Έγινα ακτιβίστρια γιατί είδα τη φίλη μου να πεθαίνει

«Ξαφνικά λίγες εβδομάδες πριν τον τοκετό άρχισε να αιμορραγεί. Δεν υπήρχε κανένα μεταφορικό μέσο να την πάει στο νοσοκομείο και φυσικά ούτε ασθενοφόρο. Όταν κατάφεραν να βρουν ένα κάρο για τη μεταφορά της στην πιο κοντινή κλινική, είχε χάσει πολύ αίμα και ήταν πολύ αργά. Πέθανε στον δρόμο μαζί με το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο. Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε κάτι να κάνω. Κάτι πέρα από το μοιρολόι και τον πόνο».

Η Cecillia, συνειδητοποίησε εκείνη την ώρα ότι η φίλη της θα μπορούσε να έχει σωθεί αν υπήρχε στην περιοχή της μαιευτική κλινική. Και η μαιευτική κλινική θα υπήρχε αν τα χρήματα από την κρατική φορολόγηση αξιοποιούνταν όπως έπρεπε. «Κατάλαβα ότι τα χρήματα από τους φόρους που πληρώνουμε εμείς διοχετεύονται με λάθος τρόπο. Άρχισα να το ερευνώ και βρήκα ότι και οι μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη Ζάμπια αποφεύγουν να πληρώνουν τους φόρους τους. Πώς γίνεται την ώρα που όλοι εμείς πληρώνουμε κανονικά τους φόρους μας, οι πολυεθνικές να καταφέρνουν να ξεφεύγουν;”

Τα χρήματα που χάνονται θα μπορούσαν να έχουν γίνει νοσοκομείο στο Masaiti, το χωριό της Cecillia και της φίλης της. Ψάχνοντας αργά αλλά σταθερά η Cecillia ανακάλυψε την παγκόσμια τακτική των εταιρειών που φοροδιαφεύγουν. Όταν έρχεται η ώρα να πληρωθούν οι φόροι, οι εταιρείες αλλάζουν όνομα, ίσως και έδρα και συνεχίζουν κανονικά τη λειτουργία έχοντας αποφύγει να πληρώσουν πίσω στη χώρα το ποσό που πρέπει.

«Βρήκα ότι πολλές εταιρείες τηλεπικοινωνίας προχωρούν σε αυτές τις μεθόδους. Όλο αυτό με θύμωσε πολύ. Αν πας μία βόλτα στην Λουσάκα, θα δεις πόσο κακοφτιαγμένοι και γεμάτοι λακκούβες είναι οι δρόμοι. Αν επισκεφτείς τις κοινότητες και τα χωριά, θα δεις πόσο φτωχοί είναι οι άνθρωποι. Πόσο κακής ποιότητας και λίγο είναι το φαγητό που τρώνε. Στα νοσοκομείο, υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο πάτωμα γιατί δεν υπάρχουν κρεβάτια. Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη».

Στην έρευνά της αυτή, η Cecillia, είχε σύμμαχό της την ActionAid. H οργάνωση δουλεύει σε διεθνές και εθνικό επίπεδο για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, χωρίς αδιαφανείς διαδικασίες. Μία από τις μεγάλες νίκες της ActionAid στη Ζάμπια, ήταν ότι μετά από πίεση των ανθρώπων της οργάνωσης, η κυβέρνηση υιοθέτησε πιο δίκαιο νόμο για τη φορολόγηση των εταιρειών εξόρυξης χαλκού. Αυτό για τις εταιρείες σήμαινε ότι καλούνται να πληρώνουν φόρο 4-6%, ανάλογα με την πραγματική τιμή του ορυκτού στις αγορές και όχι την τιμή που οι ίδιοι δηλώνουν στην εφορία.

«Αν όλες αυτές οι εταιρείες πλήρωναν αυτά πρέπει, τότε ίσως η φίλη μου και το μωρό της ζούσαν ακόμα. Το νοσοκομείο θα είχε χτιστεί και εκείνη και άλλοι πολλοί άνθρωποι θα ήταν ανάμεσά μας. Έγινα ακτιβίστρια για μια δίκαιη φορολόγηση με τον δύσκολο τρόπο, χάνοντας μια φίλη. Πλέον, βγαίνω στους δρόμους και ενημερώνω τον κόσμο. Παρόλο που φοβάμαι μήπως με συλλάβουν, πιστεύω ότι είναι το σωστό και συνεχίζω να το κάνω. Αν δουλέψουμε μαζί, μπορούμε να νικήσουμε. Εσείς κι εγώ μαζί είμαστε η λύση για τις αδικίες στη φορολογία.