Ανοιχτή επιστολή: Όταν έφυγα από την Ελλάδα, είχα απηυδήσει από το εργασιακό περιβάλλον

της Λώρας Μούσα

μετάφραση στα ελληνικά: Φιλιππία Στρατίκη

Πάντα με συνάρπαζαν τα ταξίδια, το να βρω την αληθινή αγάπη και να ζω τη ζωή μου δημιουργικά. Για τους λόγους αυτούς άφησα πίσω μου την Ελλάδα χωρίς τύψεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου λείπει. Και περισσότερο η οικογένειά μου που με βοήθησε να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, οι φίλοι μου και αυτά τα μικρά πράγματα που υπάρχουν στην Ελλάδα που πλέον φαντάζουν απαραίτητα για την ψυχική μου υγεία.

Αυτό που δεν μου λείπει από την Ελλάδα είναι οι απλουστευμένες υποθέσεις. Η τάση που έχουν οι άνθρωποι να υπεραπλουστεύουν τις προσπάθειες και τα ταλέντα των άλλων, η κοινωνική ροπή προς την μετριότητα και την ταπεινότητα. Αισθάνομαι ότι εκτίθεμαι όταν εκφράζω ελεύθερα τις απόψεις μου στην Ελλάδα και πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη. Όταν έφυγα από την Ελλάδα, είχα απηυδήσει από το εργασιακό περιβάλλον. Είχα ήδη βιώσει, από τις συνήθειες του μέσου Έλληνα νέου, την κοντόφθαλμη προσέγγιση απέναντι στη ζωή και το θράσος που επεδείκνυαν οι άνθρωποι στην εκμετάλλευση των διαθέσιμων πόρων τους.

Διαβάστε ακόμα: Γιατρός με υπερκόπωση

Μολονότι το μέλλον μου θα μπορούσε να είναι εύκολα προδιαγεγραμμένο ως καθηγήτρια Αγγλικών και με μια οικογένεια που με στηρίζει, εγώ αναζητούσα τη συγκίνηση σε ανεξερεύνητα πράγματα. Ξεκίνησα από την Αγγλία όπου παρακολούθησα ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα TESOL. Θεωρούσα ότι θα ήταν εξαιρετικό διαβατήριο για να γυρίσω τον κόσμο. Εκείνη την περίοδο στο Ηνωμένο Βασίλειο υπήρχε έλλειψη θέσεων εργασίας και υπερβολικό κρύο και σκοτεινιά για τα γούστα μου. Είχα ήδη επισκεφτεί μία φορά το φίλο μου στο Μπέρκλεϊ και το είχα λατρέψει! Συνεπώς, όταν σκεφτόμουν πού να πάω μετά, η απόφαση ήταν εύκολη. Η διαδικασία, φυσικά, ήταν εξαιρετικά δύσκολη, τουλάχιστον για τις δυνατότητές μου. Ήθελα να βρω μια δουλειά στις ΗΠΑ, συνεχίζοντας παράλληλα το μεταπτυχιακό μου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν είχα καθόλου διασυνδέσεις και καμία απολύτως ιδέα για τον κλάδο στις ΗΠΑ. Μπορεί να είναι πολύ περίπλοκο να λάβει κανείς άδεια εργασίας στις ΗΠΑ, ανάλογα με το επάγγελμα. Με μεγάλη επιμονή, άγχος και φυσικά τύχη, κατάφερα να πάω στις ΗΠΑ!

