Μια Ελληνίδα φεύγει για τα ξένα. Η αντίδραση της οικογένειάς της: ‘Πού στο διάβολο πας;’

Όταν πρωτοείπα στην οικογένεια και τους φίλους μου στην Ελλάδα ότι θα πάω στο Fort McMurray στην Αλμπέρτα του Καναδά, νόμιζαν ότι το ‘χω χάσει. Επέδειξαν διακριτικότητα και κατανόηση, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους πιθανόν σκέφτηκαν ότι είναι για καλό, οπότε δεν εξέφρασαν αρκετά έντονα τις επιφυλάξεις τους ώστε να με μεταπείσουν.

Ο λόγος ήταν ότι μπορούσαν να δουν πως τα τρία χρόνια που ήμουν χήρα, μετά από έναν γάμο 26 ετών και μία άσχημη και μακρά ασθμαίνουσα κληρονομική διαμάχη με τα πεθερικά μου είχαν προσωπικό κόστος. Επιπλέον, τους είχε κινήσει την περιέργεια η ανακοίνωσή μου ότι γνώρισα κάποιον στο ίντερνετ και πήγαινα εκεί για να τον συναντήσω από κοντά. Θέλοντας να μη μου κόψουν τα φτερά, χαμογέλασαν και μου ευχήθηκαν τα καλύτερα, ενώ παράλληλα έριχναν στα κρυφά ερωτηματικές ματιές ο ένας στον άλλον. Πού στο διάβολο πάει;

Όταν επιβιβάστηκα σε εκείνο το αεροπλάνο το Νοέμβριο του 2011, υποτίθεται ότι θα έφευγα για 2-3 μήνες το πολύ. Έμεινα τελικά έναν χρόνο. Όχι, δεν ήταν όλα ρόδινα και χαριτωμένα. Ήταν μια πολύ δύσκολη και σκληρή χρονιά, και ταυτόχρονα μια όμορφη χρονιά. Ο καρκίνος μας χτύπησε την πόρτα, ο νέος μου σύντροφος κι εγώ περάσαμε από ιλιγγιώδη σκαμπανεβάσματα μέχρι να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον, πολεμώντας τον ‘εισβολέα’ στο κορμί του και προσπαθώντας να μάθουμε τις διαφορετικές μας πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.

Όταν προσγειώθηκα για πρώτη φορά ήταν νωρίς το απόγευμα και είχε σκοτεινιάσει ήδη, αλλά όχι αρκετά ώστε να μη μπορώ να δω ότι όλα γύρω μου ήταν λευκά, παγωμένα και ήσυχα. Η θερμοκρασία των -22 ήταν κάτι που είχα ακούσει μόνο σε ιστορίες, χωρίς να το έχω βιώσει ποτέ. Το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ είναι ότι η θερμοκρασία του καταψύκτη μου ήταν -18, άρα πώς και δεν έχω πεθάνει ήδη;

Το Fort McMurray βρίσκεται 435 χλμ. βορειοανατολικά του Έντμοντον, χωμένο μέσα στο αρκτικό δάσος της συμβολής των ποταμών Athabasca και Clearwater. Η οικονομία του βασίζεται στο πετρέλαιο που εξορύσσεται από τις πετρελαιοπηγές της Athabasca. Έχει πληθυσμό περίπου 77.000, συν 40.000 προσωρινούς κατοίκους που μένουν σε καταυλισμούς στο εργοτάξιο. Η μέση θερμοκρασία τον χειμώνα είναι περίπου -20, με ανώτατο όριο στους -50, ενώ το καλοκαίρι η μέση θερμοκρασία είναι +18, με ανώτατο όριο το +37.

