Εσείς έχετε αφιερώσει τραγούδια σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ;

“Guest stars: Τραγούδια που αφιέρωσα σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ” – ένα έργο που ανατρέπει την παραδοσιακή αντίληψη της αφιέρωσης και εξερευνά τις κρυφές, συχνά μη εκφρασμένες, συναισθηματικές στιγμές του ανθρώπινου ψυχισμού. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς, η ομάδα Ντουθ μεταφέρει τους θεατές σε μια εορταστική νύχτα γεμάτη τραγούδια, σκετς και κινηματογραφικές αναφορές, όπου το χιούμορ συναντά τον έρωτα και το πένθος.

Στο ευφάνταστο δελτίο Τύπου της παράστασης διαβάζουμε πως πρόκειται για “ένα κωμικό countdown για να αλλάξει ο χρόνος (αρχές Μαΐου), μια τεράστια λίστα αφιερώσεων και ένα παιχνίδι στα όρια του κωμικού και του μελοδραματικού με επίκεντρο το ενίοτε άλυτο, εφηβικό, πλατωνικό, έως και εξευτελιστικό πρόσωπο του έρωτα.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες αυτού του θεάματος-ρεβεγιόν περνούν μια νύχτα σαν σε εορταστικό επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς με κινηματογραφικά καραόκε, κλισέ χορογραφίες, απροσδόκητα medley, τραγελαφικά σκετς, ενώ ανακαλύπτουν πως ένα τηλέφωνο είναι αρκετό για χιλιάδες αφιερώσεις, δικές τους και δικές σας.

Η παράσταση παίζει για σένα και για τα πρόσωπα που κάποτε τους αφιέρωσες τα τραγούδια εκείνα που ένιωσες ότι γράφτηκαν μόνο για σένα. Αλλά παίζει και για σένα που δεν έχεις ιδέα ότι μήνα Μάιο θα σου αφιερώσουν κάποιο τραγούδι στη μέση μιας χαοτικής βραδιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας έρχεσαι-φεύγεις, μπαίνεις-βγαίνεις και αναλόγως συμμετέχεις.
Ελάτε, μην ντρέπεστε. Στο πιο αλλόκοτο τηλεοπτικό βαριετέ των ονείρων σας!”

Η Βάσια Ατταριάν, η Μυρτώ Μακρίδη και ο Δημήτρης Τάσαινας μιλούν στο NEWS 24/7 για τη διαδικασία της δημιουργίας, τα συναισθηματικά φορτία που φέρνουν οι αφιερώσεις, αλλά και τις προσωπικές τους εμπειρίες με τα τραγούδια που ποτέ δεν έφτασαν στα αυτιά των αποδεκτών τους.

Αλεξάνδρα Ρίμπα

Ποιοι είναι αυτοί οι Guest Stars του έργου;

Η Βάσια Ατταριάν εξηγεί πως: “είναι οι Μυρτώ, Δημήτρης, Ειρήνη, Ιωάννα, Ρωμανός, Ευδοξία, Κατερίνα, Σεραφείμ, Μαρία και Προμηθέας. Είναι 10 πρόσωπα που τελευταία στιγμή ανέλαβαν να φτιάξουν ένα εορταστικό event για την παραμονή της πρωτοχρονιάς και έχουν μόνο μια πρόβα για αυτό. Οπότε αρχίζουν με αφέλεια και κέφι 15χρονου που κάνει videoclip με φίλους και φίλες μπροστά στον καθρέφτη του, να λένε τραγούδια, να κάνουν νούμερα, να προτείνουν ιδέες με σκετς που μέχρι αύριο που αλλάζει ο χρόνος θα «τελειοποιηθούν».

Το κοινό είναι μάρτυρες της πρόβας generale, της μοναδικής πρόβας που θα συμβεί. Όσο η ώρα περνάει τα πρόσωπα αφιερώνουν τραγούδια, εικόνες, κινηματογραφικές σκηνές που αγάπησαν, εύχονται καλή χρονιά και παίρνουν μανιωδώς τηλέφωνα. Θεματικά όλα αυτά μοιάζουν να συγκλίνουν στο μεγάλο, άλυτο, αστείο, μελοδραματικό θέμα του έρωτα. GUEST STARS είναι αυτά τα 10 πρόσωπα, είναι όμως και τα πρόσωπα στα οποία αφιερώνονται τα τραγούδια, πρόσωπα που δεν ξέρουμε τα ονόματα τους αλλά υπήρξαν guest stars στη ζωή τους και στη ζωή σας.

GUEST STARS είναι επίσης τα πρόσωπα στα οποίο αφιερώνει το κοινό τα τραγούδια που ακούει. GUEST STARS είναι και τα μυθικά αυτά πρόσωπα των εορταστικών επεισοδίων της δεκαετίας του 90. GUEST STAR σημαίνει άλλωστε ότι κάποιο πρόσωπο μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί για λίγο ανάμεσα μας, οπότε είναι οι 10 τους που μου κάνουν αυτή την τιμή, είστε κι εσείς που υπήρξατε GUEST STAR στη ζωή άλλων και που απόψε μας κάνετε την τιμή να είστε εδώ μαζί μας, λίγο πριν αλλάξει η χρονιά.

Και συνεχίζει εξηγώντας πώς το Guest Stars συνδέεται με τα προηγούμενα επεισόδια της σειράς: “Το επεισόδιο είναι αυτοτελές, δεν χρειάζεται να έχεις παρακολουθήσει τα προηγούμενα για να δεις αυτό. Το Guest Stars συνδέεται πρώτα και πάνω από όλα μέσω των προσώπων: συναντάμε για τρίτη άνοιξη στην σειρά τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους ήρωες και ηρωίδες και μάλιστα στον ίδιο χώρο.
Συνδέεται μέσω της δομής: σε μια τρίωρη μάλλον κωμική performance με ανοιχτό μπαρ όπου το κοινό μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει όποτε θέλει όπως συνέβαινε και στα δύο προηγούμενα.

Θεματικά η τριλογία φτιάχτηκε ως εξής: μια κωμική σειρά 3 επεισοδίων διαρκείας για το πένθος. Το 1ο μέρος (Nostalgia Generation) αφορούσε το πένθος μιας γενιάς και ενός παρελθόντος. Το 2ο μέρος (Farewell/ Εν τόπω χλοερώ) αφορούσε το πένθος των χαμένων δυνατοτήτων και πιθανοτήτων, ενός παρόντος. Το 3ο μέρος αφορά το πένθος του έρωτα. Τώρα, που κλείνει η τριλογία και το παζλ σχεδόν έχει όλα του τα κομμάτια θα μπορούσε κανείς να πει ότι τελικά δεν είναι το πένθος αλλά μια παράξενη μέτρηση χρόνου ο πυρήνας της σειράς. Ο χρόνος συλλογικά, υπαρξιακά, κοινωνικά.

Ο χρόνος που περνάει πραγματικά από επεισόδιο σε επεισόδιο, ο χρόνος που περνάει μέσα από την συλλογική μνήμη, ο χρόνος που διαστέλλεται με τη νεότητα, ο χρόνος που χρειάζεται κανείς να πενθήσει κάτι, ο χρόνος που περνάμε πραγματικά μαζί σας όσο διαρκεί η μεγάλη βραδιά κάθε φορά. Νομίζω ότι πρόκειται για μια άτυπη τριλογία που μας έδωσε για 3 χρόνια την δυνατότητα να μετράμε το χρόνο κάθε άνοιξη και ελπίζουμε να τον μετρήσατε κάπως κι εσείς. Και δεν περνάει ο χρόνος χωρίς μουσική χορό τραγούδι, χιούμορ, ανοιχτό μπαρ και καλή παρέα. Μόνο έτσι περνάει.

Το 2ο και το 3ο μέρος προέκυψαν ξαφνικά ένα βράδυ την ώρα που έτρεχε το Nostalgia Generation – είδα ξαφνικά τα πρόσωπα να επιστρέφουν εδώ ξανά και ξανά με άλλα ρούχα, σε άλλη κατάσταση, μάλλον επειδή η αφήγηση δεν κλείνει εύκολα και δεν κλείνει εδώ απόψε.

