Ο ΤΖΕΙΚ ΣΡΑΪΕΡ ΓΥΡΙΣΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ MARVEL ΠΟΥ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ – ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕ ΠΩΣ

Δεν χρειαζόταν η χλιαρή υποδοχή από κοινό και κριτική, του πρόσφατου Captain America: Brave New World για να καταλάβουμε πως το μεγα-franchise της Marvel χρειάζεται μια τονωτική ένεση, κάτι το διαφορετικό, προκειμένου να ανανεώσει το ενδιαφέρον.

Σίγουρα οι τεράστιες ταινίες-events, σαν το περσινό Deadpool & Wolverine ή τους επόμενους Avengers, πάντα αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον. Όμως σε βάθος χρόνου, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι μια ταινία που, με έναν περίεργο τρόπο, να μοιάζει σα να μην ανήκει εκεί.

Με την καλή έννοια!

Κάτι αναπάντεχο, διαφορετικό σε μέγεθος, σε θεματικές, ή σε προσέγγιση. Όπως δηλαδή το Thunderbolts*.

Είναι η ιστορία τριτοκλασάτων χαρακτήρων από ταινίες και σειρές του Marvel σύμπαντος που θα πιέζεσαι για να μπορέσεις να θυμηθείς αν τους έχεις ξαναδεί (hint: δεν έχει σημασία). Που συναντιώνται όταν η χειρίστριά τους σε μια σειρά μυστικών (βλέπε και: εντελώς παράνομων) αποστολών, αποφασίζει να τους ξεφορτωθεί για να σβήσει τα ίχνη των εγκλημάτων της. Στέλνει κάθε ένα από αυτά τα άτομα να σκοτώσει το άλλο, με τελικό σκοπό να μην μείνει ζωντανό κανένα τους. Όμως εκεί, στιγμές από τον θάνατο, συμβαίνει κάτι μαγικό: Αυτό το γκρουπ αλλόκοτων ατόμων, μαθαίνει να συνεργάζεται.

Μια ταινία που μοιάζει κι η ίδια να έχει φτιαχτεί από παραπεταμένα κομμάτια του υπόλοιπου σύμπαντος ταινιών, και ταυτόχρονα η ιστορία μιας χούφτας δυσλειτουργικών ατόμων που μαθαίνουν πώς να αγκαλιάζουν το ένα το άλλο στη στιγμή της ανάγκης.

Είναι ευρύτερα μια ιστορία χαμηλών τόνων (για τα δεδομένα της Marvel!) που έχει στο μυαλό της πρωτίστως την αγωνία της μοναξιάς, την αβεβαιότητα του εσωτερικού μας κενού, την κατάθλιψη και την ανάγκη (αλλά και τη δυσκολία) της συντροφικότητας – αντί να έρχεται με φούρια να «χτίσει το σύμπαν» ή να γεμίσει την οθόνη με CGI μάχες που κρατάνε 20 λεπτά περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε και που μοιάζουν να γυρίστηκαν από άλλο δημιουργικό τιμ.

Ο σκηνοθέτης Τζέικ Σράιερ (του τηλεοπτικού Beef, και με προϋπηρεσία στη διαφήμιση και στο μουσικό βίντεο) συνομίλησε με το Magazine μέσω zoom και μας παρέθεσε τα κυριότερα σημεία αναφοράς και έμπνευσης που είχε ώστε να χτίσει το Thunderbolts* ως κάτι ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν της Marvel. Από τον Τομ Κρουζ ως τον Μισέλ Γκοντρί κι από το Reservoir Dogs ως την indie κινηματογράφηση, αυτοί ήταν οι κατά Τζέικ Σράιερ πυλώνες του καλύτερου Marvel φιλμ εδώ και κάποιο διάστημα.