Το πρώτο πράγμα που μου εντυπώθηκε είναι η αίσθηση του πόσο αχανές είναι το τοπίο, πόσο τεράστια είναι η έκταση, με ατέλειωτους ορίζοντες και γαλανούς ουρανούς. Τότε πρόσεξα ότι αισθανόμουν το κρύο διαφορετικά από την Ελλάδα. Ήταν ένα ξηρό κρύο, το χιόνι ήταν σαν άσπρη πούδρα, μπορούσες να το μαζέψεις με τη σκούπα. Η απεραντοσύνη δεν γίνεται μόνο αισθητή στο φυσικό περιβάλλον, αλλά και στο κατασκευασμένο. Η πόλη απλώνεται οριζόντια αντί για κάθετα.

Οι περισσότερες κατοικημένες περιοχές αποτελούνται από μονοκατοικίες, και μόνο στο κέντρο θα δεις μερικές πολυκατοικίες. Οι δρόμοι είναι φαρδιοί, υπάρχει άφθονος χώρος για παρκάρισμα όπου και να πας. Τα σούπερ μάρκετ είναι τεράστια σε σύγκριση με τα ελληνικά, και το ίδιο ισχύει για τις περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις. Τα περισσότερα μικρά μαγαζιά βρίσκονται είτε κολλημένα μεταξύ τους, είτε σε προφυλαγμένα εμπορικά κέντρα.

Τα καλοκαίρια το μέρος μεταμορφώνεται σε έναν καταπράσινο παράδεισο, και μόνο η περιστασιακή μυρωδιά πίσσας στον αέρα σου υπενθυμίζει ότι αυτή η πόλη είναι η πρώτη σε παραγωγή πετρελαίου σε όλον τον Καναδά.

Το Fort McMurray είναι μια βιομηχανική πόλη, αλλά δεν το νιώθεις όταν ζεις στα προάστια, παρά μόνον όταν εργάζεσαι και ζεις στις πετρελαιοπηγές. Οι άνθρωποι εδώ κάνουν μια εξαιρετικά σκληρή δουλειά και παίζουν με εξίσου σκληρό τρόπο, απολαμβάνοντας τα σπορ όλο τον χρόνο. Ίσως επειδή οι συνθήκες είναι τόσο ακραίες η ζωή να γίνεται δύσκολη για πολύ κόσμο, και γι’ αυτό η κατάθλιψη και το άγχος πρωτοστατούν, ενώ υπάρχουν και υψηλά ποσοστά αλκοολισμού και χρήσης ναρκωτικών.

Το Fort McMurray είναι μια πόλη με πολλές αντιθέσεις. Για τους νέους και τα παιδιά είναι πιθανότατα παράδεισος. Έχει τα πάντα για να κάνουν, να διασκεδάσουν και να συμμετάσχουν. Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι γονείς χαίρονται να ζουν εδώ, παρά τις δυσμενείς κλιματικές συνθήκες και τη σκληρή δουλειά. Δουλεύουν σκληρά, πληρώνονται καλά και οι οικογένειες τους μπορούν να χαρούν όσα έχει να τους προσφέρει ο τόπος. Πολλοί απ’ αυτούς φεύγουν όταν μεγαλώνουν τα παιδιά, και αποσύρονται σε θερμότερες περιοχές του Καναδά, όπως για παράδειγμα η British Columbia.

Για μεσήλικες, ανθρώπους χωρίς παιδιά και κλίση στα σπορ ή ενδιαφέρον στις κοινωνικές συναθροίσεις, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Όταν είσαι 435 χλμ. μακριά από την κοντινότερη μεγάλη πόλη, εγκλωβισμένη σε μια μικρή βιομηχανική πόλη του Βορρά που έχει μόνο ένα σινεμά κι ένα φοιτητικό θέατρο, μπορεί και να σου τη δώσει στα νεύρα.

Μετακόμισα μόνιμα στο Fort McMurray στις αρχές του 2014, έχοντας βιώσει τρεις χειμώνες και τρία καλοκαίρια εκεί. Είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ και άλλα μέρη, τόσο στην Αλμπέρτα όσο και στη British Columbia, είδα τα πανέμορφα Βραχώδη Όρη, πήγα στο νησί του Βανκούβερ. Ο Καναδάς είναι όμορφος, αχανής και πολυπολιτισμικός. Είναι τελείως διαφορετικός από την Ευρώπη, πόσο μάλλον την Ελλάδα.

