Σαρκοζί: Ο πολιτικός θάνατος ενός πρώην προέδρου

“Καλή τύχη Γαλλία“! Με αυτή τη φράση ένας πολιτικός που σημάδεψε την πολιτική ζωή της χώρα επί δεκαετίες, ο πρώην πρόεδρος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί, αποδέχεται την ήττα του και προαναγγέλλει την αποχώρησή του από τον πολιτικό στίβο. Ένας πολιτικός με ιδιαίτερα έντονη προσωπικότητα, που κατάφερε να αναρριχηθεί σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας βλέπει την κοινωνία, με πρώτο το ίδιο του το κόμμα, να του γυρνά την πλάτη. Με ποσοστό 20,6% έμεινε τρίτος στον πρώτο γύρο των προκριματικών για το χρίσμα, με την έκπληξη της βραδιάς, Φρανσουά Φιγιόν να λαμβάνει ποσοστό 44,1% και τον Αλάν Ζιπε να ακολουθεί με 28,6%.

Ο υπέρμαχος της “ήρεμης ρήξης” με την πολιτική πραγματικότητα, που κέρδισε την προτίμηση του γαλλικού λαού το 2007, υποσχόμενος περισσότερη δουλειά και ανταμοιβή του κόπου όσων εργάζονται, κατάφερε να γίνει “κόκκινο πανί” σε δεξιό και αριστερό ακροατήριο. Τέτοια ήταν η αντίδραση στην πιθανότητα να επανέλθει ως υποψήφιος πρόεδρος το 2017, που ψηφοφόροι της αριστεράς πλήρωναν συνδρομή και ψήφισαν στους προκριματικούς της δεξιάς προκειμένου να αποτρέψουν αυτή την προοπτική.

Ο Νικολά Σαρκοζί γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1955 στο Παρίσι. Όπως είναι γνωστό, ο πρώην πρόεδρος έχει εβραϊκές ρίζες, με τον πατέρα του Πολ να μεταναστεύει στη Γαλλία το 1948, μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ουγγαρία, από όπου και κατάγεται. Η μητέρα του είναι γόνος εβραϊκής οικογένειας από τη Θεσσαλονίκη. Παρότι πρώτης γενιάς οικονομικός μετανάστης, ο πρώην πρόεδρος έχει υποστηρίξει δεκάδες φορές ακραία εθνικιστικές θέσεις, τόσο για τη διαχείριση μεταναστών, όσο και αναφορικά με τον τρόπο που υποχρεούνται κατά τη γνώμη του να συμπεριφέρονται όσοι θέλουν να ζουν στη Γαλλία.

Σε ηλικία μόλις 23 ετών, πίσω στο 1978, ο Σαρκοζί ανεβαίνει στο βήμα και υπερασπίζεται με πάθος τον μετέπειτα πρόεδρο Ζακ Σιράκ. “Λίγη σημασία έχει αν ανήκουμε στην πλειοψηφία. Αν μας αποδέχονται ή όχι. Αυτή η πλειοψηφία ανήκει στο παρελθόν, όπως και αυτή η κυβέρνηση. Αυτό που έχει σημασία είναι να βοηθήσουμε τον Ζακ Σιράκ” δηλώνει.

Μια πολιτική παρουσία στην πολιτική σκηνή που συμπληρώνει αισίως 40 χρόνια, φτάνει πια στο τέλος της, με τον ίδιο το Σαρκοζί να παραδέχεται απευθυνόμενος στην οικογένειά του πως “είναι καιρός να αφοσιωθούμε σε πάθη πιο ιδιωτικά και λιγότερο δημόσια”. Μπήκε στην πολιτική από τα 19 του χρόνια, όταν και προσχώρησε στο κόμμα UDF, το μεγαλύτερο της γαλλική κεντροδεξιάς, με ιδρυτή τον ίδιο το στρατηγό Ντεγκόλ. Ο μέγας θαυμαστής του Στρατηγού που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας, υπήρξε δήμαρχος του Νεϊγί-Σουρ-Σεν από την ηλικία των 28 ετών, ενώ δέκα χρόνια αργότερα ανέλαβε μια σειρά από χαρτοφυλάκια υπουργού στις κυβερνήσεις της δεξιάς και υπό την προεδρία του Ζακ Σιράκ.

