ΤΑ ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΠΟΤΕ ΑΗΔΙΑ

Το Πρώτο Λύκειο Αθηνών στεγάζεται στο νεοκλασικό τη Ηπίτου, στην Πλάκα. Περνώντας τη μεγάλη κεντρική του είσοδο, αισθάνεσαι ότι μπαίνεις σε παλιό αρχοντικό.

Τα γέλια των παιδιών, το τρέξιμο στις σκάλες, το κουδούνι του διαλείμματος, οι φάτσες των καθηγητών που αχνοφαίνονται πίσω από τα γραφεία τους, τα “γραμμένα” θρανία και η πρωινή μυρωδιά της τυρόπιτας, σε κάνουν να καταλάβεις πως βρίσκεσαι μέσα σε σχολικό κτίριο.

Είμαι έφηβος, σχεδόν δεν ξυρίζομαι ακόμα. Στέκομαι στο μικρό, κεντρικό προαύλιο. Ένα υποτυπώδες γήπεδο μπάσκετ που σουτάρεις τρίποντο από τη μια μπασκέτα στην άλλη, ένα παλιό στέγαστρο στη μια πλευρά της αυλής, μια μικροσκοπική εξέδρα για τις ανακοινώσεις του διευθυντή, μια καταπακτή που οδηγεί σε ημιυπόγεια τάξη, ένα γέρικο δέντρο που χαρίζει χρόνια τη σκιά του στους πιτσιρικάδες που βρίσκουν στέγη στις ρίζες του κι ένας τοίχος – χώρισμα απ’ το γειτονικό ιδιωτικό της Χιλ. Ο ήλιος σκάει στα τζάμια που βλέπουν στην αυλή και προσγειώνεται στα μούτρα μας.

Το νεοκλασικό της Ηπίτου απ’ έξω:

Στέκομαι αμήχανος σε μια γωνιά με την πλάτη στον τοίχο. Γύρω μας κορίτσια με σπυριά στο πρόσωπο, σπυριά σε ελαφρώς καλύτερη κατάσταση απ’ τα δικά μου, αλλά και αγόρια που ψάχνουν το στιλιστικό τους δρόμο μέσα στο πολύχρωμο χάος των 90s. Οι μισοί με flight, οι άλλοι μισοί με φαρδιά ή φόρμες.

Εγώ με Nike πάνω κάτω και γυαλιά. Στα αυτιά μας οι ψείρες του walkman παίζουν τις μουσικές που όρισαν το τότε και το τώρα μας. Μια ψείρα εγώ, μια ψείρα ο κολλητός. Κασέτες με Rage Against The Machine, Radiohead, Slayer, Portishead, Τρύπες, όλα εναλλάξ. Το 1997, είμαι στην απαρχή της αμφισβήτησης των πάντων και αρπάζω οσμές και γεύσεις σαν σπόγγος.

Μες στις κασέτες μου μπερδεύεται ο Βρομύλος. Είναι η πρώτη επαφή. Φάρσες, καφρίλα και ένοχη απόλαυση. Το Πάσχα της ίδια χρονιάς με βρίσκει στο χωριό. Το Βουκολικό παίζει σε μια κασέτα ξαδέρφου μου και κολλάει γάντι με την συγκυρία του τόπου. Χελιδόνι Ηλείας και το “30 χρόνια επιτυχίες” προσγειώνεται στην πραγματικότητα μου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, την ίδια χρονιά που βγήκε “ο δίσκος που διαφημίζετε”. Τα ΗΜΙΖ με κάνουν να γελάω τις ώρες που δεν ακούω τα άλλα, τα “σοβαρά”.

Κι ύστερα, ήρθαν τα καλοκαίρια και οι ατελείωτες ώρες ακρόασης στον Ατλαντίς FM, με το δάχτυλο στο record να προσπαθεί να γράψει ανάμεσα στις διαφημίσεις. Οι χιπ χιπ εκπομπές, “σφήνα” στις ροκ ώρες και η “Πτώση”. Από τις μεγαλύτερες ανατριχίλες.

“Και χαζεύοντας το batman

το coyot και το ten-ten

διαπιστώνω πως δεν είμαι

με τους δε ούτε με τους μεν”

Οι Active Member ζουν για τα καλά στο δωμάτιο μου και μέσα μου, αλλά τα Ημισκούμπρια με κρατούν δεμένο με την αθωότητα που νοιώθω να με αφήνει αργά και βασανιστικά.

Μεταλάδες, χιπχοπάδες, πανκιά, κνίτες και “φρικιά” εν τη γενέσει τους, ρεϊβάδες και σκυλάδες, ακούγαμε όλοι Ημισκούμπρια. Ήταν η “κόλλα” μας, η συνεκτική μαγιά, το κοινό CD της πενθήμερης. Το κοινό μας soundtrack όταν δεν έπαιζαν κατά τόπους σε φορητά hi fi, Σπαθιά, Prodigy ή Σφακιανάκης, τον καιρό που δεν είχε ανακαλύψει ακόμα το Τρίτο Ράιχ. Τα Ημισκούμπρια ήταν η ενωτική απόλαυση γιατί γελούσαμε όλοι μαζί τους. Δεν γελούσαμε υποτιμητικά, κι ας τους λέγαμε “χαβαλέδες”. Γελούσαμε με την καρδιά μας. Και ξέρεις, είναι πολύ σπάνιο να γελάς με την καρδιά σου με έναν στίχο.

