Το Θέατρο Τέχνης γίνεται 80 ετών και αντιστέκεται στην “υπερπαραγωγικότητα”: Τι θα δούμε τη νέα σεζόν στις σκηνές του

Το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν συμπληρώνει φέτος 80 χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας και εκπαιδευτικής προσφοράς και υποδέχεται τη νέα σεζόν με έναν προγραμματισμό που επιχειρεί να αντισταθεί στην «υπερπαραγωγικότητα» επενδύοντας σε μεγάλες συμπράξεις, σε νέες παραγωγές που θα παιχτούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ΄όσο συνήθως, σε επαναλήψεις επιτυχημένων παραστάσεων, αλλά και στη δημιουργική ή αναβαθμιστική «ανακύκλωση» παραστάσεων που «ξαναδουλεύονται» από τους δημιουργούς τους.

“Η επέτειος αυτή, μας δίνει την ευκαιρία να αναρωτηθούμε πώς συνεχίζουμε στο κατώφλι μιας νέας, άγνωστης εποχής, αλλά και πώς η θεατρική διαδικασία μπορεί να είναι πλέον μια βιώσιμη διαδικασία ακριβώς γιατί «μοναδική αμοιβή είναι το μέλλον».

Η δημιουργική ανακύκλωση για την οποία τόσος λόγος γίνεται σήμερα, δεν είναι παρά η βάση της ίδιας της θεατρικής τέχνης. Όλες οι «ιστορίες» έχουν κατά κάποιο τρόπο ήδη ειπωθεί. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς τις ξαναγράφουμε ή πώς τις ξαναλέμε μέσα από το πρίσμα της εποχής μας, αλλά και τι νέες ιστορίες, τι νέα ζητήματα γεννιούνται σε έναν κόσμο που αλλάζει: οι συνέπειες της κλιματικής-ενεργειακής-γεωπολιτικής κρίσης, ο τρόπος με τον οποίο καθορίζει πλέον τη ζωή μας η τεχνολογία, η εξέλιξη των ηθών, η ανατροπή των έμφυλων στερεοτύπων, η διαφορετικότητα, η συμπερίληψη και τόσα άλλα ζητήματα που επιθυμούμε να προσεγγίσουμε μέσω νέων προγραμμάτων θεατρικής γραφής («Δραματουργία Τώρα») αλλά και παρουσίασης νέων θεατρικών κειμένων («Δεύτερο κουδούνι»)”, διαβάζουμε στο σημείωμα της καλλιτεχνικής διευθύντριας, Μαριάννας Κάλμπαρη.

Στο ρεπερτόριο κυριαρχούν μεγάλοι ξένοι (Σαίξπηρ, Ανούιγ, Καμύ, Φασμπίντερ) και Έλληνες συγγραφείς (Αριστοφάνης, Καμπανέλλης) αλλά και ενδιαφέροντα σύγχρονα (κυρίως) ελληνικά και ξένα έργα. Οι δύο βασικοί θεματικοί άξονες του ρεπερτορίου είναι : γυναίκες που συγκρούονται με τα εμπόδια που τους θέτει η εποχή τους (Αντιγόνη, Στέλλα, Ελευθερία στη Βρέμη, Photograph 51, Γεφύρι της Άρτας ) αλλά και το αποτύπωμα της εποχής μας στα ήθη (Παρεξήγηση, Αναζητώντας τον πατέρα, Υπερβολές, Τι να κάνουμε), ενώ η εαρινή περίοδος χαρακτηρίζεται εν γένει από πειραματικό χαρακτήρα.

Πολύ σημαντικοί σκηνοθέτες-σκηνοθέτιδες (αλφαβητικά: Θοδωρής Αμπαζής, Ιόλη Ανδρεάδη, Γιάννης Καλαβριανός, Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Μαστοράκης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννος Περλέγκας, Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννης Χουβαρδάς, Τάκης Τζαμαργιάς) συνεργάζονται αλλά κυρίως ξανα-συνεργάζονται με το Θέατρο Τέχνης που ισχυροποιεί τους δεσμούς του με έναν όλο και πιο σταθερό πυρήνα συνεργατών.

Ακόμα, σε σχέση με τη βιωσιμότητα, πέρα από την -αναπόφευκτη- εδώ και χρόνια δημιουργική ανακύκλωση σκηνικών και κοστουμιών, το Θέατρο Τέχνης καταργεί από φέτος την εκτύπωση έντυπου υλικού, επιθυμώντας να επενδύσει περισσότερο στα ψηφιακά μέσα. Παράλληλα, αναζητάμε και προγραμματίζουμε τρόπους που θα μας επιτρέψουν να αναβαθμίσουμε ενεργειακά τις σκηνές μας.