Δεν μετανιώνω την απόφαση μου, κι ας έχουν υπάρξει στιγμές που μου έλειπε η Ελλάδα και η Ευρώπη γενικότερα. Τα παλιά κτίρια, η αρχιτεκτονική, η κουλτούρα, τα μικρά καφέ και εστιατόρια, οι υπαίθριες συναντήσεις με τους φίλους σου, τα γαλαζοπράσινα νερά των θαλασσών μας, οι παραλίες, ο χαλαρός τρόπος ζωής, η οικογένεια μου και οι φίλοι μου.

Δεν το μετανιώνω γιατί ο Καναδάς μού έδωσε ελπίδα, ευκαιρίες και αξία, κάτι που η Ελλάδα ποτέ δεν θα μού έδινε. Όχι μόνο τώρα κι εξαιτίας της κρίσης, αλλά και παλιότερα. Η έλλειψη αξιοκρατίας, η διαφθορά που σε αρρωσταίνει όπου και να κοιτάξεις, η παρανοϊκή γραφειοκρατία και φορολογία, η έλλειψη κινήτρων και ευκαιριών για να χτίσεις μια ζωή, μαζί με τη συνεχή αίσθηση αβεβαιότητας και τις καθημερινές αλλαγές σε νόμους και κανονισμούς, είναι κάτι που δεν μπορώ και δεν θέλω να ξαναζήσω.

Μόνον αφού βίωσα το πώς είναι η ζωή στον Καναδά συνειδητοποίησα πόσο παρανοϊκή με είχε κάνει η ζωή στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται πια να ανησυχώ μη με πατήσουν όταν διασχίζω τη διάβαση, ούτε να με προσβάλει με τον χειρότερο τρόπο κάθε εκνευρισμένος όσο και άσχετος Έλληνας οδηγός. Δεν χρειάζεται πια να υποστώ βδομάδες ή και μήνες παλεύοντας με τη γραφειοκρατία σε κάποια δημόσια υπηρεσία, κι έχοντας να αντιμετωπίσω αμαθείς, αλαζόνες και αναιδείς δημόσιους υπαλλήλους, που μασουλάνε σάντουιτς ή ρουφάνε φραπέ. Μπορώ να πάω σε ένα μέρος και να έχω τα πάντα έτοιμα μέσα σε λιγότερο από 15 λεπτά. Να βγάλω την άδεια για την επιχείρηση μου με 50 καναδικά δολάρια και να μην αναμένεται να πληρώσω GST (το αντίστοιχο ΦΠΑ), μέχρι να εξασφαλίσω εισόδημα πάνω από $30.000, και τότε όμως είναι μόνο 5%.

Δεν υπάρχουν τέλη κυκλοφορίας, μόνο μια ετήσια εγγραφή που κοστίζει περίπου $65 για ένα δίλιτρο αυτοκίνητο. Τα τέλη πληρώνονται στα βενζινάδικα, ενσωματωμένα στην τιμή κάθε λίτρου βενζίνης. Οπότε, αν δεν οδηγείς πολύ δεν πληρώνεις πολλά, και αν θέλετε να ξέρετε η τιμή ενός λίτρου βενζίνης κυμαίνεται ανάμεσα στα 1,05 και 1,20 καναδικά δολάρια, ή μάξιμουμ 0,85 Ευρώ. Δεν τιμωρείσαι επειδή έχεις όχημα πάνω από 2.000 κυβικά, κι επιπλέον μπορείς να έχεις ό,τι είδους όχημα θέλεις. Οι περισσότεροι έχουν φορτηγάκια εδώ, χωρίς να είναι αγρότες ή επαγγελματίες για να το δικαιολογήσουν. Τα πιο πολλά εδώ λειτουργούν με κοινή λογική. Δεν συναντάς τον παραλογισμό του συστήματος στην Ελλάδα. Όλα είναι οργανωμένα, λειτουργικά και αποτελεσματικά. Με άλλα λόγια, το σύστημα τους δουλεύει, ενώ το δικό μας όχι.

