Γύρω γύρω από το κέντρο όλοι και στη μέση το ΠΑΣΟΚ

Οι εκλογικές μάχες κερδίζονται στο πολιτικό κέντρο: Το αξίωμα αυτό φαίνεται πως ισχύει περισσότερο παρά ποτέ στο σημερινό πολιτικό σκηνικό και είναι κάτι που οπωσδήποτε λαμβάνουν σοβαρά υπ΄ όψη στα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και του ΠΑΣΟΚ.

Καίτοι μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης και εν αναμονή της οριστικής συμφωνίας στο Eurogroup της 22ας Μαΐου, ο εκλογικός ορίζοντας απομακρύνεται, ο στρατηγικός σχεδιασμός των κομμάτων ξεκινά από τώρα και σε βάθος χρόνου.

Ο Αλέξης Τσίπρας δημόσια επιμένει σε εξάντληση της τετραετίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο αίτημα για εκλογές και η Φώφη Γεννηματά στο αίτημα κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας, όμως στο παρασκήνιο άπαντες συνομολογούν ότι τα εκλογικά ερωτήματα θα ξανατεθούν σε ένα περίπου χρόνο, όταν θα ολοκληρώνεται το τρέχον πρόγραμμα- εκτός φυσικά εάν συμβεί κάποιο απρόοπτο στην οικονομία. Και με βάση αυτή την υπόθεση ξεδιπλώνουν στρατηγικές για τον επόμενο χρόνο, αλλά και με το βλέμμα στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020.

Ακόμη και εάν οι κάλπες στηθούν στο τέλος της τετραετίας, δηλαδή το Σεπτέμβριο του 2019, όπως διαρρηγνύει τα ιμάτια του ο πρωθυπουργός, η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020 ενδέχεται να δώσει τη δυνατότητα σε όποιον βρεθεί στην αντιπολίτευση να προκαλέσει ξανά εκλογές. Στη Νέα Δημοκρατία υποπτεύονται ότι το Μαξίμου απεργάζεται σενάρια “δεξιάς παρένθεσης” με τη βοήθεια της προεδρικής εκλογής και της απλής αναλογικής και φοβούνται μήπως -εφόσον έχουν κερδίσει τις εκλογές- την πάθουν όπως ο Αντώνης Σαμαράς, που οδηγήθηκε στις πρόωρες εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 εξαιτίας αδυναμίας να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για αυτό στόχος της ΝΔ είναι μία ξεκάθαρη αυτοδυναμία (αν και δε το βροντοφωνάζουν προς το παρόν, παρά την πίεση στελεχών όπως ο Μάκης Βορίδης, καθώς με τις κάλπες να απέχουν ακόμη προτεραιότητα στο γαλάζιο σχεδιασμό είναι να απαντά σημείο προς σημείο στην κυβέρνηση για την οικονομία και την καθημερινότητα) και συνεργασίες ή εν πάσει περιπτώσει η διασφάλιση μίας “άτυπης πλειοψηφίας” 180 βουλευτών που θα ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Κρίσιμος σε αυτό το σενάριο είναι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ, όποιος και να είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών, αφού -με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ- θα κρατά ενδεχομένως το κλειδί της εκλογής Προέδρου ή νέας προσφυγής στις κάλπες, ανάλογα και με το ποσοστό που θα έχει λάβει και τον αριθμό βουλευτών που θα διαθέτει.

Στη ΝΔ πάντως, παρά τη δημόσια “κόντρα” με τη Χαριλάου Τρικούπη, μυχίως επιθυμούν την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, με το σκεπτικό ότι θα “κόψει” από το ΣΥΡΙΖΑ. Το τελευταίο που θέλουν αυτή τη στιγμή στο επιτελείο Μητσοτάκη είναι να εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ ή η Δημοκρατική Συμπαράταξη ως “δορυφόρος της ΝΔ”. Προτιμούν τη γραμμή “ίσων αποστάσεων” της Γεννηματά από τη σύμπλευση με τη ΝΔ που υποστήριζε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, καθώς έχουν αντιληφθεί -όπως και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ- ότι το Κίνημα έχει στην πραγματικότητα μεγαλύτερες πιθανότητες να πάρει πίσω δυσαρεστημένους κεντροαριστερούς (και κατά βάσει αντιδεξιούς) πρώην ψηφοφόρους του από το ΣΥΡΙΖΑ, παρά να ανακόψει όσους θελήσουν να φύγουν προς τη ΝΔ του Μητσοτάκη.