Από το DNA του Reservoir Dogs και του Breakfast Club…

Ένα πράγμα που σκέφτηκα από τη στιγμή που διάβασα το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου που έγραψε ο Έρικ Πίρσον, ήταν πόσο έξυπνο ήταν που τους έστειλαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, και όχι να τους βάλουν μαζί σαν μια ομάδα τύπου Suicide Squad. Από εκείνο το σημείο, συνέθεσα μαζί ταινίες διαφορετικών τόνων. Φυσικά το Dirty Dozen, αλλά και γενικότερα ταινίες όπου οι άνθρωποι βρέθηκαν μαζί, όπου δεν μπορούσαν απαραίτητα να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον, αλλά έπρεπε να το κάνουν για να βγουν ζωντανοί.

Αυτό λοιπόν περιελάμβανε το Toy Story 3, αλλά και το Ronin, το Reservoir Dogs, το Mission Impossible – Ghost Protocol, που είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες δράσης. Και το Breakfast Club. Παρόλο που όλες αυτές είναι πολύ διαφορετικές ταινίες, μοιράζονται DNA σε ορισμένες στιγμές.

Το Mission: Impossible – Ghost Protocol και η σύνδεση δράσης και χαρακτήρα…

Αυτό που αγαπώ στο Mission: Impossible – Ghost Protocol είναι ότι υπάρχει μια πραγματικά ισχυρή ιδέα για κάθε μία από τις σκηνές δράσης σε αυτή την ταινία, και υπάρχει μια συνολική ιδέα από την οποία απορρέει όλη η ταινία: ότι οι ήρωες έχουν αποκηρυχθεί. Έτσι, όλα τα κολπάκια που έχουν συνήθως σε όλα τα Mission: Impossible, δεν λειτουργούν. Αυτό επηρεάζει κάθε μία από αυτές τις σκηνές.

Έχουμε δηλαδή τα γάντια να μην λειτουργούν, κάτι που προσθέτει ένταση στην σεκάνς του Μπουρτζ Χαλίφα στο Ντουμπάι. Τον σαρωτή προσώπου να σταματά να λειτουργεί κι έτσι να πρέπει να βασιστούν μόνο στις αστείες μεταμφιέσεις και στις υποκριτικές τους ικανότητες. Τον προβολέα στο διάδρομο να είναι χαλασμένος. Όλα αυτά. Έτσι, το θέμα είναι η αποτυχία και η ατέλειά τους, κι αυτό επηρεάζει κάθε σεκάνς. Κι όλο αυτό προέρχεται από ένα κεντρικό σημείο της ιστορίας, το οποίο είναι ένας πολύ έξυπνος τρόπος για να κινηθεί μια ταινία δράσης.

Όταν σχεδιάζαμε τη δράση για το Thunderbolts*, ξεκινούσαμε πάντα από το σε ποια κατάσταση βρίσκονται αυτοί οι χαρακτήρες και ποια θα ήταν η σωστή σεκάνς δράσης για να το εκφράσει αυτό. Σε αντίθεση με το να ξεκινήσουμε από το τι θα ήταν μια φοβερή σκηνή δράσης και να βρούμε μετά το πώς θα το προσαρμόσουμε αυτό στην ταινία. Ίσως αυτό να σημαίνει πως η δράση είναι μικρότερη από ό,τι θα ήταν συνήθως.

Προφανώς φτάνουμε σε κάποια πολύ μεγάλα πράγματα μέχρι το τέλος, αλλά ιδανικά πρέπει η δράση να σε προσγειώνει στον χαρακτήρα και στην αφήγηση και να μην αισθάνεσαι σαν να περιπλανιέσαι μεταξύ αυτών των δύο πλευρών της ταινίας. Αλλά να μοιάζουν όλα ένα ενιαίο κομμάτι.

Με έμπνευση από τον Μισέλ Γκοντρί και τον Σπάικ Τζόνζι…

Πάντα γνωρίζαμε, λόγω του ποιος είναι ο εχθρός των ηρώων μας, ότι θα έπρεπε πάντα να υπάρχει ένα εσωτερικό επίπεδο στο οποίο θα επιλυόταν η ιστορία, καθώς και ένα εξωτερικό επίπεδο. Η μεγάλη μας πρόκληση τελικά ήταν να βρούμε έναν εξωτερικό τρόπο για να δραματοποιήσουμε αυτές τις πολύ εσωτερικές ιδέες.