“Δεν σκέφτομαι την προεδρία της Γαλλίας, απλά όταν ξυρίζομαι” σημείωνε το 2003

Τα τελευταία χρόνιας της προεδρίας Σιράκ, είχε αναλάβει το υπουργείο Εσωτερικών, καταλαμβάνοντας έτσι τη θέση του πρώτου τη τάξη υπουργού μετά τον πρωθυπουργό και δήλωνε ανοιχτά από πολύ νωρίς πως δικαής του πόθος υπήρξε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της χώρας. “Δεν σκέφτομαι τις προεδρικές εκλογές μόνο όταν ξυρίζομαι” είχε απαντήσει το 2003, με το χαρακτηριστικό υπεροπτικό του ύφος, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιος. 

Η πολιτική του τοποθέτηση και ιδεολογία, αλλά και οι εμμονές του, προκάλεσαν πολλές φορές δεκάδες αντιδράσεις, πότε για τις προτάσεις του και πότε για τον τρόπο που αντιμετώπιζε κοινωνικά και άλλα ζητήματα. Το 2005, όταν ήταν ακόμη υπουργός Εσωτερικών, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Δύο νέοι στα γαλλικά προάστια, βρήκαν τραγικό θάνατο από ηλεκτροπληξία, προσπαθώντας να αποφύγουν τον έλεγχο αστυνομικών δυνάμεων, γεγονός που πυροδότησε έντονες αντιδράσεις και σοβαρές αναταραχές, τόσο στην πρωτεύουσα, όσο και σε άλλες γαλλικές πόλεις. Οι νέοι που βγήκαν στους δρόμους, ανήκαν σε φτωχά κοινωνικά στρώματα, ενώ μεγάλο μέρος τους ήταν μουσουλμάνοι.

Ο Νικολά Σαρκοζί ρίχνει λάδι στη φωτιά κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην πόλη Αρζεντέιλ, όπου δέχεται έντονες αποδοκιμασίες από τους πολίτες. Στρέφοντας το πρόσωπό του προς το κτίριο από όπου ακούγονται τα γιουχαΐσματα αναφέρει: “Έχετε βαρεθεί από αυτή τη συμμορία αλητών; Θα σας απαλλάξουμε από αυτούς” αναφερόμενος στους νεαρούς που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στους δρόμους.

Οι θέσεις του είναι ακραίες και στο κοινωνικό πεδίο. Τον Απρίλιο του 2007, ενώ είναι ήδη υποψήφιος για την προεδρία, δηλώνει πως η παιδοφιλία είναι γενετικά προκαθορισμένη, όπως άλλωστε και η τάση για αυτοκτονία, αμφότερα προβλήματα, που η παθολογία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. “Τείνω να πιστέψω πως γεννιέται κανείς παιδόφιλος και αυτό είναι ένα πρόβλημα που ξέρουμε πως δεν μπορεί να λύσει η ιατρική. Υπάρχουν 1200 – 1300 νέοι  κάθε χρόνο τη Γαλλία που αυτοκτονούν και δεν είναι επειδή οι γονείς τους δεν τους φρόντισαν! Έχει να κάνει με το ότι γενετικά, είχαν μια ευαισθησία, έναν προκαθορισμένο πόνο” σημείωνε.

Η πενταετία του στα Ηλύσια Πεδία, δεν υπήρξε τόσο ειδυλλιακή, όσο θα περίμενε ο ίδιος, οι υποστηρικτές του, το κόμμα του. Τέτοια ήταν η απογοήτευση του γαλλικού λαού από την προεδρία Σαρκοζί, που δόθηκε η δυνατότητα σε ένα υποψήφιο των Σοσιαλιστών, τον Φρανσουά Ολάντ, να εκλεγεί πρόεδρος έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια πρωτοκαθεδρίας της δεξιάς.