Εξάλλου η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις αυτοπροσδιορίζονται όχι ως αριστεροί, αλλά ως κεντροαριστεροί και κεντρώοι.

Ταυτόχρονα όπως έχει γράψει το ΝEWS247, στη ΝΔ ανησυχούν για το σενάριο ο Πάνος Καμμένος να μην κατέβει στις επόμενες εκλογές ως ΑΝΕΛ, αλλά με ένα ευρύτερο δεξιό σχήμα σε μία προσπάθεια να ψαλιδίσει το ποσοστό και ενδεχομένως τη γαλάζια αυτοδυναμία εκ δεξιών. Για αυτό και οι επιθέσεις της ΝΔ κατά του επιχειρηματία και μεγαλομετόχου του ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδη θα συνεχιστούν.

Στο ΣΥΡΙΖΑ πάλι βλέπουν ότι οι περισσότερες απώλειες είναι προς την αδιευκρίνιστη ψήφο, ωστόσο θεωρούν “διαβάζοντας” τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων ότι υπάρχει περιθώριο να ξανακερδίσουν αυτούς τους ψηφοφόρους. Για το ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε ο πραγματικός μεγάλος αντίπαλος αυτή τη φορά θα είναι η αποχή, καθώς το πρόβλημα του είναι η μεγάλη αποσυσπείρωση σε σχέση με τη βάση του των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015.

Στο Μαξίμου όμως εξαρχής θεωρούσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ιδανικό αντίπαλο, εκτιμώντας ότι την κρίσιμη στιγμή πριν την κάλπη θα λειτουργήσουν αντιδεξιά αντανακλαστικά των κεντροαριστερών ψηφοφόρων και ειδικότερα αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά των πρώην πασόκων ψηφοφόρων. Εξ ου και ο Αλέξης Τσίπρας δε χάνει ευκαιρία να αποκαλεί τον πρόεδρο της ΝΔ “πορφυρογέννητο” και “νεοφιλελεύθερο”, να υποστηρίζει ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα χωρίς να διαλύσει την κοινωνία ενώ η ΝΔ του Μητσοτάκη θα απορρυθμίσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και να παρουσιάζει εαυτόν και ΣΥΡΙΖΑ ως “κομμάτι του λαού” εν αντιθέσει με τον κ.Μητσοτάκη και τη ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του βάζει στόχο το διψήφιο ποσοστό, αλλά κρατά χαμηλά τον πήχυ, ενώ οι εσωκομματικές “αρρυθμίες” με αφορμή το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δημιούργησαν προβληματισμό καθώς ήλθαν την ώρα που βελτιωνόταν η δημοσκοπική εικόνα. Στο συνέδριο όμως εκτός από οργανωτικά ζητήματα -που στην πραγματικότητα υποκρύπτουν ανταγωνισμό για το ποιος θα ελέγχει το νέο φορέα- θα κληθεί να απαντήσει και σε ένα κρίσιμο ερώτημα πολιτικής ταυτότητας: Εάν μπορεί εκείνο να εκφράσει ξανά την “ψυχή” της κεντροαριστεράς, απαντώντας στο αίτημα που υποκρύπτει το υψηλό ποσοστό αδιευκρίνιστης κεντροαριστερής ψήφου για ένα “ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος”, χωρίς τις αμαρτίες του παλαιότερου και πρόσφατου κυβερνητικού παρελθόντος.

πηγή φωτογραφίας: sooc