ΟΣΚΑΡ, ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑΣ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΤΥΣΑΝ ΑΙΜΑ

Όταν ο Ντάστιν Χόφμαν έκανε τα γυρίσματα του Rain Man προσπαθούσε να μπει στο πετσί του ρόλου, μελετώντας από πολύ κοντά ανθρώπους που αντιμετωπίζουν νοητικά προβλήματα από ασθένειες σαν τον αυτισμό. Η διαδικασία τον είχε καταβάλλει, καθώς θεώρησε ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί αλλιώς στις απαιτήσεις. Σε μια συνάντησή του με τον Σερ Λόρενς Ολίβιε, διηγήθηκε το τι τραβάει για να μπορέσει να μιμηθεί ρεαλιστικά έναν αυτιστικό και ο παλαιάς κοπής ηθοποιός του απάντησε το μνημειώδες «My poor boy. Why don’t you try acting?» (Καημένο μου παιδί. Γιατί δεν δοκιμάζεις να υποδυθείς;).

Ο Χόφμαν πήρε το δεύτερο Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου στην καριέρα του για την ταινία αυτή, μετά το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» και ήταν ένας από τους τυχερούς σταρ, που η Ακαδημία αναγνώρισε το ταλέντο, προτού μπει στον ασύλληπτο κόπο μιας πολύ δύσκολης ερμηνείας. Άλλοι όμως χρειάστηκε πραγματικά να λιώσουν για να κερδίσουν το χρυσό αγαλματάκι ή να περιμένουν το τέλος του βίου τους για να μπορέσουν να βγάλουν τον ευχαριστήριο λόγο ανεβαίνοντας στο κόκκινο χαλί. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ηθοποιού που έχει δρέψει δάφνες με τις ερμηνείες του αλλά η Ακαδημία Κινηματογράφου, του έχει γυρίσει μέχρι τώρα την πλάτη είναι βέβαια ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, για τον οποίον όλοι ήλπιζαν ότι θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της φετινής βραδιάς, όπως και έγινε. Στην «Επιστροφή» παίζει έναν κυριολεκτικά νεκρανεστημένο που έχει φτύσει αίμα για να μπορέσει να πάρει εκδίκηση και δεν υπάρχει ψυχική και σωματική διαδικασία από την οποία δεν περνάει.

Αν δεν το έπαιρνε για τον συγκλονιστικό του ρόλο στην ταινία του Ινιαριτου, τότε μάλλον θα θύμιζε τον Χένρι Φόντα που είχε δώσει τα ρέστα του στα «Σταφύλια της Οργής» το 1940 πήρε το Όσκαρ για το σύνολο της καριέρας του  τέσσερις δεκαετίες αργότερα ενώ πήρε ένα ακόμα 1981 για την «Χρυσή Λίμνη». Ήταν βέβαια μια μικρή παρηγοριά για έναν εξαιρετικό ηθοποιό που είδε την ζωή του να περνάει χωρίς την ύψιστη τιμή. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ήταν τόσο άρρωστος που δεν κατάφερε να πάει στην τελετή. Τα ίδια βάσανα είχε και ο Τζον Γουέϊν που για δεκαετίες ολόκληρες ήταν ο απόλυτος σταρ σε εμπορικό επίπεδο. Τελικά πήρε ένα όσκαρ το 1969, 17 χρόνια μετά την πρώτη του υποψηφιότητα.

Άλλο ένα «θύμα» ήταν ένας από τους πρώτους μαύρους σταρ, ο Σίντνεϊ Πουατιέ που κέρδισε εν τέλει το Όσκαρ για την ταινία «Lilies of the field», όπου έχει χάσει εντελώς το σεξ απίλ του και στο φιλμ βοηθά ως μάστορας μια Γερμανίδα καλόγρια να χτίσει μια εκκλησία στην Αριζόνα. Η βράβευσή του είναι και ένα παράδειγμα για το πως μια εποχή αντιμετωπίζει διάφορα ζητήματα, ιδιαίτερα το θέμα του ρατσισμού που φαίνεται να έχει ξαναγίνει της μόδας στα Όσκαρ, όπως βλέπουμε και από την φετινή διοργάνωση. Άλλος ένας μαύρος ηθοποιός, ο Ντένζελ Γουάσινγκτον που θα έπρεπε να έχει πάρει το όσκαρ για το «Malcom X» το 1992 έπρεπε να περάσει σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία για να βραβευτεί για έναν πολύ κατώτερο ρόλο το 2001. Στις γυναίκες, το αντίστοιχο παράδειγμα είναι η Κέιτ Γουϊνσλετ που δεν χρειάστηκε να περιμένει τόσα χρόνια αλλά έβλεπε τις υποψηφιότητες να περνούν η μία πίσω από την άλλη χωρίς να γράφει ο φάκελος το όνομά της. Πήρε το αγαλματάκι για το «Reader».

