Η ιστορία του Αμπουαχμέντ: Γι’ αυτό φεύγουμε από τη Συρία

Αυτή είναι η ιστορία του Αμπουαχμέντ, του πρόσφυγα που ήρθε από την Ανατολή και βρήκε το προσωρινό λιμάνι του στην μικρή αλλά πάντα φιλόξενη Τήλο.

Σχεδόν αμούστακο τον βρήκε ο πόλεμος στη Συρία και το 2017 αποφάσισε και αυτός να τραβήξει το δρόμο της ξενιτιάς για να διαπιστώσει μήπως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Σήμερα, 20 χρονών πια, το χαμόγελό του είναι σφιγμένο και πίσω από τα μάτια του βασιλεύει η θλίψη.

Μπαίνει στην αίθουσα όπου έχουμε κλείσει ραντεβού για να μιλήσουμε και μοιάζει με δαρμένο σκυλί. Είναι φανερό ότι φοβάται, τι ακριβώς δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να προσδιορίσει. Δίνει το χέρι του για τον τυπικό χαιρετισμό, φεύγει από το χείλη του και μια καλημέρα στα ελληνικά. Χαμογελά και πάλι σφιγμένα. Και αρχίζει τη διήγηση.

“Ηρθα στην Ελλάδα το 2017 μετά από σχεδόν δύο μήνες περιπλάνησης” θυμάται. “Εμενα με την οικογένειά μου στην επαρχία της Ιντλίμπ, οπότε ήταν σχετικά εύκολο να περάσω τα χερσαία σύνορα με την Τουρκία. Τα δύσκολα έφτασαν όταν ήρθε η στιγμή να περάσουμε τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας”.

Διακινητές;

“Εννοείται. Πληρώσαμε 1500 ευρώ ο καθένας για να περάσουμε από τα παράλια κοντά στην Αττάλεια στο Καστελόριζο. Το κάναμε με σχετική ασφάλεια, ευνόησε και ο καιρός. Κάπως έτσι έφτασα στην Ελλάδα. Καστελόριζο, Ρόδος και στο τέλος Τήλος”.

Ξέρεις, Αμπουαχμέντ, πολλοί αναρωτιούνται γιατί φεύγετε από την πατρίδα σας…

“Μα είναι ο πόλεμος! Οταν άρχισε, ήμουν 13 στα 14, πήγαινα σχολείο. Το 2015 η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο και αναγκάστηκα να διακόψω. Ημουν στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Και τώρα είμαι 20 και δεν έχω τελειώσει το σχολείο. Πώς θα πιάσω μία καλή δουλειά χωρίς να το έχω τελειώσει”.

Η οικογένειά σου;

“Είμαστε 9 αδέλφια και οι γονείς μου. Σκορπισμένοι πλέον. Εχω αδέλφια στην Ελλάδα, στο Βέλγιο αλλά και πίσω στην Ιντλίμπ όπου έχουν μείνει και οι ηλικιωμένοι γονείς μου. Η κατάσταση δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη εκεί, η επαρχία βρίσκεται στα χέρια των ανταρτών και περιμένουμε. Αν την ήλεγχε το κράτος, θα με είχαν πάρει και στο στρατό. Ο πατέρας μου είναι δάσκαλος αλλά ασχολείται και με τα χωράφια όπως και η μητέρα μου”.

Εφτασες λοιπόν στο Καστελόριζο και…

“Το Καστελόριζο ήταν ότι χειρότερο μου συνέβη ποτέ. Ζητούσαν πολλά λεφτά για ένα μικρό σπίτι. Ηδη είχαμε δώσει 1500 ευρώ ο καθένας στο διακινητή. Για τρεις ημέρες κοιμόμασταν στο δρόμο. Μετακινηθήκαμε στη Ρόδο όπου τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, ευτυχώς. Και μετά ήρθα εδώ, στην Τήλο, που είναι ακόμα καλύτερα”.