Ο γαλλικός Τύπος για την πτώση Σαρκοζί

Το πρωί της Δευτέρας, πέραν των πρωτοσέλιδων που παρέθεταν απλά το αποτέλεσμα των προκριματικών στης δεξιάς στη χώρα, υπήρχαν και εκείνα που εστίασαν στην ηχηρή πτώση του Νικολά Σαρκοζί.

Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το εξώφυλλο της Liberation. Στη φωτογραφία ο Σαρκοζί με κλειστά μάτια πλάι σε έναν Φιγιόν που πανηγυρίζει. “Η εκτόξευση Φιγιόν, η πτώση Σαρκοζί” γράφει το πρωτοσέλιδο.

Η τοπική εφημερίδα Liberation Champagne, έχει στην πρώτη σελίδα τον πολιτικό να βγαίνει από το παραβάν και τίτλο “Αντίο πρόεδρε…”.

Και η Le Parisien σημειώνει πως ο Φρανσοά Φιγιόν τα ισοπέδωσε όλα και γράφει στο πρωτοσέλιδο “ο Σαρκοζί τελείωσε”.

Ενδιαφέρον είναι και το τεύχος του περιοδικού Marianne, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και με εξώφυλλο το Νικολά Σαρκοζί έγραφε: “Ο υποψήφιος του συστήματος”. Μια φράση που θα μας απασχολήσει πολύ στο προσεχές μέλλον και όσο πλησιάζουμε προς τις προεδρικές εκλογές, καθώς και το γαλλικό εκλογικό σώμα μοιάζει να σαγηνεύεται από τις αντισυμβατικές (αληθώς ή μη) υποψηφιότητες και σπεύδει να τιμωρήσει κάθε τι που μοιάζει συνυφασμένο με τα συμφέροντα και την καθεστηκυία τάξη.

Φιγιόν, όπως Σαρκοζί;

Το βράδυ όμως της Κυριακής, ο Νικολά Σαρκοζί έκανε μια ακόμη σημαντική δήλωση. Αφού ευχήθηκε καλή επιτυχία στους δύο υποψηφίους, Φρανσουά Φιγιόν και Αλάν Ζιπέ που προκρίνονται στο β’ γύρο των προκριματικών για το χρίσμα, προσέφερε ξεκάθαρη στήριξη στον πρώτο. “Εκτιμώ τον Αλάν Ζιπέ, όμως οι θέσεις του Φιγιόν μου είναι πιο οικείες” ανέφερε και πρόσθεσε πως ο ίδιος θα ψηφίσει τον πρώην πρωθυπουργό επί προεδρίας του.

Τι μπορεί όμως να σημαίνει αυτό για τη συνέχεια. Οι εκπρόσωποι της δεξιάς, όσο φυσικά και της αριστεράς τρέμουν στην πιθανότητα η Μαρίν Λεπέν – που έτσι κι αλλιώς θεωρείται βέβαιο πως θα βρίσκεται στο β’ γύρο των προεδρικών εκλογών – να βρεθεί απέναντι σε κάποιον υποψήφιο που συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του συμβατικού, του συστημικού και να πετύχει μια νίκη, ανάλογη με εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ ή του Brexit στη Μεγάλη Βρετανία.

Ο Φρανσουά Φιγιόν πλασάρει εαυτόν ως τον υποψήφιο με τη δυναμική, που δεν υποστηρίχθηκε από τα μίντια και ήρθε με τεράστιο προβάδισμα πρώτος. Από την άλλη, οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν και υπερ-φιλελεύθερο, ενώ και από το στρατόπεδο του Ζιπέ, τονίζουν πως το πρόγραμμά του δεν “βγαίνει”. Ο τελευταίος, ο Αλάν Ζιπέ, δήλωσε χτες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων πως δεν θα παρατήσει τη μάχη, ότι θα κατέβει στο β’ γύρο παρά την ιδιαίτερα αρνητική συγκυρία και τόνισε πως είναι ο μόνος υποψήφιος που μπορεί να επικρατήσει της Λεπέν. Αυτό το τελευταίο, επιβεβαιώνεται και από τις δημοσκοπήσεις, όμως από την άλλη, οι έρευνες αυτές έπεσαν έξω πανηγυρικά στην περίπτωση των προκριματικών.