Μόνο αφού μετακόμισα εδώ, συνειδητοποίησα πόσο διαφέρει από την Ευρώπη. Την πρώτη φορά που επέστρεψα, έκανα μια στάση στη Γαλλία. Τότε συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει να ζω σε ένα ιστορικό μέρος. Τα πάντα εδώ είναι πολύ πρόσφατα. Και αυτό αντανακλάται στις κοινωνικές συμπεριφορές και τις τάσεις. Έχοντας μείνει λίγο παραπάνω από τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ, δεν μπορώ να πω ποια χώρα είναι καλύτερη. Αν και έφυγα από την Ελλάδα με ανακούφιση, σύντομα άρχισα να αντιλαμβάνομαι όλες αυτές τις πολιτισμικές αρετές που θεωρούσα δεδομένες όσο ζούσα στην Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει όταν επιστρέφω στην πατρίδα μου και συνειδητοποιώ πόσο ενοχλητικά παραμένουν ορισμένα πράγματα. Όπως λένε εδώ, «το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην άλλη πλευρά του φράχτη». Στην εξίσωσή μου, όμως, πλέον κερδίζει η Ελλάδα. Όλες οι αναμνήσεις μου από την Ελλάδα είναι γεμάτες αγάπη και αυτός είναι για μένα το πιο υποκειμενικό επιχείρημα για να ονειρεύομαι την επιστροφή μου.

Διαβάστε ακόμα: Μετακομίζοντας στο εξωτερικό: Γερμανία (μέρος τρίτο)

Αν και η ζωή εδώ μπορεί να είναι εύκολη, έχω μάθει να νιώθω ολοκληρωμένη μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση προτεραιότητα για τους κατοίκους του Bay Area. Εξετάζοντας τον μέσο κάτοικο της περιοχής, διαπιστώνει κανείς άφθονο ατομικισμό. Οι άνθρωποι δεν επιδεικνύουν το επώνυμο μπλουζάκι τους, αλλά επενδύουν στην αγορά του. Ή δεν θα αλλάξουν τα σχέδιά τους, παρά μόνο αν πρόκειται για επείγον ζήτημα, ενώ στην Ελλάδα αισθάνεσαι ότι έχεις πάντα χρόνο να συναντήσεις έναν φίλο που σε χρειάζεται.

Διαβάστε ακόμα: Ένα δύο, εν δυο, opa!

Από την άλλη, είναι εντυπωσιακό το πόσο ανοιχτόμυαλοι και δεκτικοί είναι οι άνθρωποι εδώ. Θα δείξουν πίστη σε σένα και στα ταλέντα σου και θα δοκιμάσουν μια νέα προσέγγιση, ακόμα και εάν εφαρμόζουν με επιτυχία κάποια άλλη για αρκετά χρόνια. Αυτό με εντυπωσίασε όταν άρχισα να δουλεύω εδώ. Στον επαγγελματικό τομέα, τα πράγματα εδώ φαίνονται καλύτερα συγκριτικά με την Ελλάδα. Όχι μόνο από οικονομικής άποψης, αλλά πρωτίστως από άποψη ηθικής. Ωστόσο, αυτό που λείπει εδώ είναι η παγκόσμια προοπτική. Η κουλτούρα είναι προσανατολισμένη στο χρήμα και, συνεπώς, κάθε εταιρεία έχει τη δική της επαγγελματική κουλτούρα που ως επί το πλείστον εστιάζει στους αριθμούς και παράγει εργασιομανείς και εθισμένους καταναλωτές. Φυσικά, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις μη κερδοσκοπικών οργανισμών που στηρίζουν την παγκόσμια κοινωνία και προσδίδουν ένα πολύτιμο νόημα στο τελικό προϊόν.

Αισθάνομαι τυχερή που εργάζομαι με μαθητές και τους προσφέρω καθοδήγηση για τη λήψη αποφάσεων ζωής. Εν τω μεταξύ, συνεχίζω να γράφω στο blog μου για τη μόδα: fashiontub.tumblr.com, να σχεδιάζω ρούχα (το τελευταίο μου σχέδιο παράγεται από το betabrand.com) και να ασχολούμαι με τη ραπτική. Τελευταία βλέπω εφιάλτες ότι είμαι στην Ελλάδα για διακοπές και δεν έχω αρκετό χρόνο για να δω την οικογένειά μου και για να απολαύσω τα κρυστάλλινα νερά των θαλασσών της, γεγονός που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε ένα «σχέδιο εξόδου»!

Διαβάστε ακόμα: Χαμένοι στη μετάβαση: Η γλυκιά θλίψη της νοσταλγίας

πηγή: newdiaspora.com