Ο Διώτης καρφώνει το Βενιζέλο για την λίστα

Χωρίς καμία έμμεση αναφορά αλλά αντίθετα με ευθείς και ξεκάθαρες βολές ο πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Γιάννης Διώτης, καρφώνει τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ε. Βενιζέλο , για τον οποίον και λέει πως ουδέποτε του έδωσε εντολή να διερευνήσει την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.

Ο κ. Διώτης, στο πολυσέλιδο υπόμνημα που κατέθεσε στους οικονομικούς εισαγγελείς, αναφέρει:

“Περί τα μέσα Ιουνίου 2011 ο αποχωρών υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου μου απέστειλε ένα USB το οποίο μου παραδόθηκε ατύπως, χωρίς δηλαδή οποιοδήποτε συνοδευτικό έγγραφο του γραφείου του υπουργού, χωρίς συνημμένη αλληλογραφία οποιασδήποτε ελληνικής ή ξένης αρχής και χωρίς να συνοδεύεται από οποιαδήποτε εντολή περί χειρισμού του εκ μέρους του υπουργού…

Ο συνήθης για υπουργό τρόπος παράδοσης με οδήγησαν στην εδραία πεποίθηση ότι το εν λόγω αντικείμενο αποτελούσε αντίγραφο από τα αρχεία που είχε υποκλέψει ο ήδη ποινικά διωκόμενος για την πράξη αυτή υπάλληλος της ελβετικής τράπεζας… Οι πληροφορίες αυτές αφορούσαν παλαιότερες εγγραφές, ανάγονταν δηλαδή σε χρονικό διάστημα πριν από την περιέλευση της χώρας σε οικονομική δυσπραγία…

Ο χρόνος καταχωρίσεως δηλαδή αποδείκνυε πώς τα ποσά αυτά δεν σχετίζονταν κατ΄άμεσο ή προφανή τρόπο με την διαμορφωθείσα οικονομική κατάσταση, ότι δηλαδή τα πρόσωπα αυτά εκμεταλλεύθηκαν τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας προκειμένου να εξαγάγουν σε ασφαλέστερους προορισμούς μεγάλα χρηματικά ποσά.

Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα, ότι δηλαδή:

Α) Το USB ήταν προϊόν αξιόποινης συμπεριφοράς

Β) εν πάση περιπτώσει η έρευνα ακόμα κι αν την επιχειρούσε κανείς κατά παράβαση του νόμου δεν είχε πάντως τον επείγοντα χαρακτήρα που εφέρετο να έχει, με οδήγησαν στον εξής τρόπο αντίδρασης:

Α) να μην εγκαταλείψω τις έρευνες σχετικά με παρεμφερείς καταλόγους που εκείνη την εποχή είχε το ΣΔΟΕ , δίνοντας προτεραιότητα στα στοιχεία του υποκλαπέντος USB αλλά να τις συνεχίσω. Δεν είχα κανένα λόγο να ασχολούμαι με «λίστες» που ήταν προίόντα υποκλοπής και παραβίασης προσωπικών δεδομένων , όταν ήδη ερευνούσα στοιχεία που είχαν περιέλθει στο ΣΔΟΕ με καθ όλα νόμιμο τρόπο.

Β)σε κάθε περίπτωση αποφάσισα να ενημερώσω τον νέο υπουργό Οικονομικών ώστε να λάβω εντολές από αυτόν”.

Στο υπόμνημά του, ο κ. Διώτης υποστηρίζει επίσης πως παρέδωσε το στικάκι με κάποιες εκτυπώσεις στον κ. Βενιζέλο και του είπε πως “δεν λαμβάνονται υπόψιν στην ποινική διαδικασία αποδεικτικά μέσα που αποκτήθηκαν με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών”:

“…Ο υπουργός συμφώνησε με την άποψή μου, κράτησε το UBS και δεν μου έδωσε οποιαδήποτε εντολή σχετικά με αυτό (στην περίπτωση αυτή άλλωστε δεν θα το κρατούσε) και έκτοτε δεν έγινε ποτέ άλλοτε λόγος για το συγκεκριμένο αντικείμενο ούτε κάποια ενέργεια μέχρι την αποχώρησή μου από το ΣΔΟΕ, αφού σύμφωνα με την νομική πεποίθησή μου, δεν θεώρησα καν αναγκαίο να κρατήσω αντίγραφο του UBS (προς τι άλλωστε;).

Θα ήθελα για την πληρότητα της θέσης μου (και επειδή ερωτήθηκα σχετικά στη Βουλή) να προσθέσω συναφώς ότι, εάν ο υπουργός μου ζητούσε, παρά την εκπεφρασμένη άποψή μου, να ενεργήσω τους αναγκαίους ελέγχους σχετικά με τις εγγραφές του UBS θα του πρότεινα να μεταρρυθμιστεί το ισχύον νομικό καθεστώς της Ελλάδας και να προσαρμοστεί στα ισχύοντα σε άλλες ευρωπαικές χώρες, ώστε αυτοί οι έλεγχοι να είναι απολύτως ανεπίληπτοι -σε διαφορετική περίπτωση θα υπέβαλλα την παραίτησή μου”.

Ο πρώην εισαγγελικός λειτουργός “αδειάζει” σαφέστατα τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ο οποίος είχε πει σε συνέντευξή του πως δεν έδινε εντολές για συγκεκριμένες υποθέσεις αλλά γενικές και κατευθυντήριες οδηγίες, υπονοώντας πώς ο πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ έπρεπε να διερευνήσει τη λίστα:

“Ήδη από τον Οκτώβρη του 2011 έλαβα εντολή (επισυνάπτεται) από τον κ. Βενιζέλο να διενεργήσει η υπηρεσία μου επείγοντα φορολογικό έλεγχο 750 προσώπων που περιλαμβάνονταν σε πίνακα της Γ.Γ.Π.Σ σχετικά με εξαγωγή ποσών στο εξωτερικό για το έτος 2009( ενώ αναμένονταν από τις Τράπεζες , σύμφωνα με πληροφόρηση του υπουργού, και τα στοιχεία για τα έτη 2010, 2011).

Ας σημειωθεί εν πρώτοις και εν παρόδω ότι ο κ. Βενιζέλος ισχυρίζεται δημόσια ότι ως υπουργός δεν έδινε ποτέ εντολές για χειρισμό συγκεκριμένων υποθέσεων, αλλά μόνο «γενικές και κατευθυντήριες οδηγίες”.