Τα Ημισκούμπρια ήταν διαφορετικά γιατί το έκαναν με τον δικό τους τρόπο και δεν άνοιξαν ποτέ κόντρες για τις κόντρες σαν τους ΖΝ και ποτέ δεν αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγγνώμη για κάποιο φάλτσο “σφύριγμα” τους.

Η σάτιρα στο χιπ χοπ δεν εκφράστηκε ποτέ ξανά στην Ελλάδα με τέτοιον τρόπο και πολύ δύσκολα θα εκφραστεί. Τα ΗΜΙΖ έκαναν χιούμορ χωρίς χτυπήματα κάτω από τη μέση και πάντρευαν τον Μοντιλιάνι με τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Σαντορίνη με τον Αρθούρο Πεντραγκόν.

Σταδιακά κατάλαβα πως η παρέα του Μεντζέλου, του Πρύτανη και του Μιθριδάτη δεν πάει πακέτο με καμία κλίκα (και ας υιοθέτησε το LA KliKARiA ακριβώς για να σαρκάσει και να σαρκαστεί), με κανέναν ελιτισμό, με καμιά “φαμίλια”, μιας και αποδόμησε τα στερεότυπα και δούλεψε μακριά από κομπλεξισμούς και μεγαλομανίες.

Τα Ημισκούμπρια μπήκαν στα αυτιά μου σε εκείνο το προαύλιο του Πρώτου Πειραματικού στα άγουρα χρόνια της αθωότητας και μου γυρνάν αυτή την αθωότητα στο σπίτι, κάθε στιγμή που μου λείπει, όποτε ψάχνω να τη βρω.

Ξέρεις, ο “Κύρης του Σπιτιού” είναι καλός κατά βάθος και μου θυμίζει τον κουτσό “καντινιέρη” που όλο γαύγιζε μα δεν έπαιρνε λεφτά από εκείνους που δεν είχαν να τον πληρώσουν. Κι όποτε του ρίχναμε την μπάλα του μπάσκετ μέσα στo κυλικείο του, έκανε πως μας κυνηγούσε κουτσαίνοντας κι ύστερα γελούσε όσο εμείς δήθεν χλευάζαμε τον καθωσπρεπισμό, αράζοντας κάτω απ’ το δικό μας δέντρο. Ύστερα, σαν άλλοι Ημίσκουμπρες ζητούσαμε συγγνώμη γιατί μας κράζαν τα κορίτσια αλλά κυρίως, γιατί ήμασταν σωστοί τζέντλεμεν. Κάφροι, μα μετρημένοι κάφροι.

Χίλια χρόνια μετά την ενηλικίωση μου, οι εποχές εκείνες μου φαντάζουν μακρινές. Αλλά και κοντινές. Έρχονται πιο κοντά όταν παίζω Ημισκούμπρια σε κάποιο μπαρ, σε κάποιο κλαμπ και βλέπω την ίδια όρεξη, την ίδια χαρά, το ίδιο κοινό αίσθημα με τότε, τριγύρω. Έρχονται πιο κοντά όταν βρίσκομαι πίσω από την κονσόλα και γυρνώ στο χώρισμα της Χιλ, σε εκείνο το τοιχάκι που άκουγε τα εφηβικά μυστικά μας, τις εξομολογήσεις, τα άγχη, τις αγωνίες και τις μαλακίες μας.

Φέτος τα Ημισκούμπρια γίνονται 20 ετών. Κλείνουν μάλλον 20 έτη δισκογραφίας. Μέσα σε αυτά τα 20 έτη βρίσκομαι και εγώ, βρίσκεται ένα κομμάτι της μέχρι τώρα ζωής μου. Βρίσκονται οι αποδράσεις από τη σοβαρότητα, οι φυγές από τις καψούρες και τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, οι ρίμες της αφθαρσίας και η ανεμελιά.

Οι επετειακές τους συναυλίες ήταν -μόλις- η τελευταία πράξη του μέχρι τώρα δράματος και η απαρχή για νέες πράξεις των μισών σκουμπριών. Θα κλείσω αυτό το κομμάτι με ρίμες του Μεντζέλου από τη συνέντευξη Τύπου των χιπχοπάδων στην ΕΣΗΕΑ, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Λίγα λόγια, όλη η “φάση” των Ημισκουμπρίων σε επτά γραμμές:

“Τέρμα στο σκοτάδι, τέρμα στο ίσως.

Ναι στο χαμόγελο για όλα τα παιδιά.

Σήμερα σας δίνουν της καρδιάς μας τα κλειδιά.

Alltogetherνοσύνη, φτιάχνω νέα λέξη.

Και τον Μπαμπινιώτη βλέπω να τα έχει παίξει.

Το χιπ χοπ είναι κουλτούρα, είναι ένωση και ρίμα. Είναι κτήμα μας, είναι του δρόμου κτήμα.

Είναι εικόνα που περνά σαν αστραπή, κι ίσως κάπου εκεί ψηλά, χαμογελά ο Killah P…”.

Ναι στο χαμόγελο για όλα τα παιδιά. Μόνο αυτό. Για το χθες, το τώρα και το για πάντα.

ΥΓ: Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία και με αφορμή τα 20 χρόνια κοινής πορείας στην ελληνική μουσική σκηνή , τα Ημισκούμπρια κυκλοφόρησαν το νέο τους τραγούδι “Λε Χαμ”.

Τη μουσική υπογράφει ο Πρύτανης και τους στίχους ο Μιθριδάτης με τον Δημήτρη Μεντζέλο. Κυκλοφορεί από την Imiz Biz Entertainment.