Πήγα πίσω στις ταινίες από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και τις αρχές των ‘00s, όπως τις δουλειές του Μισέλ Γκοντρί και του Σπάικ Τζόνζι, σε αυτές τις ταινίες που χρησιμοποιούν πρακτικά εφέ για να έχουν μια αίσθηση πιο ανθρώπινη και πιο εσωτερική, ενώ εξακολουθούν να εξερευνούν μεγάλες ψυχολογικές ιδέες.

Όσον αφορά την υπόλοιπη δράση, πάντα θες να ξεκινάει από τον χαρακτήρα και το πού πάει η ιστορία. Υπάρχουν φανταστικοί σεναριογράφοι και συντονιστές κασκαντέρ που εργάστηκαν σε αυτή την ταινία, όλοι τους με απίστευτες ιδέες. Αλλά στόχος μας ήταν να τους καθοδηγήσουμε προς το συναισθηματικό σημείο στο οποίο βρίσκονταν οι χαρακτήρες μας, και να αφήσουμε τις ιδέες να κυλήσουν από αυτό. Σε αντίθεση με το να σχεδιάζουμε τρελές σκηνές δράσης και μετά να σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαμε να βάλουμε μια ιστορία γύρω από αυτές.

Η μουσική της πειραματικής μπάντας Son Lux…

Δεν έχουμε πολλά needle drops στην ταινία αλλά έχουμε μια απίστευτη μουσική από τους Son Lux που έκαναν το Τα Πάντα Όλα. [σσ. Υποψηφιότητας για Όσκαρ Μουσικής.] Έκαναν τη μουσική πριν τελειώσουμε τα γυρίσματα, έτσι μπορούσα να την παίξω στους ηθοποιούς, και την είχα στη διάθεσή μου και πριν μπούμε στο δωμάτιο του μοντάζ.

Οπότε δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ άλλη προσωρινή μουσική σε αυτή την ταινία. Μόνο η προσωρινή χρήση της αρχικής μουσικής των Son Lux, την οποία στη συνέχεια μπορούσαν να επαναλάβουν και να αναπτύξουν περαιτέρω. Αλλά αυτό της δίνει μια ποιότητα πρωτοτυπίας γιατί ποτέ δεν δημιουργήθηκε ως αναφορά σε κάτι ή ως αντίγραφο ενός προϋπάρχοντος στοιχείου, ή προσπαθώντας να ταιριάξει με κάτι που είχε ήδη υπάρξει στο μυαλό μας πριν από αυτήν.

Είναι τόσοι πολλοί χαρακτήρες της ταινίας που δεν μπορείς να κάνεις ένα ξεχωριστό μουσικό θέμα για όλους. Αλλά έγινε ανάπτυξη μουσικών θεμάτων για ένα συναίσθημα, για παράδειγμα. Ή ένα μουσικό θέμα που να υπογραμμίζει τη σχέση μιας πλευράς της ταινίας με μια άλλη πλευρά της ταινίας. Οπότε τα μουσικά θέματά μας αφορούσαν περισσότερο τις διαφορετικές συναισθηματικές διαδρομές που ακολουθούσαν οι χαρακτήρες, παρά μια μουσική που ακολουθούσε τον κάθε ήρωα.

Το ακροβατικό άλμα της Φλόρενς Πιου από έναν ουρανοξύστη…

Ποτέ δεν έχω ανακουφιστεί περισσότερο στη ζωή μου, όταν αυτό το άλμα συνέβη πραγματικά και με ασφάλεια. Είναι κάτι που συζητούσαμε από την αρχή. Ρώτησα τη Φλόρενς, πώς τα πας με τα ύψη; Και μου είπε, λατρεύω τα ύψη, τι θα κάνουμε; Από εκείνη τη στιγμή έπρεπε να το αναλάβει η ίδια, γιατί δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να της ζητήσει κανείς από εμάς να κάνει. Αλλά ήθελε τόσο πολύ να το κάνει.