Τέλος, επιθυμούμε μια ουσιαστική επικοινωνία με τους φίλους του Θεάτρου Τέχνης, καθιστώντας το θέατρο χώρο όπου το κοινό μπορεί να έχει μια πιο «βιωματική» θεατρική εμπειρία μέσα από συμμετοχή σε ανοιχτές πρόβες, εργαστήρια, συναντήσεις, συζητήσεις με τους δημιουργούς κτλ.

Μάλιστα σε αυτό το πλαίσιο ανακοινώνουμε ότι θα προχωρήσουμε στην (επαν)ίδρυση του «Σωματείου Φίλων Θεάτρου Τέχνης».

ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ 2022-23
Από ένα αναρχικό καλοκαίρι μέχρι την Αντιγόνη της Μαρίας Πρωτόπαππα

Ξεκίνημα με το «Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι/ Βαρκελώνη ’36» της Ομάδας ΜΑΤAROA που σκηνοθετεί ο Ακύλλας Καραζήσης μέχρι τις 23 Οκτωβρίου. Μετά από την επιτυχημένη πορεία της την περασμένη άνοιξη, η παράσταση των RMS MATAROA επιστρέφει στη σκηνή της Φρυνίχου για έξι μόνο παραστάσεις και παρουσιάζεται σε δύο εκδοχές, μια μικρής και μία μακράς διάρκειας, αποδεικνύοντας ότι τόσο ο δραματικός χρόνος όσο και τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας αποτελούν ένα πεδίο που μας καλεί να το επαναπροσδιορίζουμε συνεχώς.

Συνέχεια με τις “Παστρικιές” της Μαριάννας Κάλμπαρη (από τις 13 έως 21 Οκτωβρίου για 4 μόνο παραστάσεις). H παράσταση με άξονα την ιστορία δύο γυναικών προσφύγων από την Μικρά Ασία, συνδυάζει πρωτότυπα κείμενα, μουσική, τραγούδια, με αποσπάσματα από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου καθώς και ιστορικά στοιχεία, μαρτυρίες, παραδοσιακά ακούσματα, προκειμένου να φωτίσει τo έπος της μετεγκατάστασης των νεαρών γυναικών που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του προσφυγικού ρεύματος του ‘22, αλλά και το ευρύτερο πλαίσιο της αιώνιας τραγωδίας της βίας, της ξενοφοβίας, της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι -πάντα πιο ευάλωτες- γυναίκες πρόσφυγες: από τις ικέτιδες Δαναΐδες του αρχαίου μύθου μέχρι τις πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο σήμερα.

Στις 31 Οκτωβρίου τη σκυτάλη παίρνει του «ARTAUD TRILOGY» της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Οι συγγραφείς Ιόλη Ανδρεάδη και Άρης Ασπρούλης μετά τη μεγάλη επιτυχία και τις εξαιρετικές κριτικές που απέσπασε η παράσταση«Κόκκαλο» στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης την περασμένη άνοιξη, παρουσιάζουν στον ίδιο χώρο και σε ενιαία ροή και τα τρία θεατρικά έργα που έχουν γράψει με αφορμή τη ζωή και το έργο του σπουδαιότερου και επιδραστικότερου διανοητή και καλλιτέχνη του θεάτρου στον 20ο αιώνα Αντονέν Αρτώ, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Η κάθε βραδιά ξεκινάει με το έργο «Αρτώ/Βαν Γκογκ», γραμμένο και ανεβασμένο για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2015, συνεχίζεται με την «Οικογένεια Τσέντσι», γραμμένη και ανεβασμένη για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2015, και ολοκληρώνεται με το «Κόκκαλο». Ο θεατής μπορεί να παρακολουθήσει την κάθε παράσταση ξεχωριστά, είτε να βιώσει μια ενιαία δραματουργική εμπειρία θέασης παρακολουθώντας και τις τρεις παραστάσεις το ίδιο βράδυ.

