στον δρόμο. Η αντίδραση του πολίτη ήταν πάντοτε παρούσα. Σε κάθε μέτρο, σε κάθε νομοθέτημα, σε κάθε προσπάθεια επιβολής μέτρων που αντιτίθονταν στη λαϊκή βούληση. Παρακολουθούσες μνημειώδεις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, τεράστια αγανάκτηση που αντικατοπτριζόταν στα Μέσα. Αλλά μέχρι εκεί.

Στον δρόμο ο κόσμος έστελνε μήνυμα. Δεν άλλαζε το πολιτικό γίγνεσθαι.

Το ίδιο και με τις δημοσκοπήσεις. Πόσες φορές άραγε δεν ενθουσιάζονταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ με τις δημοσκοπήσεις πριν τις βουλευτικές εκλογές; Δημοσκοπήσεις που ανέβαζαν εντυπωσιακά τα ποσοστά τους. Δημοσκοπήσεις που τους έβαζαν ακόμα πιο δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι. Για να σκύψουν το κεφάλι από απογοήτευση όταν ερχόταν η ώρα της βουλευτικής κάλπης.

Στις δημοσκοπήσεις ο κόσμος έστελνε μήνυμα. Δεν άλλαζε το πολιτικό γίγνεσθαι.

Όταν ο πολίτης έφτανε στην κάλπη δεν τολμούσε (στην πλειοψηφία του) να εμπιστευθεί ένα μικρότερο κόμμα. Στο ένα τετραγωνικό μέτρο του παραβάν επικρατούσε ο νόμος της ασφάλειας. Η ανάγκη του πολίτη να αγκιστρωθεί σε μία «ασφαλή» (κατά την κοινή πεποίθηση τουλάχιστον) πολιτική επιλογή. Αυτή του μεγάλου κόμματος.

Η τιμωρία κάθε μεγάλου κόμματος την τελευταία εικοσαετία εκφραζόταν ποικιλοτρόπως, αλλά ασθενέστατα. Με τις διαδηλώσεις, τις βουλευτικές εκλογές και τις δημοσκοπήσεις. Ποτέ ουσιαστικά. Ποτέ μπροστά σε μία βουλευτική κάλπη. Ποτέ σε μία κάλπη που δύναται πράγματι να αλλάξει το τοπίο.

Μέχρι σήμερα..

Η αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώσουν από κοινού ένα ποσοστό πάνω από 35% στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 δηλώνουν ξεκάθαρα ότι, για πρώτη φορά, σε αυτό το ένα τετραγωνικό μέτρο του παραβάν, ο ψηφοφόρος δεν φοβήθηκε να επιλέξει ένα μικρότερο κόμμα. Δεν φοβήθηκε να ανατρέψει την ισχύουσα πολιτική κατάσταση. Γεγονός που έχει ιδιάζουσα σημασία, ειδικά σε μια εποχή που οι Ευρωπαίοι πίεζαν για μια ισχυρή κυβέρνηση. Σε μια εποχή που τα Μέσα και η κυβέρνηση Παπαδήμου μιλούσαν για την αναγκαιότητα υπερψήφισης των μέτρων του Μνημονίου από μία ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία.

Το ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος ένιωσε αρκετά ισχυρός και ασφαλής ώστε να κάνει μια εκλογική επιλογή που διαταράσσει την πολιτική ηρεμία της χώρας, είναι κάτι πρωτοφανές μετά την μεταπολίτευση. Δικαιολογημένο (λόγω της οικονομικής κατάστασης) αλλά πρωτοφανές. Το αν αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα είναι περισσότερο εκδήλωση αντίδρασης παρά συνειδητή επιθυμία αλλαγής του πολιτικού γίγνεσθαι, θα φανεί στο μέλλον.

Μέχρι τότε, ας είμαστε χαρούμενοι για τον Έλληνα ψηφοφόρο. Που ξεπέρασε την εκλογική του ανασφάλεια.

* Ο Χρήστος Χατζηιωάννου σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν μεταβεί στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις και την Σύγχρονη Πολιτική Θεωρία. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2011 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο Oneman.gr.