Θα φύγεις για τη βόρεια Ευρώπη; Θέλεις να πας κοντά στον αδελφό σου, στο Βέλγιο;

“Δεν είναι απαραίτητο,θα μπορούσα να μείνω και εδώ. Αλλά για να φύγω πρέπει να εγκριθεί και η αίτηση ασύλου που έχω κάνει, κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής. Στη Τήλο αυτό το καλοκαίρι δούλεψα σεζόν σε ταβέρνα και σε ξενοδοχείο, σχεδόν τέσσερις μήνες. Αλλά θέλω να τελειώσω το σχολείο, στο είπα και πριν”.

Θα γυρίσεις κάποια στιγμή στην Ιντλίμπ;

“Οσο υπάρχει ο πόλεμος, όχι. Τι να κάνω εκεί; Ακόμα και το σπίτι μας είναι μισογκρεμισμένο, έπεσε ένα βλήμα στην αυλή και την έκοψε στα δύο. Ευτυχώς είναι ακόμα κατοικήσιμο. Σπίτια φίλων μου έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Αν σταματήσει ο πόλεμος, προφανώς και θα θελήσω να γυρίσω. Αλλωστε,πριν από τον πόλεμο δεν είχα κανένα λόγο να φύγω”.

Δηλαδή;

“Στην Ιντλίμπ πριν από τον πόλεμο ζούσαμε μια χαρά, παραδεισένια θα μπορούσα να σου πω. Ούτε που σκεφτόμουν να φύγω. Αν και το καθεστώς Ασάντ αδιαφορούσε για την επαρχία μας, εμείς ζούσαμε καλά”.

Ποιος φταίει για τον πόλεμο Αμπουαχμέντ;

“Πρώτα απ’ όλα, όλοι εμείς οι Σύροι. Εχουμε ευθύνες για το σπαραγμό. Στη συνέχεια Ηνωμένες Πολιτείες και Ισραήλ. Και οι δύο έχουν τεράστιες ευθύνες. Νομίζω ότι οι ΗΠΑ πραγματικά δεν θέλουν να σταματήσει αυτός ο πόλεμος μέχρι να ελέγξουν την κατάσταση. Η Ρωσία είναι το τέταρτο μέλος της ιστορίας. Ολα γίνονται για τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα. Αν η Συρία ήταν σε θέση να εκμεταλλευτεί μόνη της αυτούς τους δρόμους, θα μπορούσε να ανοικοδομηθεί μέσα σε 10 χρόνια και να γίνει πολύ καλύτερη από ότι πριν”.

Οι δικοί σου πίσω στην πατρίδα;

“Ανησυχώ γι’ αυτούς. Τους τηλεφωνώ καθημερινά αλλά είναι το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα. Η κατάσταση δυστυχώς δεν έχει ξεκαθαρίσει, βρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι φυσικό να φοβάμαι”.

Στην Ελλάδα, πέρα από τη δύσκολη κατάσταση στο Καστελόριζο, αντιμετώπισες ποτέ περιστατικό ρατσισμού;

“Οχι, ποτέ δεν μου συνέβη κάτι τέτοιο!”

Αμπουαχμέντ, πως θα ήθελες να είναι η ζωή σου σε 10 χρόνια από τώρα;

“Θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα μου όταν τελειώσει ο πόλεμος. Θέλω να μορφωθώ και να δουλέψω, αφού τελειώσω πρώτα το σχολείο. Αυτό!”

Σηκώθηκε, έδωσε και πάλι μία χειραψία και αφού χαμογέλασε αμήχανα, άνοιξε την πόρτα και έφυγε μετά από ένα σιγανό “γεια σου”. Αυτή ήταν λοιπόν η ιστορία του Αμπουαχμέντ. Του πρόσφυγα που ήρθε από την Ανατολή όχι για να αλλάξει τον κόσμο αλλά για να γλιτώσει από τη φωτιά και το τσεκούρι του πολέμου. Ασχετα αν στην πορεία διαπίστωσε ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Ο,τι συνέβη και με τον Κεμάλ δηλαδή…

*Το Αμπουαχμέντ δεν είναι το πραγματικό όνομα του φίλου μας. Δεν ήθελε όμως να δημοσιευτεί το όνομά του ούτε και να φωτογραφηθεί. Δεν ήθελε καν να ηχογραφηθεί η φωνή του.

*Ευχαριστούμε θερμά την Ρούλα Χόσνι Μπάσα για τη μετάφραση.