Χρήστος Χρήστου: “Τα παιδιά στη Μόρια έχουν χάσει την διάθεση να ζήσουν”
"Αυτό που με σοκάρει είναι το κενό βλέμμα των παιδιών". Ο νέος διεθνής πρόεδρος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Χρήστος Χρήστου, μιλάει για τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.
- 21 Νοεμβρίου 2019 08:03
Εδώ και περίπου μισό αιώνα διαχειρίζονται εστίες κρίσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια τα ραντάρ των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» έχουν στραφεί στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
Ο νέος διεθνής πρόεδρος της οργάνωσης Χρήστος Χρήστου, παραχώρησε συνέντευξη στο euronews στην παιδιατρική κλινική που διατηρούν οι Γιατροί έξω από το hotspot της Μόριας, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της νέας στρατηγικής της ελληνικής κυβέρνησης για την αποσυμφόρηση των νησιών.
Πολλές ηγεσίες στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν τους μετακινούμενους πληθυσμούς ως αόριστη απειλή επισημαίνει ο νέος επικεφαλής των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» δυσκολεύοντας το έργο των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ο Χρήστος Χρήστου επισκέφθηκε δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα διαπιστώνοντας ιδίοις όμασι τη νέα πραγματικότητα.
«Η εμπειρία μας μέχρι σήμερα και όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια με την εφαρμογή της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας, δεν μας επιτρέπει να περιμένουμε πολλά. Δυστυχώς, λίγο πολύ βλέπουμε ότι δεν θα αλλάξουν οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης προσφυγών και μεταναστών σε μέρη τα οποία είναι αδιανόητο να υπάρχουν στην πόρτα της Ευρώπης, στην Ελλάδα του 2019».
«Αυτό που με σοκάρει περισσότερο απ’ όλα, είναι τα μικρά παιδιά. Όπως φαντάζεστε, έχω βρεθεί σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Έχω βρεθεί σε εμπόλεμες ζώνες, σε πολύ δύσκολες συνθήκες και πάντα τα μικρά παιδιά ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Το βλέμμα τους είχε την απόγνωση, την απελπισία, τον φόβο..Όμως στη Μόρια, αυτό που βλέπω στα μάτια τους είναι ένα κενό βλέμμα. Έχουνε χάσει την διάθεση τους να ζήσουν, την όρεξη τους να παίξουν και νιώθω ότι τους έχουμε στερήσει την παιδικότητα τους».
«Οι ανθρώπινες ζωές είναι πάντα ανθρώπινες ζωές και θα πρέπει να είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο. Για εμάς, αυτό που έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη σημασία, είναι πως θα μπορέσουμε να βρούμε εκείνο τον τρόπο, ώστε να συνεχίσουμε να στεκόμαστε κοντά στους ασθενείς μας και να τους δείξουμε ότι ακόμα κι αν δεν έχουμε την δυνατότητα να τους προσφέρουμε όσα θα έπρεπε να τους προσφέρουμε, συνεχίζουμε να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτούς».