Η φυλή του Αρχάγγελου

Ένα φριχτό τηλεφώνημα και η είδηση. Πως να το πιστέψεις; πως να το χωνέψεις;

Μετά κι άλλα τηλεφωνήματα και σοκ και κλάματα και μετά το ιδιότυπο, αυθόρμητο και μαζικό “προσκύνημα” στην πλατεία της Κίμωνος.

Γνωστοί και άγνωστοι, όλοι με τον ίδιο λυγμό και με το ίδιο “γαμωτο” στο στόμα. Και, αν και ξένοι, όλοι ένιωθαν ενωμένοι. Ακούγεται υπερβολικό ή υπερβολικά συναισθηματικό. Αλλά είναι ακριβώς έτσι.

Αν κάτι κατάλαβα, αυτές τις τελευταίες, δύσκολες μέρες είναι ότι αυτή η φυλή υπάρχει. Άνθρωποι διαφορετικοί, ετερόκλητοι, από άλλες αφετηρίες ζωής και ξεχωριστές ιστορίες. Όλοι όμως ανήκουν στο ίδιο “μαζί”. Σ’ αυτό που με τόση μαεστρία έστησε και έπλασε ο Σωτήρης. Άνθρωποι που τραγούδησαν, έκλαψαν, γέλασαν σε αυτό το μέρος. Που ήταν σπίτι, σπιτικό, όχι μαγαζί. Ένα σπιτικό, που, όπου κι αν γυρνοβολούσες, πάντα εκεί ήθελες να επιστρέφεις. Μια ακριβή σταθερά, ένα σημείο αναφοράς.

Μέσα σε αυτό όλοι βρήκαν απάγκιο, βρήκαν το χώρο τους, βρήκαν φροντίδα. Αυτή τη φροντίδα που απλόχερα μοίραζε ο οικοδεσπότης. Ήξερε το τραγούδι που αγαπάς, ήξερε πότε τα μάτια σου γελούν και πότε έχεις ανάγκη για ησυχία. Στο τέλος σου έπαιρνε και τα κλειδιά, για να μην οδηγήσεις πιωμένος.

Πως να μην το νιώσουν καταφύγιο τόσοι άνθρωποι; Άφησαν, άλλωστε, όλοι ένα μέρος από τα σκοτάδια τους εκεί και έφυγαν πιο ανάλαφροι.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι μέσα στον Αρχάγγελο δεν ένιωσε κάνεις μόνος του. Μπορούσε ο καθένας να κατηφορίσει προς τα κει μόνος του και τελικά να βρει στήριγμα, συντροφιά. Και αυτό είναι ανεκτίμητο. Του το χρωστάμε του Σωτήρη αυτό. Το ότι γίναμε μια αγκαλιά, μια παρέα, μια ιδιαίτερη φυλή. Η φυλή του Αρχάγγελου. Που με έναν παράξενο τρόπο, μετά από αυτό το σκληρό θάνατο, δένεται ακόμη περισσότερο. Σαν εκείνος να μπόλιασε τόσο κόσμο με το νοιάξιμο, το πείσμα και την παρουσία του, που δε γίνεται αλλιώς, θα τον κουβαλάμε και θα μας δένει σα να’ ναι η κοινή μας μαγιά, ένας μοναδικός, τρυφερός, αδιαπραγμάτευτος κοινός τόπος.

Όπως, άλλωστε, πολύ εύστοχα είπε ο – μέσα σε όλα τα υπόλοιπα – ποιητής Τάσος Κουρακης “… Όλα τα άλλα παραμένουν στους άλλους που τώρα ζουν, και σε κείνους που θα έλθουν… Γι’ αυτό σου λέω: Μετά το θάνατό μας δεν υπάρχουμε για μας, μα για τους άλλους”

Σωτήρη μας, η “φυλή” σου θα στέκει πάντα σε εκείνη τη γωνιά του Αρχάγγελου και θα τραγουδά με όλη της την ψυχή ένα αγαπημένο τραγούδι, να το κρατά φυλαχτό για το δρόμο.