Εκτός από την υπομονή χρειάζεται και αυτοθυσία. Ο Αλ Πατσίνο είχε σκίσει σε ρόλους όπως ο Νονός και το Σέρπικο. Χρειάστηκε όμως να υποδυθεί έναν τυφλό τέως στρατιωτικό στο «Άρωμα Γυναίκας» που γίνεται ο καθοδηγητής ενός νέου παιδιού. Κέρδισε το Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου. Η αναπηρία – σωματική η διανοητική – είναι κάτι που συγκινεί τα μέλη της Ακαδημίας και ενώ είχαν «κλείσει» τα μάτια σε πολύ καλύτερες εμφανίσεις του ηθοποιού, τον αντάμειψαν ως τυφλό.

O Eντι  Ρεντμέην που έπαιξε πειστικότητα με καθηλωμένο στο καροτσάκι διάσημο αστροφυσικό Στίβεν Χόκινγκ, καθήλωσε και την Ακαδημία που έδωσε στον νεαρό ηθοποιό την μεγαλύτερη βράβευση στον κόσμο του θεάματος.  Ο  επιστήμονας  παραδέχθηκε ότι έκλαιγε από συγκίνηση όταν είδε τον Ρεντμεϊν να παίζει στην μεγάλη οθόνη, ολόκληρη την ζωή του με τέτοια πειστικότητα. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός πάντως δεν το έβαλε κάτω από την κούραση και την δοκιμασία που χρειάστηκε να περάσει. Γλυκάθηκε από την δόξα και τώρα εντυπωσίασε ξανά για το «Κορίτσι από την Δανία», όπου ακόμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έχουν σχεδόν αλλάξει για να δείχνει πιο θηλυπρεπής. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει φέτος.

Ο Ρεντμεϊν πάντως φαίνεται ότι θα ακολουθήσει τα χνάρια της Μέριλ Στριπ, που είναι η κερδισμένη όλων των βραβεύσεων με συμμετοχές ρεκόρ και τρία Όσκαρ στο ενεργητικό της, παίζοντας στα ίσα την Κάθριν Χεπμπουρν και τον Νίκολσον. Άλλες γυναίκες δεν ήταν τόσο τυχερές όσο η Μέριλ. Η Σαρλίζ Θερόν στο «Monster» έχασε κυριολεκτικά και μεταφορικά την θηλυκότητά της παίζοντας μια γυναίκα – τέρας αλλά τα κατάφερε στο τέλος να φορέσει την σέξι τουαλέτα της και να σκίσει στην τελετή απονομής. Η Νικόλ Κίντμαν στις «Ώρες» δεν θυμίζει σε τίποτα την Αυστραλή σεξοβόμβα αλλά γίνεται το πιο πιστό αντίγραφο της Βιρτζίνια Γουλφ, με πρόσωπο αγνώριστο. Για να μην μιλήσουμε για τον Μάθιου Μακόναχι που έπαιξε τον φορέα του Ειτζ χάνοντας απίστευτο βάρος για να είναι πειστικός στο Dallas Buyers Club. Να όμως που έφυγε με το χρυσό αγαλματίδιο ανά χείρας από τα βραβεία.

Μιλώντας πάντα γι’ αυτούς που χρειάστηκε να λιώσουν πολλά σκόκινγκ για να δουν τον εαυτό τους στο βάθρο, δύο σκηνοθέτες έχουν τραβήξει τα πάνδεινα για να μπορέσουν να αναγνωριστούν. Ο ένας ήταν ο Ρομάν Πολάνσκι που έγινε γνωστός από το «Μωρό της Ρόζμαρι» το 1968 και το πήρε μετά από δεκαετίες για τον «Πιανίστα» αλλά βέβαια και ο Μάρτιν Σκορσέζε που μεσουρανούσε εμπορικά και σκηνοθετικά από την δεκαετία του ’80 και το κέρδισε το 2007…