Σημειώστε πως αποκλειστικά για να ερμηνεύσει τον μονόλογο «Αρτώ/Βαν Γκόγκ» έρχεται στην Αθήνα από την Νέα Υόρκη ο εξαιρετικός ηθοποιός του Μπρόντγουεϊ Gene Gillette, γνωστός από τη συμμετοχή του στην παράσταση του Aaron Sorkin «To Kill A Mockingbird» που ανέβηκε μεταξύ άλλων και στο Madison Square Garden και θεωρείται «το πιο επιτυχημένο αμερικανικό έργο στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ» σύμφωνα με το «60 Minutes», τις παγκοσμίως γνωστές παραστάσεις The Curious Incident of the Dog in the Night-Time (Broadway, National Theatre) και War Horse (Broadway), αλλά και από τις εμφανίσεις του στις δημοφιλείς σειρές Law & Order, The Blacklist, Punisher, Madam Secretary, Instinct κ.ά.

Η Μαρία Πρωτόπαππα επιστρέφει στο Υπόγειο με μία νέα εκδοχή της «Αντιγόνης» του Ζαν Ανούιγ. Μετά το πρώτο ανέβασμα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης που αγαπήθηκε από κοινό και κριτική, η Μαρία Πρωτόπαππα προχωρά σε μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόκληση, προσεγγίζοντας σκηνοθετικά και ερμηνευτικά εκ νέου την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, με στόχο να εξελίξει ακόμα περισσότερο την αρχική ματιά της. Αναλαμβάνοντας αυτή τη φορά να αρθρώσει η ίδια το μεγαλύτερο μέρος των λόγων της Αντιγόνης, η σκηνοθέτις επιχειρεί ένα σχόλιο ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο της ύπαρξης της ηρωίδας. Υπάρχει η Αντιγόνη και κατά πόσο είναι αληθινή η επιθυμία-ανάγκη που τη γεννά; (Ερμηνεύουν ο Χρήστος Στέργιογλου, ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Δημήτρης Μαμιός, ο Δημήτρης Μαργαρίτης, η Μαρία Πρωτόπαππα, στο πρόσωπο της οποίας ταυτίζεται ο ρόλος της σκηνοθέτιδας με το ρόλο της Αντιγόνης, τον οποίο μοιράζεται επί σκηνής με την πρωτοεμφανιζόμενη Ηλέκτρα Μπαρούτα).

Στο πλαίσιο του έτους Καμπανέλλη, το Θέατρο Τέχνης, που υπήρξε η πρώτη «στέγη» του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, συμπράττει με το Εθνικό Θέατρο προκειμένου να τιμήσουν από κοινού τη μνήμη του, με ένα εκ νέου ανέβασμα της “Στέλλας με τα κόκκινα γάντια”, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα. Η πρώτη εκδοχή της παράστασης, λόγω πανδημίας δεν συνάντησε ποτέ ζωντανά το κοινό. Παρουσιάστηκε το 2020 από το Εθνικό Θέατρο διαδικτυακά και για μια μόνο φορά. Φέτος, ο σκηνοθέτης επιχειρεί με μικρή αλλαγή στη διανομή, μια νέα προσέγγιση της παράστασης ειδικά για τη σκηνή της Φρυνίχου.

Το εξαιρετικό θρίλερ Μοτέλ που έγραψε και σκηνοθέτησε για το Θέατρο Τέχνης ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, έρχεται με ανανεωμένη διανομή για δεύτερο χρόνο στη σκηνή της Φρυνίχου, μετά την πολύ επιτυχημένη πρώτη παρουσίαση του την άνοιξη της περσινής σεζόν. Κάπου μακριά, στη μαύρη ερημιά υπάρχει ένα φτηνό μοτέλ. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σ’ αυτό, κάποιοι πεθαίνουν, και κάποιοι είναι απλώς περαστικοί. Γύρω του ένα πυκνό δάσος, μια σκοτεινή λίμνη και μια μικρή πόλη, γεμάτη μυστικά. Οι κάτοικοι ζουν μια απλή ζωή, κι έχουν μεταξύ τους μια άρρητη συμφωνία: κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά που όλοι ξέρουν. Όμως χρειάζεται μόνο ένα μικρό σπρώξιμο για να διαλυθεί μια ολόκληρη κοινωνία. Μια νέα γυναίκα δολοφονείται στο δωμάτιο νούμερο πέντε και γίνεται η πέτρα που ταράζει τα νερά της λίμνης και φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες θαμμένες πολύ βαθιά. Από αυτές που κρύβουμε κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς. MOTEΛ

Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το πολυβραβευμένο έργο της Anna Ziegler, “PHOTOGRAPH 51″, μετά τη θριαμβευτική του πορεία στο West End του Λονδίνου (βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου για την Νικόλ Κίντμαν) έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα να μας αφηγηθεί την αληθινή ιστορία της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, της ερευνήτριας που τον Μάιο του 1952 κατάφερε πρώτη να αποτυπώσει σε μία φωτογραφία το ανθρώπινο DNA, ανοίγοντας το δρόμο στις εντυπωσιακές ιατρικές ανακαλύψεις, φάρμακα, θεραπείες και εμβόλια που έχουν γίνει σήμερα κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Όλοι οι συνεργάτες της Ρόζαλιντ έγιναν διάσημοι, πήραν Νόμπελ, αποτελούν σήμερα σημεία αναφοράς στην επιστημονική έρευνα. Η Ρόζαλιντ όμως όχι. Ίσως γιατί δεν πρόλαβε. Ίσως επειδή ήταν γυναίκα.

Ένα έντονα πολιτικό μα και ταυτόχρονα ιδιαίτερα ευαίσθητο έργο γύρω από την κοινωνική ευθύνη της σύγχρονης επιστήμης, γύρω από τον αγώνα μιας γυναίκας να βρει ισότιμη θέση σε μια ανδροκρατούμενη κοινότητα, γύρω από την αφοσίωση του επιστήμονα σε ένα ευρύτερο όραμα που μπορεί να δικαιολογήσει ακόμα και την αυτοθυσία του προς χάριν της κοινής προόδου, και εν τέλει γύρω από την αυθεντικότητα του χαρακτήρα και την αναζήτηση του νοήματος στη δημιουργία και στην προσφορά. Ένα ιστορικό πρόσωπο και μια αληθινή ιστορία προς σκέψη, ανάλυση και περαιτέρω συζήτηση.

Παίζουν (αλφαβητικά): Λένα Δροσάκη, Δημήτρης Μαγγίνας, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Φουρλής

Δεύτερη περίοδος (Ιανουάριος- Απρίλιος) με Νίκο Μαστοράκη και Γιάννη Χουβαρδά

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν συμπράττει για πρώτη φορά με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης με αφορμή την παραγωγή του «Ελευθερία στη Βρέμη» του Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ που προτού ανέβει στο Υπόγειο στις 25 Ιανουαρίου, κάνει πρεμιέρα στις 30 Νοεμβρίου στα Χανιά. Πρόκειται για το δέκατο έκτο θεατρικό έργο του συγγραφέα, ηθοποιού, κινηματογραφικού και θεατρικού σκηνοθέτη, Ράινερ Βέρνερ Φάσμπιντερ. Η ηρωΐδα του έργου, Γκεέσε Γκότφριντ, είναι μια γυναίκα που ζει εξαρτημένη από τον πατέρα, τον σύζυγο, τον αδελφό και όποιον άλλο άντρα υπάρχει στη ζωή της. Στην προσπάθειά της να κερδίσει την ελευθερία της έρχεται σε σύγκρουση με όλο της το περιβάλλον, άντρες και γυναίκες και όταν συναντά εμπόδια και αισθάνεται ότι απειλείται, αμύνεται καταφεύγοντας σε ακραίες λύσεις, πέρα και έξω από κάθε λογική. (Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας/Διασκευή, Σκηνοθεσία, Σκηνικά-Κοστούμια, Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης/Παίζουν (αλφαβητικά): Μαριάννα Δημητρίου, Άγης Εμμανουήλ, Διαμαντής Καραναστάσης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Καίτη Μανωλιδάκη, Γιωργής Τσαμπουράκης, Χάρης Τσιτσάκης).

O Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης και σκηνοθετεί την “Παρεξήγηση” του Αλμπέρ Καμύ από τις 3 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για ένα έργο-μελέτη πάνω στη σύγκρουση του ανθρώπου με το μοιραίο και τις τραγικές συνέπειες ενός αθώου λάθους στην επικοινωνία: την εμβληματική και ελάχιστα παιγμένη στην Ελλάδα «Παρεξήγηση» του νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ. Ένας γιος επιστρέφει μετά από 20 χρόνια οικειοθελούς εξορίας στην Αφρική στην πατρίδα του, κάπου στην κεντρική Ευρώπη, για να βρει ξανά τη μητέρα και την αδερφή του. Συνοδεύεται από την νεαρή γυναίκα του, αλλά επιμένει να εμφανιστεί μόνος του και να μην ανακοινώσει εξαρχής την πραγματική του ταυτότητα. Απόφαση μοιραία, γιατί οι δύο γυναίκες, που διατηρούν ένα μοναχικό πανδοχείο, δολοφονούν και ληστεύουν τους πελάτες τους προσπαθώντας να επιβιώσουν και θρέφοντας την ελπίδα να φύγουν μια μέρα σε έναν μακρινό τόπο με “ήλιο και θάλασσα”. (Παίζουν(αλφαβητικά): Μαριάννα Κάλμπαρη, Φλομαρία Παπαδάκη, Πηνελόπη Τσιλίκα, Αναστάσης Ροϊλός, Blaine L. Reininger)

