Λούλης: Με δυσκόλεψε ο ρόλος του Γιάνη Βαρουφάκη

Παγκόσμια πρεμιέρα έκανε το βράδυ του Σαββάτου η ταινία “Ενήλικοι στο Δωμάτιο” του Κώστα Γαβρά, η οποία είναι βασισμένη στο βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, το οποίο ασχολείται με την διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους ηγέτες το 2015.

Ο Χρήστος Λούλης, που ενσαρκώνει τον Γιάνη Βαρουφάκη στην ταινία, μίλησε στον ΑΝΤ1 για την εμπειρία του αυτή: “Αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερός που δούλεψα με τον Κώστα Γαβρά, που δούλεψα πάνω σε ένα τέτοιο θέμα, που είναι τόσο πρόσφατο, τόσο σημαδιακό στην σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας και αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερός που γίνεται δεκτό σε ένα τέτοιο φεστιβάλ (σ.σ. Βενετίας).

“Το σενάριο έχει γραφτεί με βάση το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη και σ’ ένα βαθμό με τη συνεργασία του ίδιου. Δηλαδή, απ’ ό,τι ξέρω, ο Κώστας Γαβράς με τον Γιάνη Βαρουφάκη είχαν επαφή όσο το σενάριο γραφόταν και μάλιστα όσο το βιβλίο γραφόταν. Οι δυο τους είχαν αποφασίσει να συνεργαστούν αρκετά νωρίς”.

Ερωτηθείς αν τον δυσκόλεψε ο ρόλος του πρώην υπουργού Οικονομικών, απάντησε: “Ναι. Ξέροντας πόσο σημαδιακή ήταν αυτή η περίοδος για μας όλους, ξέροντας επίσης και τις αντιδράσεις που θα έχει μια τέτοια ταινία είτε τις θετικές είτε τις αρνητικές, είχα και εγώ την αγωνία μου πρώτα απ’ όλα να είμαι καλός και να σηκώσω αυτό το βάρος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα απαλλαγούμε από την περιέργειά μας, για το τι συνέβη εκείνες τις μέρες πίσω από τις κλειστές πόρτες. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να μας οδηγεί, η περιέργεια. Αυτό με οδήγησε και μένα και πραγματικά η δυσκολία μου είναι να είμαι σε αυτή τη δουλειά γεμάτος περιέργεια”.

Για την συνεργασία του με τον κ. Γαβρά, απάντησε: “Ο Κώστας Γαβράς είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Πολύ γλυκός, υπέροχος σκηνοθέτης που δεν θεωρεί ότι κάνει κάτι σπουδαίο, δεν θεωρεί ότι είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, είναι ένας επαγγελματίας καλλιτέχνης, ερασιτέχνης, παιδί, γέρος, σοφός, όλα μαζί. Αυτό που μου μένει από τη συνεργασία μας είναι ότι στις δύσκολες στιγμές του γυρίσματος, κοιτάζαμε ο ένας τα μάτια του άλλου, σηκώναμε τους ώμους και λέγαμε ‘μέχρι εδώ ξέρουμε’. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε να πούμε, ούτε τι θα μας πουν όταν το δουν. Νιώθαμε και οι δύο την αδυναμία του ανθρώπου που μιλάει για κάτι που τον ξεπερνάει”.