Το ότι κλείνει η τριλογία είναι μια μεγάλη δήλωση που δεν επιθυμώ καν να κάνω. Όπως σε όλες τις σειρές που αγάπησα, υπάρχει ο μύθος ότι θα πάρουν ανανέωση από το κανάλι, σενάρια που λέγεται ότι γράφτηκαν για μια επόμενη σεζόν, επαναλήψεις στα βάθη του καλοκαιριού μέσα σε καύσωνα. Κι επειδη παρακολουθώ τη σειρά κυρίως ως θεατής, επιθυμώ να ελπίζω σε κάτι από τα παραπάνω. Ξέρω ότι υπήρξαν σειρές που έκλεισαν όταν έπρεπε κι άλλες που τραβήχτηκαν από τα μαλλιά ενώ δεν θα έπρεπε, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που αυτή την στιγμή δεν μας αφορά. Οπότε η τριλογία κλείνει αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον. Κι αυτό είναι το αισιόδοξο κομμάτι της ιστορίας.

Η παράσταση βασίζεται σε μια σειρά πολύπλοκων χαρακτήρων. Σκιαγραφήστε μας τον δικό σας.

Δημήτρης Τάσαινας: Η παράσταση ακολουθεί τη ζωή και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων μέσα σε αυτή. Έχοντας περάσει αμέτρητες ώρες της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας μπροστά στην τηλεόραση, θέλοντας και μη, το χιούμορ, οι αδυναμίες αλλά κυρίως ο τρόπος έκφρασης των χαρακτήρων αυτών διαμόρφωσαν εν μέρει και τη δική μου έκφραση. Με την ελαφρότητα και ένα υπέρμετρο άγχος ενός μουσικού ανάμεσα σε τόσο άξιες και ταλαντούχους ηθοποιούς, θέλω να παραμυθιάζομαι πως λειτουργώ στα δικά τους χνάρια ακουμπώντας πάνω σε αυτή την τόσο προσωπική για τον καθένα θεματική του έρωτα και το πένθος αυτού.

Μυρτώ Μακρίδη: Σκέφτομαι πως ίσως στην παράσταση να είμαι απλά η κασκαντέρ του εαυτού μου και να αναλαμβάνω δύσκολες και επικίνδυνες σκηνές που στην αληθινή ζωή δεν τολμώ μιας και οι «πολύπλοκοι» χαρακτήρες αυτής της παράσταση είμαστε εμείς.
Άλλωστε αν η παράσταση ήταν αμερικανική τηλεοπτική σειρά στους τίτλους αρχής θα έλεγε Mirto Makridi as herself.

Η μουσική, το τηλεοπτικό βαριετέ και οι ρόλοι

Η Βάσια Ατταριάν αναφέρει πως: “Ήταν σαφές εξ αρχής ότι πάμε, ακριβώς επειδή είναι το τελευταίο ας πούμε επεισόδιο της σειράς σε κάτι εορταστικό. Κι όπως κάθε σειρά που σέβεται τον εαυτό της, εκεί μέσα στις γιορτές βγαίνει από την πλοκή, εγκαταλείπει το σενάριο κι επιδίδεται σε ένα πρωτοχρονιάτικο εντυπωσιακό γελοίο επεισόδιο με σκετς και νούμερα. Οπότε η βασική αναφορά και επιρροή είναι τα εορταστικά επεισόδια των σειρών του 90. Η αυθαιρεσία τους, το χιούμορ τους, το θράσος τους, η αφέλεια τους, η αίσθηση ότι μαζεύτηκαν σε ένα στούντιο κάποια εξωφρενικά ταλαντούχα πρόσωπα εκείνης της εποχής και είπαν «απόψε θα κάνω σκετς» με απόλυτη απενοχοποίηση.

Η αναφορά στο τηλεοπτικό στούντιο διατρέχει όλη την τριλογία χωρίς να είναι ποτέ σαφής στην κατασκευή της. Και νομίζω η λέξη απενοχοποίηση είναι ένας στόχος που βάζει η ομάδα σε ό,τι φτιάχνει. Η μουσική είναι πάντα εκεί. Όλα τα χρόνια. Δεν ξέρουμε να δουλέψουμε αλλιώς νομίζω. Αγαπάμε τα μιούζικαλ, αλλά δεν είμαστε αυτό. Αγαπάμε το σινεμά αλλά δεν είμαστε ούτε αυτό. Αγαπάμε την τηλεόραση αλλά δεν είμαστε ούτε αυτό. Οπότε προσπαθούμε με θάρρος να πάρουμε όλα αυτά τα υλικά και να τα βάλουμε σε μια performance, σε μια όσο γίνεται μη θεατρική σκηνή.