Τι νομίζουν για την Ελλάδα και την όλη κατάσταση με την κρίση στη χώρα μας; Δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν πάει στην Ελλάδα, αλλά οι λίγοι που έχουν πάει τη θυμούνται με αγάπη και θαυμασμό. Μαθαίνουν για το τι γίνεται στις ειδήσεις και στο ίντερνετ. Ή άποψη τους είναι ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρώπη έχουν ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η Ελλάδα, λόγω των αλλεπάλληλων διεφθαρμένων κυβερνήσεων και ανεξέλεγκτων τραπεζικών πρακτικών. Η Ευρώπη, λόγω της άρχουσας τάξης της, και της άκαμπτης και πεισματικής της επιμονής σε μέτρα λιτότητας που στραγγαλίζουν την οικονομία και εμποδίζουν την ανάπτυξη. Το φορολογικό μας σύστημα για αυτούς είναι η απόλυτη τρέλα, δεν μπορούν να καταλάβουν πώς περιμένουμε οποιουδήποτε είδους επενδύσεις κι οικονομική ανάπτυξη, πόσο μάλλον να ξεπληρώσουμε τα δάνεια μας. Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς θα γίνουμε αποτελεσματικοί χωρίς πλήρως ηλεκτρονικά συστήματα και δραστικές περικοπές στον δημόσιο τομέα.

Δεν ξέρουν και πολλά για τη νέα μας κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, αλλά έχουν ακούσει πολλά για τον Βαρουφάκη από τα ΜΜΕ. Η εικόνα που παρουσιάζουν για αυτόν τα Μέσα τους δίνει την εντύπωση ότι όσα λέει βγάζουν νόημα, και τον θαυμάζουν που έχει το θάρρος να διατηρεί τις θέσεις του και να αντιστέκεται στην αδιαλλαξία της Γερμανίας, της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Ειδικά στην Αλμπέρτα, που δεν πιστεύουν σε υπέρμετρη φορολόγηση. Η εμπειρία έχει δείξει ότι όταν εξοντώνεις τον κόσμο στη φορολογία σκοτώνεις την οικονομία, οπότε η τυφλή επιμονή που δείχνουν οι Βέλγοι τραπεζίτες και τα τσιράκια τους για περισσότερα μέτρα λιτότητας φαντάζει παράλογη. Απ’την άλλη μεριά, πιστεύουν επίσης ότι η γραφειοκρατία κι ο δημόσιος τομέας πρέπει να μειωθούν στο ελάχιστο, και να γίνουν περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις.

Θα ήθελα ποτέ να επιστρέψω στην Ελλάδα για πάντα; Ειλικρινά πιστεύω πως όχι, αλλά ποτέ μη λες ποτέ… Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ζω στο εξωτερικό, είχα πάει σχολείο στις Βρυξέλλες και είχα σπουδάσει στη Μεγάλη Βρετανία για πέντε χρόνια. Οφείλω να παραδεχτώ ότι πάντα μου άρεσε η Νότια Αγγλία, αλλά τώρα που έχω βιώσει την απεραντοσύνη του Καναδά, τα περισσότερα μέρη στην Ευρώπη θα τα ένιωθα πολύ στριμωγμένα. Νομίζω όμως ότι είναι πολύ νωρίς για να κρίνω, μια και δεν έχω νιώσει ακόμα ότι εγκαταστάθηκα εδώ, και εξακολουθώ να μαθαίνω και να προσαρμόζομαι. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Είμαι πολύ ευτυχισμένη εδώ που είμαι και δεν σκοπεύω να επιστρέψω σύντομα.

Η Ε. Σταθοπούλου ζει και εργάζεται στο Fort McMurray ως Life Coach and Περιβαλλοντική Ψυχολόγος

 

(Πηγή: Newdiaspora.com)