Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είναι το πρόσωπο της χρονιάς

Οι Δημοκρατικοί κοιτιούνται αυτάρεσκα και χαμογελούν. Οι Ρεπουμπλικανοί δέχτηκαν άλλο ένα πλήγμα την στιγμή που ο Μιτ Ρόμνει ξεφυσάει για την χαμένη ευκαιρία. Και ο υπόλοιπος κόσμος παρατηρεί την ανάδειξη του Αμερικανού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, σε κάτι που δεν είναι. Το Πρόσωπο της Χρονιάς.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που το περιοδικό Time είχε την τιμητική του παρέα με το National Geographic. Ακόμα υπάρχουν καταχωνιασμένα σε μία αποθήκη, τεύχη που επί σειρά ετών συνέλεγε ο πατέρας μου για εκείνον και εμένα. Και πάντα έβλεπα το Time ως ένα απόλυτα αξιοσέβαστο έντυπο, με κριτική αλλά σοβαρή ματιά στα γεγονότα αυτού του κόσμου.

Το τελευταίο τεύχος του χρόνου, αυτού που ανακήρυττε δηλαδή ποιος είναι ο “Person of The Year” της εκάστοτε χρονιάς, ήταν συλλεκτικό. Ένιωθα δέος μπροστά στις ηγετικές φιγούρες που επέλεγε το περιοδικό. Έπαιρνα έμπνευση από τα διθυραμβικά σχόλια και τους αμέτρητους επαίνους.

Ασχέτως πεποιθήσεων και τυχόν προκαταλήψεων, οι άνθρωποι που κοσμούσαν το εξώφυλλο του Time ήταν όχι απλά αξιοσέβαστοι. Ήταν είδωλα. Ήταν άνθρωποι οι οποίοι με καλό ή με κακό τρόπο (όπως ο Αδόλφος Χίτλερ), άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο σώμα του πλανήτη.

Ο Mahatma Gandhi το 1930, ο Pierre Laval το 1931, o Haile Selassie το 1935, ο Αδόλφος Χίτλερ το 1938, ο Joseph Stalin το 1939 και το 1942, ο George Marshall το 1943, ο Winston Churchill το 1949, ο Konrad Adenauer το 1953, ο Nikita Khruschev το 1957, o John Kennedy το 1961, ο Martin Luther King το 1963, ο βασιλιάς Faisal το 1974, ο Ayatollah Khomeini το 1979, o Lech Walesa το 1981, o Mikhail Gorbachev το 1987, ο Newt Gingrich το 1995, ο Vladimir Putin το 2007, ο ανώνυμος διαδηλωτής το 2011, ακόμα και ο Mark Zuckerberg το 2010.

Ενδιάμεσα σε αυτούς υπήρχαν διάφορες επιλογές. Επιλογές που δεν εντυπωσίαζαν. Επιλογές που θεωρώ ότι έπρεπε απλά να γίνουν για να είναι το περιοδικό politically correct. Επιλογές σαν εκείνη του Μπαράκ Ομπάμα. Αποδεκτές αλλά αφόρητα αδιάφορες.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος είχε κάθε λόγο να αναδειχθεί Πρόσωπο της Χρονιάς το 2008. Λίγες μόλις ημέρες μετά την πρώτη του εκλογή, φάνταζε και ήταν ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον πλανήτη. Η Αμερική έμοιαζε να μπαίνει σε μια νέα τροχιά. Ο πρώτος έγχρωμος Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν –  αν μη τι άλλο – είδηση. Όχι μόνο για τον μικρόκοσμο της πολιτικής ελίτ των ΗΠΑ, όχι μόνο για τον Δυτικό Κόσμο αλλά ακόμη και για τους κατοίκους ενός μικρού χωριού στην Γαλλική Πολυνησία.

Ναι, το εξώφυλλο του 2008 ήταν απόλυτα δίκαιο.

Η φετινή απόφαση όμως με ξενίζει. Για την ακρίβεια με ενοχλεί. Προ ημερών συζητούσα με φίλους για τα Νόμπελ Ειρήνης και γελούσα με το γεγονός ότι πλέον είναι σαν να δίνουν προληπτικά το Νόμπελ Ειρήνης σε εκείνους που η κοινότητα θέλει “να κάτσουν φρόνιμοι”. Πρώτα ο Ομπάμα, ύστερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, του χρόνου ας το δώσουν στον Αχμαντινετζάντ.

Η επιλογή Ομπάμα τόσο για το Νόμπελ όσο και από το Time είναι σαν να επικροτούμε εκείνον που δεν δρα. Εκείνον που ναι μεν είναι στον σωστό δρόμο και προσπαθεί αλλά ακόμα δεν τα έχει καταφέρει.

Δεν έχω τίποτα με τον Μπαράκ Ομπάμα (και να είχα δεν θα τον ενδιέφερε φαντάζομαι). Ίσα ίσα που τον έχω υποστηρίξει σθεναρά ακόμα και από τις γνώμες του NEWS 247 λίγες ημέρες πριν την εκλογική αναμέτρηση. Πιστεύω στο έργο που θέλει και μπορεί να πραγματοποιήσει η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Είμαι σίγουρος ότι έχει την δυναμική να φέρει πραγματικά την αλλαγή την επόμενη τετραετία.

Αλλά προτιμώ να επικροτώ τους ανθρώπους για αυτά που έχουν ήδη κάνει και όχι για αυτά που προτίθενται να κάνουν.

Και ειλικρινά πιστεύω ότι στην υφήλιο του 2012 υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πράττουν, τόσοι άνθρωποι που επιφέρουν αλλαγές στην καθημερινότητά μας, τόσοι επιστήμονες που αλλάζουν ουσιαστικά την ζωή μας, που η επιλογή του Time μοιάζει αν όχι φλύαρη, τουλάχιστον βαθύτατα πολιτική. Ειδικά έναν χρόνο μετά το υπέροχο εξώφυλλο με τον Ανώνυμο Διαδηλωτή που αποτύπωνε περίτρανα την λαϊκή οργή στον Δυτικό και τον Μουσουλμανικό Κόσμο για την οικονομική κρίση και τις πολιτικές της προεκτάσεις.

Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ένα από τα Πρόσωπα του 2012. Αλλά όχι αυτός που θα έπρεπε να βρίσκεται στο εξώφυλλο του Time.

* Ο Χρήστος Χατζηιωάννου σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν μεταβεί στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις και την Σύγχρονη Πολιτική Θεωρία. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2011 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο Oneman.gr.