Εαρινή περίοδος (Απρίλιος- Μάιος) με Πατέρα, Υπερβολές και Καμπάνες τα Μεσάνυχτα

Ο Θοδωρής Αμπαζής σκηνοθετεί το έργο της Έλσας Ανδριανού, “Αναζητώντας τον Πατέρα”. Το κείμενο παίζει με τις μακρινές αναμνήσεις της δραματουργικής παράδοσης που εκκινώντας από την Ορέστεια, περνά από τον στριντμπεργκικό Πατέρα και περιλαμβάνει μια πληθώρα θεατρικών μεταγραφών. Στην παράσταση, η πολυσημία της σκηνικής αφήγησης διαρθρώνεται από την οργανική συνομιλία της κυρίαρχης μουσικής με το λόγο και την κίνηση -οικείο πεδίο της έρευνας του Θοδωρή Αμπαζή και της ομάδας. Ένας άντρας, η γυναίκα του, η αδελφή της, ό,τι υπήρξαν άλλοτε καθένας και μαζί, η αναγκαστική συνύπαρξη, το τραυματικό παρελθόν, η ματαίωση, η συντηρητικοποίηση, ο ολοκληρωτικός πόλεμος, όλα εκβάλλουν στην ερημία της νεώτερης γενιάς που καλείται να διαχειριστεί μιαν άχαρη κληρονομιά· ένα νέο κορίτσι παγερά αδιάφορο για τον πόθο της ζωής που πάσχει από έλλειψη θράσους, ένα νέο αγόρι που εισχωρώντας σ’ αυτόν κόσμο διαθέτει θράσος περισσό, ενώ μιλά παράξενα, σχεδόν “σοφός” ερήμην. Μια κωμικοτραγική ιστορία που εκτυλίσσεται εντός της “οικογενειακής εστίας” -κάποτε πεδίον δόξης λαμπρόν προσωπικών, έμφυλων, γενεακών και πάντοτε πολιτικών συγκρούσεων, άδειο κέλυφος τώρα, όπου αντηχούν άσφαιρα πυρά σε μια φρενήρη αποδόμηση παλαιών στερεοτύπων που αντισταθμίζεται αμήχανα από την πρόχειρη εγκαθίδρυση νέων. (Παίζουν (αλφαβητικά) : Γιώργος Ζυγούρης, Νέστωρ Κοψιδάς, Δανάη Σαριδάκη, κ. ά.)

Ακολουθούν οι «ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ» σε κείμενα-σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, της Μαριάννας Κάλμπαρη και του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Υπό τη θεματική «Βία παντού», συγγραφείς που έχουν επίσης την ιδιότητα του/της σκηνοθέτη/τιδας αλλά και του/της ηθοποιού εργάζονται και συν-εργάζονται την περίοδο 2021-23 πάνω στην συγγραφή́ και την παρουσίαση νεοελληνικών κειμένων που μιλούν για τη φανερή και κρυμμένη βία που υπάρχει παντού γύρω μας. Η αρχή έγινε με το “Cry” της Λένας Κιτσοπούλου (πρώτη παρουσίαση Ιανουάριος 2022) και το “Motel” του Βασίλη Μαυρογεωργίου (πρεμιέρα 1η Απριλίου 2022). Το έργο «Υπερβολές» (προσωρινός τίτλος) επιθυμεί να οδηγήσει αυτό το μοντέλο συνεργασίας και δημιουργίας ένα βήμα παραπέρα, συνενώνοντας τρεις συγγραφείς-σκηνοθέτες που συμμετέχουν επιπλέον στο πρόγραμμα «Δραματουργία τώρα» και καλούνται τώρα να συνεργαστούν γράφοντας και να σκηνοθετώντας τρία μονόπρακτα πάνω στη θεματική της βίας που θα παρουσιαστούν σε ενιαία παράσταση. Στόχος είναι να γεννηθούν κείμενα που αντανακλούν τους σύγχρονους προβληματισμούς της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας κοινωνίας μέσα από μια διαφορετική “συν-εργατική”προσέγγιση και διαδικασία που συσπειρώνει μια ομάδα καλλιτεχνών στο Θέατρο Τέχνης.