Αν ρωτάτε πώς αποτυπώνεται αυτό στην σκηνοθεσία, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι φέτος, περισσότερο από ποτέ, αποτυπώνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο που φαντάζεστε: τα πρόσωπα τραγουδάνε, κάνουν ντουέτα, κάνουν σκετς, χορεύουν, αφιερώνουν. Κάνουν ό,τι θα έκαναν κάποιοι φίλοι και φίλες σας που δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο αν τους ζητούσατε να κάνουν ένα πρωτοχρονιάτικο event για να διασκεδάσουν όλοι και όλες μαζί”.

Η Μυρτώ Μακρίδη αναφέρει για το συνδυασμό της μουσικής με το είδος του τηλεοπτικού βαριετέ: “Σε μια παράσταση που επιχειρεί να μιλήσει για το πένθος του έρωτα δεν θα μπορούσε να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο η μουσική. Είναι εκεί για να μας βοηθήσει όταν τα δικά μας λόγια λιγοστεύουν.
Με τα τηλεοπτικά βαριετέ μεγαλώσαμε μαζί. Τα φοβερά εορταστικά επεισόδια των σειρών που αγαπούσαμε.
Τότε ίσως να πιστεύαμε πως οι αγαπημένοι μας ήρωες και ηρωίδες ήταν εκεί για να μας θυμίζουν γιορτές και αργίες γλεντώντας και χορεύοντας.

Με αφορμή την παράσταση ανατρέξαμε πολύ σ’ αυτά και άρχισα να σκέφτομαι πως «τα εορταστικά επεισόδια της ζωής μας» είναι μια μεγάλη ανάγκη για παύση από την πορεία του δράματος ή μια ανάγκη για εκτόνωση ή η συνεχής επιθυμία για μοίρασμα και μια μεγάλη ευκαιρία έκφρασης καημών.
Ίσως κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο φετινό δικό μας βαριετέ…”

Και ο Δημήτρης Τάσαινας προσθέτει: “Από τον τίτλο ακόμα γίνεται άμεσα κατανοητό πως η μουσική αποτελεί κομβικό σημείο στην εξέλιξη της παράστασης. Είναι ο τρόπος μας να αφηγηθούμε μια ή μάλλον δέκα ιστορίες ανθρώπων που πενθούν τον έρωτα. Η μουσική είναι μια σούπερ ηρωίδα. Έχει την μοναδική υπερ-ικανοτητα να συμπυκνώνει το αίσθημα και το νόημα μέσα σε μια στιγμή. Να σταματάει το χρόνο και να τον διαστέλλει ταυτόχρονα. Όπως και ο έρωτας. Σε αυτό το πλαίσιο έρχονται όλες εκείνες οι εμπειρίες του τηλεοπτικού και κινηματογραφικού τοπίου που μας μεγάλωσε. Η συλλογική μνήμη λειτουργεί και εδώ τόσο στην ερμηνεία όσο και στην επιλογή της μουσικής”.

Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική και τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στην παράσταση; Υπάρχει κάποιο που να σας αγγίζει ιδιαίτερα;

Μυρτώ Μακρίδη: Η μουσική είναι, κατά τη γνώμη μου, η μοναδική τέχνη που σε χτυπάει απευθείας στο συναίσθημα, άμεσα και απόλυτα. Εγώ τουλάχιστον σ’ εκείνη ανατρέχω κάθε φορά που θέλω να εκφραστώ.
Γνωρίζοντας πως μάλλον δεν είμαι ιδιαίτερα αντικειμενική, το τραγούδι «Άστρο Περαστικό» που έγραψε ο Δημήτρης Τάσαινας είναι το αγαπημένο μου.
Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος ήχος και στίχος για να κλείσει αυτή η τριλογία.

Δημήτρης Τάσαινας: Είναι το soundtrack μιας σχέσης. Ενός έρωτα. Μιας πληγής. Θα ήθελα να χορεύω με πολλά απ’ αυτά μέχρι το πρωί και να τα τραγουδάω σε επανάληψη μέχρι να μην κλείσει η φωνή μου. Οι αφιερώσεις πάνε και έρχονται σαν βέλη σε πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς καν να το καταλαβαίνω, καθώς τα τραγούδια ανασύρουν μνήμες που δεν θυμάμαι πως είχα. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι να βλέπω το πόσο πολύ συνδέονται τα πρόσωπα της παράστασης με τα τραγούδια.