Χρειάστηκε να περάσουμε μήνες μιλώντας με την κυβέρνηση της Μαλαισίας, είχαμε τη Χάιντι και όλη την ομάδα κασκαντέρ της, τον Μάικλ Χάγκινς στην ομάδα εξάρτησης. Υπήρχαν τρεις διαφορετικές τεχνικές εταιρείες που έπρεπε να πιστοποιήσουν την πλατφόρμα στην οροφή για να βεβαιωθούν ότι ήταν ασφαλής.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όλα καταλήγουν σε μια πραγματικά υπέροχη στιγμή υποκριτικής από τη Φλόρενς, επειδή η σκηνή ξεκινάει σε κοντινό πλάνο όπου πρέπει να σας παρουσιάσει αυτόν τον χαρακτήρα και το συναισθηματικό μέρος που βρίσκεται αυτός ο χαρακτήρας. Και στη συνέχεια, στο ίδιο πλάνο, να τραβηχτεί και να κάνει ένα από τα πιο θανατηφόρα πράγματα που μπορείς να κάνεις. Ποτέ δεν αμφέβαλα ότι θα το έκανε, επειδή είναι τόσο αφοσιωμένη ως ηθοποιός και τόσο ατρόμητη, που ήξερα ότι αυτό θα συνέβαινε.

Απτοί χώροι, αληθινά σκηνικά…

Ο Κέβιν Φάιγκι μας ενθάρρυνε να πάρουμε μια νέα προοπτική και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Η κατεύθυνσή μας ήταν πάντα το πώς χρησιμοποιείς τους πόρους; Θα μπορούσαν να πάνε σε μεγάλες σκηνές CGI, που έχουν υπήρξαν πολλές σπουδαίες στις ταινίες της Marvel, αλλά ακολουθήσαμε μια διαφορετική προσέγγιση και χρησιμοποιήσαμε ας πούμε αυτούς τους πόρους για να πάμε στη μέση του πουθενά στη Γιούτα και να κάνουμε γύρισμα σε έναν ολόκληρο δρόμο, να γυρίσουμε αυτή τη σκηνή δράσης με πρακτικό τρόπο. Αναποδογυρίσαμε Humvees, δεν υπάρχουν λαμπάκια, δεν υπάρχει green screen. Είναι μια σκηνή γυρισμένη μέσα σε ζέστη 40 βαθμών στη μέση του πουθενά στη Γιούτα.

Έπειτα, όταν βρισκόμαστε σε σουρεαλιστικούς χώρους, αφήνουμε την σπουδαία Γκρέις Γιουν, τη σχεδιάστρια παραγωγής μας, που έκανε το Beef και το Past Lives και το Hereditary, να μας καθοδηγήσει. Φτιάξαμε πραγματικούς χώρους που στενεύουν, που αντιπροσωπεύουν αυτή τη σουρεαλιστικότητα και τους συνδέσαμε πραγματικά και να κάνουμε μεταβάσεις. Όταν στην ταινία κοιτάμε σε έναν καθρέφτη σε αυτόν τον κόσμο και αυτός μοιάζει με έναν άλλο κόσμο, αυτό που κάναμε είναι ότι μεταφέραμε ένα κομμάτι του τοίχου και του καθρέφτη στο άλλο σκηνικό, χωρίς να υπάρχει ψηφιακό εφέ.

Έτσι υπάρχει μια κάποια προσγειωμένη δομή ή υφή που μπαίνει στην ταινία. Αν γυρίζεις μια ταινία για μια εσωτερική πάλη και κάτι που μοιάζει κάπως μικρό και ανθρώπινο, το να έχεις αυτή τη γειωμένη υφή και στην κινηματογράφηση βοηθάει πραγματικά στην υποστήριξη αυτής της ιστορίας.