Η ομάδα RMS MATAROA επιστρέφει την άνοιξη στο Θέατρο Τέχνης για την πρώτη της αναμέτρηση με τον ποιητικό λόγο του Σαίξπηρ, επιχειρώντας με το έργο “Καμπάνες τα Μεσάνυχτα” να ανακαλύψει έναν νέο λειτουργικό τρόπο σκηνικής προσέγγισης του σαιξπηρικού κόσμου και των παραδοξοτήτων του. Ακολουθώντας την πορεία των εμφανίσεων του Φάλσταφ, ενός από τους πιο αγαπημένους θεατρικούς χαρακτήρες των σαιξπηρικών έργων, αναζητάμε να κατανοήσουμε την πορεία ενός ανθρώπου μέσα από τα ψυχικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, που τον κάνουν ταυτόχρονα ευχάριστο και απεχθή, ρήτορα και φαφλατά, κακότροπο και ευσυγκίνητο. Σαν ένας μίτος που διαπερνά αυτά τα τέσσερα θεατρικά έργα, ο Φάλσταφ μας οδηγεί στον λαβύρινθο της αγγλικής ιστορίας, αναδεικνύοντας ζητήματα όπως, ο ζόφος της Ιστορίας, η πάλη για Εξουσία, η προδοσία, η εκδίκηση κι η γυναικεία χειραφέτηση. Μέσα από τον παιγνιώδη χαρακτήρα της Φάρσας, θα επιχειρήσουμε να συνθέσουμε ένα σύγχρονο σκηνικό συμβάν, απαλλαγμένο από φοβίες και δογματισμούς.
Την ομάδα RMS MATAROA αποτελούν οι: Μάνος Βαβαδάκης, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος

Πόσο ελεύθεροι και ελεύθερες είμαστε να ορίζουμε τη μοίρα και την ταυτότητά μας; Τι μπορούμε να αντιτάξουμε ως βίωμα και ως τρόπο ζωής στη σημερινή αναδίπλωση των αξιών, στην όλο και μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της δυτικής κοινωνίας; Με τέτοια ερωτήματα προσεγγίζεται το εμβληματικό Τι να κάνουμε; (1863) του Ρώσου φιλοσόφου Νικολάι Τσερνισέφκσι που εξερευνά τη διλημματική φύση του έρωτα συνδέοντάς την με την ευρύτερη ηθική στάση του καθενός και τις επιλογές του στο κοινωνικό πεδίο και στην οικογένεια.

Η παράσταση που σκηνοθετεί η Έλλη Παπακωνσταντίνου σε δραματουργία της ίδιας και της Δήμητρας Κονδυλάκη αντλεί έμπνευση και υλικό από το μυθιστόρημα του Τσερνισέφσκι για να συνομιλήσει με τον σημερινό θεατή και να αμφισβητήσει τα σημερινά κοινωνικά «αδιέξοδα», που εξακολουθούν να βασίζονται σε διαχρονικά, πατριαρχικά στερεότυπα. Με έμφαση στη χρήση real time video που αποτελεί και το κύριο μέσο αφήγησης, χρησιμοποιείται πότε θεατρική γλώσσα και πότε κινηματογραφική: οι τέσσερις ηθοποιοί «γυρίζουν» επιλεγμένες σκηνές με την τελική εικόνα να συνθέτει κινηματογραφικά στιγμιότυπα «εποχής» με ζωντανό λόγο. Επιχειρώντας να αιχμαλωτίσει την ερωτική, υπαρξιακή και πολιτική διάσταση που διασταυρώνονται σε μια δύσκολη πορεία γυναικείας χειραφέτησης, το σκηνικό έργο διατυπώνει ένα σημερινό «τι να κάνουμε;», ποιοι και ποιες είμαστε, ποιοι και ποιες θέλουμε να είμαστε, μέσα από μια προσωπική και βιωματική οπτική.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Μετά την επιτυχημένη συνεργασία της περσινής χρονιάς, ο Θοδωρής Βουτσικάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου επιστρέφουν με μια νέα μουσική παράσταση που μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα των παλιών μπουάτ με τραγούδια που μαγεύουν και συγκινούν.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