Ποια τραγούδια αφιερώσαν οι συντελεστές σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ;

Δημήτρης Τάσαινας: Όταν είχα αυτή την ανάγκη πάντα ήθελα τα πρόσωπα – παραλήπτες να λαμβάνουν την αφιέρωση. Οπότε έκανα ότι περνάει από το χέρι μου για να φτάσει το τραγούδι εκεί που πρέπει. Ραδιόφωνο, μήνυμα, τραγούδι στο τηλέφωνο, γράμμα, mail, συναυλία. Στην παράσταση όμως ακούγονται τραγούδια για πρώτη φορά που θα αφιερωθούν έστω και μυστικά επί τόπου. Μια ξεχωριστή αφιέρωση πάντα και για πάντα θα είναι το «πόσο σ’ αγαπώ κανείς δεν ξέρει».

Μυρτώ Μακρίδη: Ευτυχώς τα τραγούδια που μες τα χρόνια ήθελα να αφιερώσω πάντα έβρισκαν τους παραλήπτες τους όταν έπρεπε.
Πιστεύω πως τα τραγούδια που αφιερώνουμε κάπου βαθιά μέσα μας μ’ έναν περίεργο και αυτάρεσκο τρόπο ελπίζουμε να τ’ αφιέρωναν και σ’ εμάς.
Πάντως ολόκληρη η δισκογραφία της Τζένη Βάνου,το I Will Wait for You,το Μαγκαλάκι και το Your song του Elton John θα αφιερώνονται για πάντα σε κάποια πρόσωπα.

Βάσια Ατταριάν: Αναφέρω εδώ κάποιους τίτλους τραγουδιών που έχω αφιερώσει σε πρόσωπα που δεν είναι πια εδώ για να το μάθουν, σε πρόσωπα μέντορες που σιχαίνονται να είναι μέντορες, σε πρόσωπα που ξέρουν, σε πρόσωπα που σιχαίνονται τις αφιερώσεις, στα πρόσωπα αυτής της τριλογίας, σε πρόσωπα που δεν το πίστεψαν ποτέ, σε πρόσωπα που το κατάλαβαν και έκαναν ότι δεν κατάλαβαν, σε πρόσωπα που το έμαθαν και σε πρόσωπα που δεν το έμαθαν ποτέ.

Όχι πια έρωτες, Γλυκιά μου αγάπη, Η πλατεία ήταν γεμάτη, Yes sir I can boogie, There is a light that never goes out, αAχ Μαργαρίτα Μαγιοπούλα, Post love, Βίρα τις άγκυρες, Lovers are strangers, Όλα τα δωσα για σένα, Γέλα πουλί μου γέλα, Μοναξιά μου. Σε όλα αυτά τα πρόσωπα, η παράσταση παίζει και για σας όπου κι αν είστε αυτή την άνοιξη. Καλό καλοκαίρι.

Εκτός από το εξής τραγούδι που θα πω τους παραλήπτες του με το όνομα τους:
Ne suno – το αφιερώνω στη Δήμητρα Παπαδόπουλου, στον Μιχάλη Ρέππα και το Θανάση Παπαθανασίου, στον Ντίνο Πετράτο, στον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Δημήτρη Αποστόλου, στην Μιρέλα Παπαοικονόμου, στην Άννα Παναγιωτοπούλου, στην Εβελίνα Παπούλια, στην Ντίνα Κώνστα, στον Νίκο Σεργιανόπουλο, στην Νένα Μέντη, στην Κατιάνα Μπαλανίκα, στην Μίνα Αδαμάκη, στο Γιάννη Μπέζο κλπ. κλπ.μ και ιδιαιτέρως στον Βλάσση Μπονάτσο.

Τα πρόσωπα δεν θα το μάθουν ποτέ, αλλά δημόσια σας ευχαριστώ για την στήριξη, την τόλμη, το θάρρος, τις ολονυχτίες, το μάθημα αυτοσαρκασμού, το πολιτικό χιούμορ, το μελόδραμα, την φιλία σας, τα στόρια σας και τους εμπριμέ καναπέδες σας, για την μυθοπλασία σας. Σας ευχαριστώ που μου σώσατε κάποτε την ζωή. Η παράσταση παίζει για σας όπως σας θυμάμαι και για μένα όπως δεν θέλω καθόλου να με θυμάμαι. Η παράσταση παίζει για τον Βλάσση που είναι τυχερός που δεν ήρθε, τυχερός, αλλά είναι πάντα εδώ μαζί μας.